Άτσαλες ρίμες Part4

Άτσαλες ρίμες νούμερο πέντε κι ας φαίνονται τέσσερις κρύβω αυτά που με καίνε. Πάμε ξανά λοιπόν απ’ την αρχή, να μιλήσουμε για μια άλλη εκδοχή. Αυτή που φοβάται να εκφραστεί, μήπως κι αλήθεια βγει και η ψυχή προδοθεί. Γιατί θέλει να πιστέψει και να εμπιστευθεί, μα τα περιθώρια στενεύουν και η αλήθεια θα φανεί. Όσο κι αν θέλω να είναι αλλιώς η στιγμή, μετέωρη μένω και αναρωτιέμαι γιατί. Κι όλα αυτά τα λέω γιατί δεν αποκλείω πως μπορεί, να μην πρόλαβε ο φίλος να το σκεφτεί.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Θέλω μαζί σου τώρα να μοιραστώ ένα δικό μου μυστικό, που ίσως στα μάτια σου να μοιάζει παράπονο, αλλά δεν είναι και το εννοώ, είναι απλά αυτό που με έκανες φίλε να αισθανθώ. Σε ρωτάω λοιπόν, με όλη μου την καρδιά και με όσα νομίζω ότι είναι τόσο απλά, πως τη στιγμή που βλέπεις πως κι εγώ πονώ, με αδειάζεις και μένω να απορώ; Τι τάχα μοιραζόμαστε σε κάθε λεπτό, όταν με βλέπεις να δακρύζω και διόλου δεν σε νοιάζει γι’ αυτό; Έχεις ποτέ σκεφτεί, πως θα ήταν όλα πιο αληθινά, αν ρωτούσες ρε φίλε! Είσαι καλά; Τι σου συμβαίνει και μοιάζεις σκυθρωπός, μήπως χάθηκε και πάλι απ’ τη ζωή σου ο σκοπός; Ή έστω κι αν αυτά είναι πάρα πολλά, ένα μη μασάς, θα πάμε παρέα σε όλα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Κι έτσι γεννιέται η απορία της στιγμής, θέλεις και να αγαπάς ή μόνο να αγαπηθείς; Γιατί να πω αυτό που έμαθα μετά από τόσα σκατά, κάτι τέτοια, δεν είναι αληθινά. Η αγάπη δεν είναι ποτέ μονόδρομος, είναι ο πιο ωραίος δρόμος πάντα αμφίδρομος. Αυτόν που σου είπα, να βαδίσουμε μαζί, μα έμεινα εγώ με το δάκρυ και χωρίς απορία εσύ, για το τι μου συμβαίνει και πως θα διορθωθεί, άραγε φτάνει ένα χάδι ή λίγη προσοχή. Ελευθερία σου φωνάζω ξανά, μα χωρίς σεβασμό, τα μονοπάτια είναι άβατα, γάματα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Πάω ξανά λοιπόν στου χρόνου τη στιγμή, που δεν είχε ακόμη η προσδοκία γεννηθεί, πως σύντροφοι μπορούμε να γίνουμε χωρίς τη σκέψη, μα μόνο με το συναίσθημα που είναι της ψυχής η θρέψη. Κι έτσι κάνω ένα βήμα πίσω λοιπόν, για να μη μείνει κανένα πικραμένο παρελθόν, σε μία από τις πιο όμορφες που ζήσαμε  στιγμές, να είσαι καλά και ότι θες. Σε κάθε σου χαρά, θα είμαι σκαλοπάτι γερό, γιατί δεν έχω πια το εγώ μου να καταπατώ. Έχω μόνο έναν εαυτό γεμάτο αγάπη, που θα χαράξει ότι κι αν λένε καινούριο μονοπάτι. Γιατί βλέπω μπροστά μου μόνο εμείς και σε αυτό αν θέλεις να αμυνθείς, λυπάμαι, μα ο φόβος θα είναι πάντα νικητής.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά. Κι ελπίζω μετά από όλα αυτά να καταλάβεις κι εσύ και να δώσεις ψυχή. Ναι να δώσεις ψυχή. Κι ο φόβος θα εξημερωθεί, θα γίνει γέλιο και μεγάλη γιορτή, που θα μοιραστούμε, όλοι μαζί. Όλοι μαζί, όλοι μαζί...

Άτσαλες ρίμες Part 3

Βγαίνω πρωί κι αναζητάω δουλειά και βλέπω μπροστά μου ξανά όλη τη βρωμιά. Ανθρώπους να τους πατάνε για λίγα κέρματα, ανθρώπους που έχουν χρόνια να κοιτάξουν κατάματα. Παιδιά που χάνουν ότι αθώο είχαν το ξεπουλούν στην αγορά κι ας μη συμμετείχαν, στην κατάντια αυτού του τόπου, που μοιάζει με απομεινάρι κάποιου μετώπου. Αν τολμήσεις να μιλήσεις για την πολιτική, σου λένε δεν με νοιάζει είναι βρώμικα εκεί, μα κι εδώ κι εκεί η ίδια συνθήκη, ιδιωτική ζωή, κέρδος, ρουφιανιλίκι. Αυτό που βρώμικο λες, είναι ο εαυτός σου που θες, να μη συμμετέχει σε καταστροφές, μα συμμετέχεις φίλε ξανά και ξανά, με το να κλείνεις τα μάτια αδιάφορα.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Σε όσους μιλούν και να καταγγείλουν προσπαθούν, χρεώνουν λένε μεγάλη φαντασία και όρεξη να πλάσουν άλλη μια συνωμοσία. Δεν είναι όμως φίλε θεωρίες συνωμοσίας είναι όλα πάλι για το κέρδος μιας εταιρίας, αυτή που θα σου δώσει λίγο ψωμί και θα στο πάρει πίσω μαζί με όλη σου τη ζωή. Σε κάθε μέρος φτιάχνουν στρατούς και προσπαθούν σε στρατόπεδα να χωρίσουν τους αδύναμους και αλήθεια το έχουν καταφέρει και έτσι μας έχουν ξανά όλους στο χέρι. Αν μια μέρα τύχει και χαμογελάσω, ο γείτονας μου θέλει να το χαλάσω, κάθε μου δάκρυ να είναι μόνο για μένα, μη τυχόν και δει τα χέρια ενωμένα.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Αν τύχει και ξυπνήσεις το είχε πει ο ποιητής, τον ντουνιά ανάποδα να φέρεις μπορείς, μα πώς να ξυπνήσεις όταν τόσο καιρό, εκπαιδεύεσαι για να μισείς τον διπλανό, να ιδιωτεύεις και τα παιδιά σου κάθε μέρα να χειροτερεύεις. Τα ποτίζεις εικόνες από έναν κόσμο μαγικό, που υπάρχει μόνο για να σε κρατάει δέσμιο. Πάμε λοιπόν ρε φίλε να γίνουμε εμείς, οι πρώτοι που θα θες να τους σταθείς και ίσως έτσι να γίνουμε πολλοί, και από τα μάτια την τσίμπλα να διώξουμε γιατί, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να κοιμάται, πρέπει και πάλι να μπορεί να ονειρευτεί για όλους μια καλύτερη ζωή. Ψάξε το θάρρος που είχες παιδί και πιάσε το χέρι μου, να πάμε μαζί.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Άτσαλες ρίμες Part2

Είναι οι σχέσεις φίλε, μυστήριο απλό, μα γίνονται παγίδες αντί παιχνίδι παιδικό. Με μάτια αθώα και καρδιά καθαρή, όλα θα ήταν σαν την ανατολή, που η μέρα ανθίζει και ξεκινά η ζωή, μα το χάσαμε και έγινε φυλακή. Δεν θέλω να μείνω με κάποιον για πολύ καιρό, μόνο και μόνο γιατί φοβάμαι το φευγιό. Δεν έχουν νόημα οι σχέσεις που μοιάζουν ιδανικές, όταν μέσα τους ζούνε μόνο δύο ψεύτες.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Δεν αντέχεις άλλο μόνος συνέχεια μου λες, μα η κακή παρέα δίνει μόνο αφορμές, την αλήθεια να δεις πως κι εσύ φταις, γιατί με τα μάτια ζυγίζεις τις ψυχές. Θέλει να νιώσεις, να δώσεις, να πάρεις να μπορείς, αλλιώς θα αδειάσεις και πια θα αγνοείς, πως ένα χέρι που απλώνεται δεν θέλει μόνο να χτυπά, μπορεί απλά να θέλει πλάι σου να περπατά. Εικόνες να μοιράζεται μαζί σου, μυρωδιές, και από το μοίρασμα να χτυπάνε σαν τρελές οι καρδιές. Αυτό που όλοι θέλουν, μα τελικά δεν μπορούν, γιατί έχουν μάθει την εικόνα και όχι τον άνθρωπο να αγαπούν.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Θυμάσαι ένα βράδυ που γυρνούσες μοναχός και τα αδέσποτα το ένιωσαν πως δεν ήσουν τρελός, ήρθαν παρέα σου, όσο το ζητούσες και στο μυαλό σου μείναν γιατί όταν πονούσες, μόνο αυτά σταθήκαν, με αγάπη μόνο, χωρίς να απαιτούν μα κυρίως χωρίς να αντισταθούν. Αυτό το κάλεσμα είναι τόσο απλό, μα όλοι το φοβούνται στον κόσμο αυτό, προτιμούν να 

προσποιούνται με κάποιον άλλο, παρά να ανοίξουν τα μάτια και να αγκαλιάσουν το όλο.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Κοίτα μες στα μάτια σου όσο μπορείς πιο βαθιά, όταν στον καθρέφτη στέκεσαι μπροστά και εκεί μέσα ψάξε να βρεις, τι χτίζει τους φράκτες και από τι θες να κρυφτείς. Ρώτα εσένα από τον άλλον τι θες, τι έχεις να δώσεις εκτός από ευχές. Είμαστε όλοι στο ταξίδι αυτό για να βρούμε συντρόφους με μυαλό ανοιχτό. Να δούμε, να δεχτούμε, να αγαπήσουμε ξανά, όπως τότε που ψάχναμε παρέα παιδιά, να μη γκρεμίσει ο κόσμος το καταφύγιο αυτό, που φτιάξαμε με αγάπη, εσύ κι εγώ.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Γιατί φίλε μου, δεν θέλω άλλες ήττες, θέλω μαζί να γίνουμε οι καλύτεροι αλήτες, δεν θέλω πια να βλέπω ένα δοχείο κενό, θέλω μαζί σου στη ζωή να ακροβατώ. Να δούνε όλοι πως το κορμί έχει και μυαλό και πως όλα τα βρωμίζουνε με στόχο αυτό. Όχι άλλες σχέσεις γεμάτες σκουπίδια, όχι κενά δοχεία, όχι άρρωστα κορμιά και κουρασμένα μυαλά, μόνο αγάπη, φως και ζωή και έτσι θα χτίσουμε κάτι που δεν θα γκρεμιστεί.

Άτσαλες ρίμες

Προχτές που λέτε γνώρισα ένα αλάνι τρελό, 

δεν ήθελα στιγμή από πάνω του να κρατηθώ, 

να είναι ελεύθερος σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή,

μα η αγκαλιά μας ήτανε μια νέα αρχή.

Γέμισε ρίμες το μυαλό μου το αδειανό

και με έπεισε πως δεν υπάρχει κενό.

Έβαλε το μυαλό μου σε ένα αγώνα τρελό, 

αυτόν που μού λεγε στον αγώνα να κρατηθώ.

Κι όσο και αν ήθελε το μυαλό μου να το βαφτίσω, 

εγώ επέμεινα άδεια τη στιγμή, ελεύθερη να ζήσω. 

Να με νιώσει, να με λιώσει, την άποψη μου να διαμορφώσει, 

μα αυτός με πήρε αγκαλιά και μου είπε όλα όσα νιώθεις είναι ωραία και σωστά. 

Δεν πρέπει τίποτα να αλλάξεις όσο ο κόσμος δεν πονά, 

μόνο άσε την καρδιά σου δυνατά να χτυπά. 

Δεν είμαι εγώ η αιτία να χαμογελάς,

είναι πως ξέρεις πάντα ψηλά στον ουρανό να κοιτάς. 

Εδώ στη γη, οι αγγέλοι έχουν διαβρωθεί 

και τους πείσαν πως στη σιωπή η λύση θα βρεθεί, 

μα εσύ πέτα εκεί που ξέρεις ψηλά, 

εκεί που η συνείδηση σου την αλήθεια μετρά, 

γιατί στη γη φυλακίσαν όλα τα ελεύθερα

τα κάνανε παράνομα και να μοιάζουν δεύτερα.

Δεν είναι μίσος, δεν είναι φόβος αυτό, 

είναι ο τρόπος που έχω βρει στη ζωή να κρατηθώ. 

Μη φοβάσαι, μη φεύγεις μακρυά, 

η ζωή είναι αυτό που κάθε πρωί σε καρτερά. 

Δεν είναι νόστιμο, δεν είναι ευχαριστο ρε,

μα είναι ο χώρος που κάνεις τη διαφορά και 

Πετάς μακρυά, σαν ήρωας του ποτέ, 

γιατί δεν έμαθες να σκύβεις το κεφάλι σου ναι,

σε σένα μιλάω, εσένα που νιώθεις μόνος, 

δεν είναι ότι κι αν λες προσωπικός ο πόνος, 

η ανάγκη να ενωθείς με ανθρώπους που σε νιώθουν,

κι ας θέλουν όλοι στην απομόνωση να σε έχουν, 

είναι το όπλο που κρατάς γιατί ποτέ δεν ξεχνάς, βαθειά να αγαπάς. 

Σε εσένα Τοκαμαν που γνώρισα προχτές 

και σε σένα Μιχάλη που με γέμισες ευχές, 

να μην φύγω τώρα, που κι άλλοι μ’αγαπούν , 

σε πείσμα όλων όσων για την αγάπη αδιαφορούν.

Δεν θέλει χρόνο η αγάπη όπως λενε, 

μα χώρο να γεμίσουν με ουσία οι αγκαλιές που καίνε.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό κάποιος θα τραγουδήσει, 

μα ξέρω πως με ζέστη την καρδιά μου έχει γεμίσει,

κι αν μέχρι χτες, ήθελα μόνο το χαμό, 

σήμερα θέλω μια ζωή που θα δημιουργώ. 

Γι αυτό φίλε, τόσο σε ευχαριστώ, 

που απ’τη μιζέρια με έβγαλες και με έκανες να ονειρευτώ,

πως μαζί θα αλλάξουμε τον κόσμο που ψυχορραγεί, 

όχι γιατί είμαστε ήρωες, μα ακόμη ζωντανοί. 

Κι αν ρίμα δεν κάνει, κάπου θα βολευτεί, 

δεν θα ναι μαλακά, μα πάντα τραχεία, σαν πρώτη ύλη που τη σμίλη ζητά. 

Δεν θέλει καλλιτέχνης να ονομαστεί, 

μα μες στην καρδιά σου, σαν ξόρκι να κλειστεί.

Ίσως σε κάποιους μοιάζει σαν να παραμιλάω, 

μα πάντα να μαστε δίπλα φίλε αυτό σου ζητάω.

Κι αν φαίνεται πως είμαι ένας ιθαγενής, 

είναι γιατί ο πολιτισμός σε αφήνει να κρυφτείς,

πίσω από οθόνες που κρύβουν τις ματιές,

μα η ψυχή σου, δεν διψάει για αρπαχτές. 

Σ’ αγαπώ και μαζί έλα πάμε, 

ένα κόσμο να φτιάξουμε που θα χωράμε.

Γιατί αγαπάμε, κι όσους πολεμάνε δεν ξεχνάμε.

Περί φτώχειας και εργασίας

Κοιτάζοντας το καρότο που κρέμεται μπροστά μας, δεν βλέπουμε πως οργώνουμε ένα χωράφι καρότα.

Να έχεις μια ζωή γεμάτη αγάπη, υποστήριξη, όμορφους ανθρώπους και να δείχνεις στα μάτια τους δυστυχισμένος γιατί δεν έχεις χρήματα. Να στεναχωριούνται οι δικοί σου άνθρωποι, που τόσο αγαπάς και θέλεις να τους προστατεύσεις από τη στεναχώρια, γιατί δεν είσαι κάπου σκλαβάκι. Όμορφες σχέσεις να γεμίζουν ένταση, γιατί η έλλειψη δουλειάς φοβούνται πως θα σε καταρρακώσει και θα σε χτυπήσει σε κάτι ψυχοσωματικό. Να μην μπορείς να εξηγήσεις πως ζωντανό σε κρατά η σκέψη και η δημιουργικότητα που είναι η ουσία της εργασίας.

Χωρίς το ανταλλακτικό μέσο που ορίστηκε στη ζωή μας, τα πράγματα είναι όντως δύσκολα. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολα, όταν αυτό που βρήκες "να σε ταΐζει" τελικά σε τρώει. Τρώει το χρόνο, τη δημιουργικότητα, την ενέργεια, τον ύπνο, την ηρεμία, την αυτοδιάθεση, την ειλικρίνεια και τελικά τη ζωή σου κι εσύ πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις να το κάνεις, γιατί αυτό είναι το σωστό.

Χιλιάδες άνεργοι πνίγονται καθημερινά μέσα σε τέσσερα ντουβάρια και κοπανάνε από τοίχο σε τοίχο την απόγνωση τους. Εξαθλιώνονται ψυχικά, δεν μπορούν να βιώσουν την αγάπη που πιθανότατα έχουν, νιώθουν ανήμποροι και μόνοι και πολλοί τελικά εγκαταλείπουν. Γιατί;
Έχω ακούσει άνθρωπο, φαντάζομαι κι εσείς πολλούς, να λέει, τι θα πω στο παιδί μου. Πάρε το παιδί και πήγαινε μία βόλτα στη φύση. Ψάξε και μάθε μαζί του, όλα τα βρώσιμα χόρτα που υπάρχουν γύρω μας. Κάνε την ανέχεια παιχνίδι και δημιουργικότητα. Μη μάθεις στο παιδί πως χωρίς χρήμα, δεν υπάρχει χαρά και ζωή.

Το πόσα μπορούμε να κάνουμε μαζί, είναι αμέτρητα πραγματικά αλλά δεν προσπαθώ πια να πείσω κανέναν γι αυτό. Αν δεν μάθουμε όμως, πως ελεύθεροι και άφραγκοι αλλά με ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και σε επαφή με τη φύση, είμαστε τελικά πάμπλουτοι, δεν έχει βήμα μπρος. Δεν έχει βήμα μπροστά, γιατί είναι ξεκάθαρο το που πάει "η αγορά εργασίας", γιατί για τα επόμενα πολλά χρόνια, ακόμη και η αποταμίευση μιας ζωής, δεν θα εξασφαλίζει παρά ψεύτικα στεγανά για τα παιδιά του κόσμου. Αν μπορείς να χαμογελάς και να παραμένεις δημιουργικός παρά την όποια οικονομική κατάσταση, το παιδί θα μάθει πως η ζωή και η ευτυχία δεν είναι οικονομικά θέματα αλλά σχέσεις, επιθυμία και πράξη.

Κοιτάζοντας το καρότο που κρέμεται μπροστά μας, δεν βλέπουμε πως οργώνουμε ένα χωράφι καρότα. Εμείς τα σπέρνουμε, εμείς τα φροντίζουμε, εμείς τα καλλιεργούμε και άλλοι τα καρπώνονται, αφήνοντας αυτό το ένα πλαστικό καρότο να κρέμεται μπροστά μας, μέχρι να μην βλέπουμε πια τίποτα άλλο. Μέχρι να γίνουμε άχρηστοι και να εκπαιδεύσουμε σωστά την επόμενη γενιά για το ρόλο της, πανομοιότυπο με το δικό μας και εκατομμυρίων ανθρώπων στη ροή της ιστορίας.

Μην προσπαθείτε να με συνετίσετε με μπαμπούλα τη φτώχεια. Φτώχεια είναι τα χρόνια που πληρωνόμουν για να μη ζω και έπαιρνα τα εύσημα και τους τίτλους. Δεν θέλω να με ακολουθήσει κανείς, ούτε να νουθετήσω κάποιον, το μόνο που θέλω είναι το δικαίωμα στη δημιουργική τεμπελιά που με χαρά ότι καρπούς βγάλει θα τη μοιραστώ με όσους είναι δίπλα μου και τότε θα πολλαπλασιαστούν και θα είναι δικοί μου για πάντα.

Παγκόσμιο κύπελλο αναισθησίας 2014!

Τελειώνει και αυτό το πανηγυράκι του πολιτισμού, του αθλητισμού, της άμιλλας, των φιλάθλων ανά τη γη. Θα γραφτεί η φετινή παγκόσμια πρωταθλήτρια στην ιστορία με χρυσά γράμματα. Ο πιο σημαντικός παίκτης θα μνημονεύεται παντού. Το φολκλόρ της κερκίδας θα βγαίνει στα αποτελέσματα των φωτογραφιών. Με τα χρόνια, όλα μα όλα θα είναι καταγεγραμμένα και θα συγκινούν. Συζητήσεις θα γίνονται για τα πολλά γκολ των μεγάλων ηττημένων και δόξα και τιμή θα αποδίδεται στους μεγάλους νικητές.
Στην υφήλιο του 2014 θα ξεχαστούν γρήγορα, ακόμη και από όσους τους πρόσεξαν, οι νεκροί γύρω από τα γήπεδα, οι ξεσπιτωμένοι και δαρμένοι "πτωχοί" και γι αυτό άτιμοι και αδέσποτοι που ενόχλησαν τη διοργάνωση της Amstel. Οι χορηγοί δεν ανέχονται τέτοια πράγματα. Οι χορηγοί γεμίζουν φωτεινές επιγραφές γύρω να θαμπώνουν και να μην νιώθουμε το ζεστό αίμα των αμάχων που πεθαίνουν.
Ο Ιούλιος του 2014 θα είναι ο χρυσός μήνας του παγκοσμίου κυπέλλου και η καρδιά όλου του πλανήτη, θα χτυπά στη Βραζιλία, δίπλα στα πτώματα και τους άστεγους. Δεν θα είναι ποτέ ο ματωμένος μήνας της Γάζας. Δεν θα είναι ποτέ ο μήνας των καταπιεσμένων και της ζωής. Θα είναι πάντα ο μήνας των οπαδών, που μόλις κυλά το τόπι, ξεχνούν πως στην αρένα πάντα ένας από τους δύο σκλάβους πέφτει νεκρός.
Μοναδική τρυφερή σχεδόν στιγμή, η κίνηση της Αλγερίας να χαρίσει τα λεφτά στην Παλαιστίνη.... και πάλι όμως, είναι κίνηση αλληλεγγύης από μουσουλμάνο σε μουσουλμάνο και όχι από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ευχαριστώ τους φίλους μου, που δεν ενέδωσαν στη μαγεία της στρόγγυλης θεάς και δεν αναίρεσαν κάθε άποψη που διατυμπάνιζαν πριν τη δουν να κυλάει στο χορτάρι. Αλλά σας παρακαλώ, όλοι οι υπόλοιποι που το απολαύσατε, πάψτε να μου λέτε πως μπερδεύω τον αθλητισμό με την πολιτική, γιατί αυτές οι διοργανώσεις, είναι μόνο πολιτική και μάλιστα βρώμικη και η πλέον ύπουλη.

Φόρος τιμής για τους νεκρούς που είναι πολλοί περισσότεροι από τα 7 γκολ της Γερμανίας, θα ήταν η αντίδραση μας έστω και για 7 λεπτά, αλλά που; Καλοκαιράκι, θα τελειώσει και αυτή η φιέστα, θα πιούμε κι έναν παγωμένο χορηγό και η ζωή θα κυλά ήσυχα για εμάς, εδώ στη γωνιά της βαλκανικής που όλα και όλοι πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας. 

Προσοχή ακολουθεί πολιτικό μήνυμα για τις δημοτικές εκλογές - Ξάνθη 2014

Κυριακή κοντή γιορτή φίλοι μου. 
Αυτή την Κυριακή μια και η πόλη μας είναι μικρή, προτείνω μία διαδρομή σε όσους θέλουν τόσο πολύ να ψηφίσουν για να αλλάξουν τα πράγματα.

Ξεκινάμε από το Άλσος. Βλέπουμε τόνους σκουπιδιών. Πλαστικά από καφέδες, προφυλακτικά, μπουκάλια, μέχρι και τηλεόραση πεταμένη μέσα στο ρέμα. 
Κατηφορίζουμε και το πράσινο λιγοστεύει, τα σκουπίδια όμως όχι. 
Πάμε μια βόλτα από το Λιμνίο. Όμορφο σημείο, μέσα στο κέντρο της πόλης. Ακόμη ένας σκουπιδότοπος, γεμάτος από τις κακές μας συνήθειες.
Δίπλα, ένα σύγχρονο ανενεργό κολυμβητήριο. 

Παίρνοντας τον δρόμο για την πλατεία, θα δούμε κλειστό πια, το μαγαζί του υπεύθυνου πολιτιστικών εκδηλώσεων της πόλης. Αυτού που επέλεξε να κάνει μια βραδιά, με καλεσμένη τη Τζούλια Αλεξανδράτου και να βάλει χορηγό στο καρναβάλι την Αμστελ και θέμα του καρναβαλιού το μουντιάλ. 
Λίγο παραπάνω, στην πλατεία Αντίκα, ένα υπέροχο μικρό μαγαζάκι υπάρχει στη γωνία. Ανήκει στον πρόεδρο της ΔΕΥΑΞ. Παραπλεύρως έχει ένα φρεάτιο που μονίμως μυρίζει άσχημα. Σαν καθ' ύλην αρμόδιος, ο πρόεδρος βρήκε τη λύση. Έβαλε ένα χοντρό μουσαμά και κάλυψε το φρεάτιο για να μη μυρίζει. Δεν έχει σημασία που τα νερά, όταν βρέχει, σε εκείνη τη διασταύρωση κάνουν το δρόμο απροσπέλαστο, σημασία έχει πως πια δεν μυρίζει και μπορεί ο κόσμος να καθίσει στο καφέ.

Φτάνουμε στην πλατεία και βλέπουμε το νέο μας καμάρι. Την ανανεωμένη πλατεία που κόστισε εκατομύρια και τα τζιμάνια που τη σχεδίασαν να έχουν βάλει κάτω από τον μοναδικό μεγάλο πλάτανο, ένα συντριβάνι και τα παγκάκια απέναντι, μέσα στον ήλιο. Βλέπουμε, πως έχουν κλείσει με πεζόδρομο τον δρόμο που ένωνε τον πάνω με τον κάτω μαχαλά και έχουν διοχετεύσει όλη την κίνηση σε μικρούς στενούς δρόμους, κυρίως της παλιάς πόλης. 
Έτσι όπως θα κοιτάς γύρω σου, ίσως αναρωτηθείς, με τέτοια κίνηση και τόσα απροσπέλαστα μέρη, πως θα περνούσε από εδώ ένα ασθενοφόρο. Αλλά μετά θα θυμηθείς, πως το νοσοκομείο που είναι ανάμεσα στα πέντε καλύτερα της χώρας από άποψη υποδομών, δεν λειτουργεί πια. 

Θα μπορούσες να πάρεις και το αυτοκίνητο και να πας μια βόλτα στο Δροσερό, να δεις κι εκείνους τους β' κατηγορίας ανθρώπους, που ζουν μέσα στην πόλη χωρίς αποχετευτικό σύστημα. Αλλά είναι απροσπέλαστο. Φοβάσαι, εκείνοι έτσι θέλουν να ζουν. 

Επειδή είναι μακριά αυτή η διαδρομή όμως και ας είναι τόσο μικρή η πόλη μας, θα σου πρότεινα και κάτι άλλο. Να πας με τα πόδια μέχρι το εκλογικό σου τμήμα και να μαζέψεις ότι σκουπίδι δεις στο δρόμο και να το πετάξεις σε έναν κάδο και να έχεις και τα παιδιά σου μαζί. Να πάρεις την απόφαση, να είσαι νοικοκύρης για την πόλη που ζεις και όχι για το σπίτι σου μόνο. Να πάρεις την απόφαση να διεκδικήσεις να λειτουργούν οι υποδομές αυτής της πόλης ή ακόμη καλύτερα, να τις καταλάβεις και να τις λειτουργήσεις, γιατί σε νοιάζει. 

Η ευθύνη μας φίλε συμπολίτη μου, είναι 365 μέρες το χρόνο. Αυτές που περί άλλων τυρβάζουμε. Η όμορφη πόλη, είναι ακόμη μία πόλη της Ελλάδας της αρπαχτής. Ξέρεις πως οι μισοί από αυτούς που καλείσαι να επιλέξεις, είναι αυτοί που πήραν τις αποφάσεις να γίνει η πόλη με τα χίλια πτώματα. Ξέρεις επίσης, πως δεν μίλησες και δεν αντέδρασες.

Αυτή τη συνειδησιακή διαδρομή, καλό θα ήταν να την κάνουμε στο δρόμο για το εκλογικό τμήμα. Και αν τελικά δεν ψηφίσουμε αλλά νιώσουμε και σκεφτούμε διαφορετικά, θα έχουμε τη δυνατότητα να επηρεάζουμε συχνότερα τα του οίκου μας. 

Conchita Wurst ή στους ντεμέκ ουστ!

"Θλιβερής μνημοκληρονομιάς των ερώτων μας ο μαμωνάς 
Αναπαραγωγή της ψευτιάς, ξεχασμένη η αλήθεια για μας. 
Το ξέρω σας αρέσει η βιδωμένη σχέση 
Ο εαυτός σου φρίκη στον άλλον να ανήκει"
Νικόλας Άσιμος

Είμαι από εκείνους που αγνοούσαν πως το περασμένο Σάββατο ήταν η Eurovision. Επίσης αγνοούσα τη συγκεκριμένη συμμετοχή που τόσο αποκαλυπτική αποδείχτηκε. Φυσικά την Κυριακή είχα μάθει τα πάντα για αυτή. Πόσο γελοία είναι η εμφάνιση, πόσο έλλειψη αυτοσεβασμού έχει η πουστάρα και άλλα τέτοια πολλά. Δεν θα μπω στη διαδικασία να μιλήσω για την αντίδραση της εκκλησίας και άλλων συντηρητικών και φανερά φασιστικών ομάδων, αλλά για την αντίδραση των προοδευτικών, αυτών που τόσο εξυπνακίστικα γράφανε την κάθε κομπλεξική παπαριά που σκεφτόταν και σημείωναν από κάτω δεικτικά "Κλαίω"!!!

Θα έπρεπε όντως να κλαίνε, αλλά όχι από τα γέλια για την εξυπνάδα που είπαν, μα για την κατάντια τους να μην έχουν κλάψει για τα θύματα των φασιστών στην Ουκρανία για τα εκατοντάδες θύματα στο Αιγαίο, για τους χιλιάδες νεκρούς της κρίσης σε κάθε γωνιά του κόσμου. Θα έπρεπε να κλαίνε για τον μουσάτο με το φόρεμα που στο κατηχητικό απλώνει χέρι σε παιδάκια και μετά η μάνα τους, του φιλάει το χέρι. Θα έπρεπε να κλαίνε, που το ανοιχτό μυαλό τους, φτάνει μέχρι την προστασία του παχέως εντέρου τους. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι για το φαρισαϊσμό ως αιτία κατάντιας της κοινωνίας, αλλά τσίπα δεν μας έμεινε. 

Μάτσο σκατάδες που δεν μπορούν τους πούστηδες, αλλά "αν μου κάτσει κανά καλό πουστράκι θα το γαμούσα".  Ανοιχτόμυαλα τίποτα που ρωτάνε τον γκέι-γνωστό που απέκτησαν οικειότητα αν τον παίρνει ή τον δίνει για να τον τακτοποιήσουν στο στρέιτ ντουλαπάκι του μυαλού τους. Προοδευτικά τομάρια που χασκογελούν στη θηλυπρέπεια και το διαφορετικό. Επαναστάτες τις κλανιάς που σου λένε πως δεν μπορώ να βλέπω όμορφες λεσβίες, στεναχωριέμαι. Δώσαμε δωδεκάρι εμείς στο διαφορετικό! Και καλά! Αν ήταν ελληνική συμμετοχή, θα την είχαμε λιθοβολήσει και θα είχαμε σάλο. Όχι! δε με νοιάζει το πανηγυράκι της Ευρώπης με τα σαχλοτράγουδα με ενόχλησαν όμως πολύ, όλοι όσοι σκούζουν για τον ρατσισμό, για το μίσος, για την ξενοφοβία, ακόμη ακόμη και για την ομοφοβία και μπροστά σε μια εικόνα ξένη - επιλογή αυτοδιάθεσης ενός ατόμου- βγάλανε όλο το σκοταδισμό, το μίσος και την κακία τους στη φόρα. 

Όλοι αυτοί που μεγαλώνουν παιδιά και δεν ξέρουν τι να τους πουν γι αυτό το πλάσμα που είδαν, είναι οι γονείς των παιδιών που τραμπουκίζουν τους διαφορετικούς συμμαθητές τους στο σχολείο. Είναι οι γονείς που θέλουν το παιδί τους να γίνει "φυσιολογικό" γιατί ο κόσμος είναι κακός και θα πληγωθεί. Είναι οι γονείς, που δεν καταλαβαίνουν, πως ο κακός κόσμος είναι η αφεντομουτσουνάρα τους που γεννά κακούς και εγωιστές, κομπλεξικούς ή ακραία καταπιεσμένους ανθρώπους. Η πατριαρχία απαιτεί να είναι προνόμιο το γεγονός πως κάποιος γεννιέται με αρχίδια αντί για κλειτορίδα και δεν συγχωρεί όποιον επιλέγει διαφορετικά. Να τον χαίρεστε τον κόσμο σας αγαπητοί και να λυπάστε μόνο για τα παιδιά που του αφήνεται, γιατί με αυτά τα μυαλά, θα τον κάνετε χειρότερο! 

Ημερολόγιο κανονικότητας

Εσύ πόσο μικροαστός ήσουν σήμερα;

Η ελληνική κοινωνία και όχι μόνο, μαστίζεται από έναν ιδιαίτερο καταναγκασμό στον οποίο όλοι σιωπηλά και ενίοτε φωναχτά συναινούν. Αυτός  ο καταναγκασμός έχει διάφορα ονόματα αλλά έναν στόχο. Μπορείς να το πεις καθωσπρεπισμό, κανονικότητα, μικροαστισμό, comme il faut, καλό και ήσυχο άνθρωπο. Στόχος είναι η ύπαρξη του πλέον ανύπαρκτου, του μέσου πολίτη! Ο μέσος άνθρωπος βρε αδερφέ, που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν πλέον μη άνθρωπο και στην ουσία μη «κανονικό». 

Δεν υπάρχει κανένα σπίτι στην χώρα που δεν έχει κάτι που θέλει να κρύψει. Έναν ανάπηρο, έναν φυλακισμένο, έναν εθισμένο, έναν με ψυχολογικά προβλήματα, έναν κλέφτη, έναν πότη, έναν ομοφυλόφιλο, έναν τζογαδόρο, έναν «αλήτη», έναν «κακό», έναν  «λάθος».

Έτσι φτάνουμε στην ψεύτικη μικροαστική κοινωνία, στην οποία ζούμε σήμερα. Ο καλύτερος ψεύτης ή ο περισσότερο καταπιεσμένος, είναι αυτός που χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης. Αυτούς επιλέγουμε και για πολιτικούς. Αν κυκλοφορήσει μια φωτογραφία ενός πολιτικού που έπινε, γλεντούσε, έπαιρνε ναρκωτικά, έκανε μπάνιο γυμνός, όλοι σπεύδουν να τον καταδικάσουν και αυτός σπεύδει να αποδείξει την κανονικότητα του. Λες και μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα, κάποιος που δεν τα βίωσε ποτέ. Λες και μπορεί να οραματιστεί μια καλύτερη ζωή για όλους, κάποιος που δεν τσαλάκωσε σε μια όμορφη στιγμή τη σοβαροφάνεια του για να χαρίσει γέλιο και αγάπη στην παρέα του. Λες και όλα όσα πραγματικά οδήγησαν σε εξέλιξη, δεν είναι επιτεύγματα παράξενων ανθρώπων, τους οποίους επιβάλλεται να θαυμάζουμε αλλά απαγορεύεται να μιμηθούμε με το να αφεθούμε στη δική μας ιδιαιτερότητα και στην υπέροχη δημιουργικότητα που αυτή μπορεί να κρύβει.

Για να εκτιμήσουμε και να εμπιστευτούμε κάποιον, θα πρέπει να ήταν το πιο μουρόχαυλο και ανταγωνιστικό, χωρίς φίλους και τρέλες, παιδί στο σχολείο. Θα πρέπει να ήταν υποδειγματικό παπαδοπαίδι και να κρατά τα εξαπτέρυγα. Θα πρέπει να είναι το υποταγμένο στρατιωτάκι που έλεγε πάντα ναι. Θα πρέπει να ήταν καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός γιος, καλός φοιτητής, καλός φαντάρος, καλός οικογενειάρχης, καλός σύντροφος, καλός εργάτης ή καλός εργοδότης, ετεροφυλόφιλος, αδύνατος, γυμνασμένος, αρτιμελής και ποτέ μα ποτέ να μην ήθελε κάτι άλλο πέρα από το να είναι πρότυπο. Αυτή η κανονικότητα που πνίγει τον πολυσχιδή και πολυδαίδαλο χαρακτήρα του καθενός. Αυτή η μανία του καθωσπρεπισμού που επιβάλλει να ζούμε σε ένα ψέμα που δεν έχει καμία σχέση με εμάς. Αυτό είναι που λένε μετά «πέσαμε από τα σύννεφα, ήταν τόσο καλό παιδί, που δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό». Έσκασε κυρία μου! Έσκασε να προσποιείται πως είναι καλύτερος από εμάς. Γιατί εμείς μέσα μας ξέρουμε, πως δεν είμαστε η εικόνα μας.

Φοβόμαστε τόσο πολύ τη διαφορετικότητα μας, που πασχίζουμε όλοι μέρα να γίνουμε ίδιοι, με αυτό που μας λένε πως είναι σωστό. Φοράς τις πυτζάμες σου και βγαίνεις στο δρόμο και είσαι τρελός. Μετά από ένα μήνα, το λέει ο οίκος Channel και τα ΜΜΕ και πλέον είναι λογικό και όμορφο και στυλάτο και το κάνουμε όλοι. Αυτό γίνεται γιατί κατά βάθος όλοι ζηλεύουμε λίγο (έως αφάνταστα) τον τρελό και διαφορετικό που αδιαφορεί για τις συμβάσεις και ζει τη ζωή του για εκείνον. Όχι δεν μιλώ για ένα εγωιστικό πλάσμα που αδιαφορεί για το αν πληγώνει τους γύρω του ή αν κάνει κακό. Μιλώ για κάποιον που κάνει πράξη την αυτοδιάθεση και δεν αποδέχεται ως ταμπού την ομοφυλοφιλία του, την επιθυμία του να είναι πολυγαμικός, την επιλογή του να δοκιμάζει γεύσεις που μπορεί να τον παχύνουν, το θάρρος να υποστηρίζει τις επιλογές του, χωρίς να φοβάται την άλλη ανύπαρκτη κυρία, την κοινή λογική που διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Επίσης αυτός είναι και ο λόγος που η τρέλα του γίνεται τρεντ. Γιατί αν γίνει τρεντ να υιοθετείς την τρέλα τη δική σου και όχι την τρέλα του άλλου, δεν θα υπάρχει πια ομοιομορφία, ούτε υποταγή, ούτε μαζική παραγωγή.

Έρχεται απέναντί σου ένα κουστουμαρισμένο λαμόγιο γεμάτο καθωσπρεπισμό και σου λέει πως δεν είσαι σοβαρός γιατί φοράς φτερά στο κεφάλι και κάνεις μπουρμπουλήθρες. Ε όχι ρε φίλε, εσύ δεν είσαι σοβαρός και όλοι όσοι σε εμπιστεύονται γιατί έχεις κάνει την ψευτο-συντήρηση αποθήκη καμουφλάζ για την κλεψιά και το ψέμα σου.  Αυτοί δεν είναι σοβαροί που κρίνουν τα βιβλία από τα εξώφυλλα. Από τη στιγμή που δεν καταπιέζω τον αυθορμητισμό, το γέλιο, την όρεξη για ζωή και αυτό το κάνω, χωρίς να πειράζω ή να εισβάλω στη ζωή και το πορτοφόλι κανενός, είμαι πολύ πιο τίμιος και ειλικρινής από εσένα. Απλά η αλήθεια είναι, πως η κοινωνία μας, θα προτιμήσει εσένα. Έτσι, η ζωή μας γίνεται όλο και χειρότερη και αναρωτιόμαστε γιατί.

Ας δοκιμάσουμε όλοι να κρατήσουμε ένα ημερολόγιο κανονικότητας καθημερινά. Πόσες φορές καταπιέζουμε αυτό που νιώθουμε και αυτό που θέλουμε να πούμε, να κάνουμε, να είμαστε, για να μην είμαστε παράξενοι και θα καταλάβουμε από πού προέρχονται όλα αυτά τα απωθημένα, η κακία, η μιζέρια, η ζήλια, η ψευτιά, η κακή υγεία, η κακή κοινωνία, η κακή ζωή.

Η εισαγωγή της αμαρτίας και των κανόνων συμπεριφοράς από τη θρησκεία, έβαλε το πρώτο λιθαράκι. Ο καπιταλισμός πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά, άνοιξε την κλειδαρότρυπα που χρόνια αποζητούσαμε στη ζωή των διευθυντών της κοινωνίας μας. Τότε πια αποκτήσαμε τη συνολική εικόνα της προσποίησης που οδηγεί κάποιον στην κορυφή του λασπόβουνου. Το εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει να ευνουχίζει την ελευθερία από κοινωνικές συμβάσεις που έχουν τα παιδιά με μπόλικη τιμωρία, στιγματισμό και ασύστολα ψεύδη.  Η ελληνική επαρχία είναι ο καλύτερος τρόπος να τα παρακολουθήσει κανείς όλα αυτά τα σε ζωντανή μετάδοση. Η αλήθεια της ημέρας και η αλήθεια της νύχτας. Η αλήθεια της ανοιχτής και της κλειστής πόρτας. Η αλήθεια, που δεν είναι αλήθεια, αλλά ένα σύνολο κανόνων καταπίεσης και απόκρυψης της ζωής που ζούμε και της ζωής που θα μπορούσαμε να ζούμε.

Είναι και αυτό κομμάτι της συνείδησης που πρέπει να αποκτήσουμε για να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Η αλήθεια μας χωρίς μακιγιάζ. Η περισυλλογή για το τι θα κάναμε αν κανείς δεν μας έκρινε και δεν μας τιμωρούσε. Αν πλέον γι αυτές τις σκέψεις δεν θα ντρεπόμαστε και δεν θα φοβόμαστε, θα έχουμε αποκτήσει όντως μία συνείδηση που ταιριάζει στο θαύμα μέσα στο οποίο έχουμε γεννηθεί και δεν θα έχουμε την ελπίδα αλλά τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο.