Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Λίγα λόγια για το σκάκι στο Μικρόπολις‏

 
Τον Οκτώβρη άρχισε ουσιαστικά η 2η χρονιά λειτουργίας της σκακιστικής ομάδας του Μικρόπολις.

Στόχος της ομάδας δεν ήταν και δεν είναι απλά οι σκακιστικοί αγώνες αλλά η οριοθέτηση ενός αθλητικού σωματείου, στο πως πρέπει πραγματικά να λειτουργεί. Ο σκακιστικός σύλλογος του Μικρόπολις είναι για μας ένα εγχείρημα λειτουργίας οποιουδήποτε αθλητικού συλλόγου.


Είναι ερασιτεχνικός, γιατί είμαστε πραγματικά εραστές της τέχνης του σκακιού και είναι σύλλογος, όπως θα έπρεπε πραγματικά να είναι όλοι οι σύλλογοι. Να λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά, να συμμετέχουν όλοι στις αποφάσεις και στις εκδηλώσεις του.


Ο σύλλογος μας αυτή την περίοδο είναι με διαφορά ο πιο δραστήριος σκακιστικός σύλλογος της Θεσσαλονίκης και σίγουρα ένας από τους πιο δραστήριους σε όλη την Ελλάδα. Το Σκάκι στο Μικρόπολις αυτή τη στιγμή αποτελεί μία εναλλακτική πρόταση στον αθλητισμό. Σε μία περίοδο που οι σύλλογοι κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο, συρρικνώνονται και σιωπούν εμείς εδώ στο Μικρόπολις δίνουμε ένα βροντερό παρόν και προτάσσουμε την ανάπτυξη από τα κάτω. Λέμε ένα μεγάλο «Όχι» στις μεγάλες διοργανώσεις με χορηγούς, ομοσπονδίες κλπ και δίνουμε την δυνατότητα ανεξάρτητα από την οικονομική δυνατότητα του καθενός να παίξει σκάκι.

Τους μήνες Οκτώβρη και Νοέμβρη είχαμε περισσότερες από 400 επισκέψεις σκακιστών συνολικά στο χώρο. Το άνοιγμα στην κοινωνία βασικός στόχος του Μικρόπολις βρίσκει έναν αρκετά δυνατό σύμμαχο σε αυτή την προσπάθεια.


Οι επιτυχίες της μέχρι τώρα πορείας μας δεν είναι αμελητέες. Η ομάδα μας στην πρώτη της συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Γʼ Εθνικής, εξασφάλισε την άνοδό της στη Βʼ Εθνική, όπου θα αγωνιστεί φέτος.

Η ομάδα παμπαίδων (κάτω των 12) πέρσι στην πρώτη της συμμετοχή στους αγώνες του αντίστοιχου πρωταθλήματος, είχες 5 ήττες σε 5 αγώνες. Φέτος σε 4 αναμετρήσεις έχει 2 νίκες, μία ισοπαλία και μόλις μία ήττα. Ενώ στον τελευταίο μας αγώνα αντιμετωπίζουμε την ερχόμενη Κυριακή εκτός έδρας την ομάδα της ΧΑΝ Καλαμαριάς και ελπίζουμε σε ένα καλό πλασάρισμα στην πρώτη 5άδα ανάμεσα σε 18 ομάδες της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής .


Μία πάρα πολύ σημαντική επίσης διάσταση του θέματος είναι ότι το Μικρόπολις είναι χώρος συνάντησης ανθρώπων που ασχολούνται με το σκάκι και στο οποίο γίνονται συζητήσεις για την δημιουργία κοινού μετώπου τόσο σε τοπικό όσο και πανελλήνιο για την λειτουργία με αμεσοδημοκρατικό τρόπο των δευτεροβάθμιων αθλητικών ενώσεων αλλά και της Ομοσπονδίας.

Και φυσικά δεν σταματάμε εδώ. Το σκάκι βρέθηκε με την ομάδα του πινκ πονκ στο Μικρόπολις και έχουμε στόχο τη συμμετοχή και του πινκ πονκ τόσο στα πρωταθλήματα όσο και στις ενώσεις.


Ο τρίτος όροφος του Μικρόπολις από τον Οκτώβρη έχει αλλάξει. Στην αίθουσα του τρίτου ορόφου που συνυπάρχουμε με ομάδες και συλλογικότητες καθημερινά έχουμε βάρδιες και ανοίγουμε και κλείνουμε τον χώρο. Κάθε μέρα καινούριοι άνθρωποι έρχονται για να παίξουν σκάκι και γνωρίζουν έννοιες όπως η αυτοδιαχείρηση, η συλλογική προσπάθεια, η ελεύθερη μάθηση. Αντιλαμβάνονται το πόσα πράγματα μπορούμε να φτιάξουμε αρκεί να έχουμε όραμα.

Λυπάμαι αν καμμιά φορά με την χρήση του χώρου δημιουργούμε μικροπροβλήματα στους υπόλοιπους, αλλά με την καλή διάθεση που έχουμε όλοι, συνεχίζουμε.


Για όσους θέλουν να βοηθήσουν στην λειτουργία της ομάδας και να παίξουν ή να μάθουν σκάκι μπορούν να μας βρίσκουν όλους μαζεμένους κάθε Παρασκευή βράδυ στις 8.30μμ.

Επίσης από τις 6μμ κάθε Παρασκευή έως τις 8.30μμ υπάρχουν ελεύθερα μαθήματα για παιδιά.

 

Ομάδα σκάκι του Μικρόπολις

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Πολιτική κρίση και Παιδεία

Η βαθειά πολιτική κρίση στην Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα ξεκινά από την έναρξη της ύπαρξης της ως ελεύθερο κράτος. Αν ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία μας, αποδεικνύεται περίτρανα, πως ο έλληνας δεν υπήρξε ποτέ πολίτης. Ήταν πάντα στείρα και τεμπέλικα αντιπολιτευόμενος του διπλανού του. Σε αντίθεση με το απλοϊκό συμπέρασμα πως είμαστε κακή φάρα και έτσι φερόμασταν πάντα, νομίζω πως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.

Κακή φάρα δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως συλλογικό ασυνείδητο φορτωμένο με πληγές.

Ας πιάσουμε την περίπτωση πως ο σημερινός έλληνας έχει έστω κάποια ελάχιστη συγγένεια με τον αρχαίο έλληνα που τόσο θαυμάζει. Στο συλλογικό του ασυνείδητο έχει καταγραφεί η μικρή κοινωνία που είχε στρατηγικές συμμαχίες και αντιπαλότητες με τις διπλανές και πολύ συγκεκριμένη δομή και διακυβέρνηση. Στη συνέχεια η κατάρρευση των μικρών κοινωνιών, έφερε στο φως τις μεγάλες αυτοκρατορίες και την κατάκτηση όλων των μικρών από ένα μεγάλο. Τότε ο συνεκτικός δεσμός μεταξύ των μέχρι πριν αντιπάλων δυνάμωσε.  Μαζί γνωρίζανε τα πάλαι ποτέ μεγαλεία ο ένας του άλλου και ένιωθαν πιο κοντά. Η γλώσσα, η ποίηση, το θέατρο, η μουσική και οι τραγουδισμένοι ήρωες, η φιλοσοφία ήταν τα κοινά τους. Ο ένας μεγάλος κατακτητής ακολουθούσε τον άλλο και αν έμενε κάτι ζωντανό στο συλλογικό ασυνείδητο των γηγενών, ήταν πως ήταν κατακτημένοι και αυτό το κράτος ήταν εχθρός τους. Λίγοι και αδύναμοι, δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στα μεγαθήρια. Έτσι η πονηριά και ο δούρειος ίππος έγιναν τα όπλα τους. Δεν ενσωματώθηκαν ποτέ, ήταν πάντα απροσάρμοστοι.


Η λαίλαπα του χριστιανισμού, τους έκανε χειρότερους από ποτέ, καθώς έπρεπε να ορκιστούν πίστη σε θεό που δεν ταίριαζε στην παιδεία που κουβαλούσε το συλλογικό ασυνείδητο.  Έπρεπε από τα μεγάλα φιλοσοφικά και ποιητικά έργα (που ως γενιά μπορεί να μην είχαν δει και ποτέ), να υποταχθούν στο Ψαλτήρι και την Οκτάηχο. Μετά ήρθαν και οι Οθωμανοί, άλλο παρακλάδι της ίδιας λαίλαπας, με το ίδιο μένος και την ίδια δίψα για εξουσία με τους προηγούμενους. Κι έφτασε η στιγμή, μετά από 1000 χρόνια κατάκτησης (σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων των αγωνιστών του 21) να απελευθερωθούν. Και εγέννετο η νέα Ελλάς. Μια Ελλάς που φυλάκισε τους ακόλουθους του συλλογικού ασυνείδητου που επαναστάτησαν και έφερε σε δούρειο ίππο τους νέο-κατακτητές από τας Ευρώπας.

Έτσι ο μόνιμα κατακτημένος εκείνος άνθρωπος, κατακτήθηκε ξανά μέσα σε μια επίφαση ελευθερίας. Κι επειδή έχουσιν γνώση οι φύλακες, του δώσανε και την ψευδαίσθηση του μεγαλείου, τονώνοντας τον εγωισμό του και στέλνοντας τον ως μεγάλο ευρωπαίο κατακτητή, να καταλάβει την Ιωνία, τον 20ο αιώνα* και του την ονόμασαν χαμένη πατρίδα.  Μετά δηλαδή από περίπου 2000 χρόνια, που είχε σκυμμένο το κεφάλι, του είπαν και καλά σήκωσε το σε στηρίζουμε. Έτσι στο συλλογικό ασυνείδητο η πανωλεθρία και το στραπατσάρισμα της μικρασιατικής καταστροφής, πέρασε ως κάτι που σήκωνε εκδίκηση και αναγεννήθηκε το μίσος για τον κατακτητή της Ιωνίας.

Μέσα στις νέες συνθήκες και με την τοποθέτηση αρχηγίσκων στην εξουσία της χώρας, ο έλληνας δεν έγινε ποτέ πολίτης, δεν γνώρισε ποτέ το αυτεξούσιο, δεν απέκτησε ποτέ ξανά παιδεία, δεν κατάφερε ποτέ να νιώσει πως ορίζει τη ζωή του. Έτσι με την πονηριά που είχε αναπτύξει, συνέχισε να αντιπολιτεύεται το κράτος «του» και τον διπλανό του. Μεγάλη απόδειξη της μανίας αυτής, η συνέχεια της ηρωικής αντίστασης στο φασισμό, που τον έφερε και πάλι, να πολεμά τον συνάνθρωπο του, ανάμεσα σε δύο ξένες σε αυτόν πολιτικές. Αντί για ακόμη μία ευκαιρία ανεξαρτησίας, μάλωνε για το ποιος άλλος του τά ‘λεγε καλύτερα. Ο οπαδός όμως είναι πάντα παθητικός, δεν είναι δημιουργικός, δεν προοδεύει. Ακολουθεί πειθήνια. Έτσι ο ατέρμονος αγώνας, να πολεμά υπόγεια τον κατακτητή του, συνεχίστηκε αδιάκοπα, μέχρι τη δεύτερη ψευδαίσθηση εξουσίας, που ήταν το χρίσμα του ευρωπαίου πολίτη. Αντί να γίνει αντιληπτή η έφοδος του νέου κατακτητή, επήλθε η απόλυτη αλλοτρίωση, που διέγραψε ακόμη και εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάποιοι θα μπορούσαν να επικαλεστούν ως προτερήματα έναντι άλλων συνόλων ανθρώπων. Η οικογένεια, η ανθρωπιά, η συνύπαρξη, το γλέντι, η φιλοξενία έγιναν κουρέλια από ένα μικροαστισμό ακραίο.
Το τότε, το τώρα και η παιδεία

Σε όλο αυτό το ταξίδι των κατοίκων της ελληνικής χερσονήσου, κοινό χαρακτηριστικό είναι η έλλειψη παιδείας. Όχι πανεπιστημιακής, στην οποία όλες οι παιδαγωγικές «μεταρρυθμίσεις» μας επιβάλλουν να στρέψουμε το βλέμμα, ως το σημαντικότερο κομμάτι. Η έλλειψη βασικής κοινωνικής και πολιτικής παιδείας από την αρχή της ύπαρξης μας είναι η αιτία.
Είχε ποτέ κανείς μας την αίσθηση πως το σχολείο ήταν ο δικός του χώρος να δημιουργήσει, να εκφραστεί, να το προάγει, να το ομορφύνει, να το επηρεάσει, να το διαμορφώσει; Μάλλον όχι. Γιατί; Δεν μπορεί να γίνει ή κοστίζει; Τίποτα από τα δύο. Είναι το πολύ πετυχημένο σύνθημα, «Το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος».

Θα πιάσω την πιο απλή, ανέξοδη και ουσιαστική πλευρά πολιτικής παιδείας που λαμβάνουμε όλοι από την 4η δημοτικού και μετά. Αυτή που υποτίθεται πως υπάρχει, για να μας διδάξει τη λειτουργία της δημοκρατίας στην πράξη. Οι θεσμοί του πενταμελούς και δεκαπενταμελούς αργότερα και μαζί με αυτούς οι εκλογές και η απαξίωση τους.

Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, οι μαθητές καλούνται να ψηφίσουν με δημοκρατικές διαδικασίες, αυτούς που θα τους εκπροσωπούν και θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τα αιτήματα τους. Η διαδικασία είναι απλή. Όσοι μαθητές το επιθυμούν, βάζουν υποψηφιότητα και οι υπόλοιποι ψηφίζουν μυστικά. Και έτσι εκλέγονται όσοι επέλεξαν οι συμμαθητές τους. Η εσωτερική δομή αυτών των σωμάτων έχει και αντίστοιχη ιεραρχία, με πρόεδρο, αντιπρόεδρο, γραμματέα και ταμεία. Έννοιες χωρίς νόημα, χωρίς υποχρεώσεις, με αυξημένη δημοφιλία και εξουσία. Δεν ξαναγίνεται καμία συνέλευση όπου αυτά τα παιδιά πρέπει να παρουσιάσουν έργο, να λογοδοτήσουν, να εξηγήσουν σε τι βοήθησαν τους μαθητές που τους επέλεξαν και πως χρησιμοποιήθηκαν τα χρήματα του ταμείου.

Κάπως έτσι, μαθαίνουμε όλοι, πως αυτός που επιλέξαμε είναι παντοδύναμος, δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντι μας και αντιθέτως εμείς του οφείλουμε σεβασμό, γιατί είναι ο πρόεδρος. Επίσης είναι πολύ επιθυμητός ως φίλος, ερωτικά, ενώ ακόμη και οι δάσκαλοι τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Τα μέλη της εξουσιαστικής αυτής ομάδας, από πολύ νωρίς αντιλαμβάνονται τη χαρά της εξουσίας και της ασυδοσίας. Τσαμπουκαλεύονται, λύνουν και δένουν, εκμηδενίζουν αδύναμους και όταν είναι πλέον σε θέση να κανονίζουν εκδρομές κλπ αρχίζουν και βάζουν και χρήμα στην τσέπη. Έτσι η θέση του ασύδοτου εξουσιαστή και του νωθρού εξουσιαζόμενου, γίνονται με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες κομμάτι της πολιτικής μας αντίληψης και μορφοποιούν την κοινωνικοποίηση μας. Είμαστε αδύναμοι απέναντι σε όσα κάνουν, είναι όμορφοι, είναι έξυπνοι, τους επιλέξαμε, φταίμε, σκύβουμε το κεφάλι σε όσα λένε. Είμαστε λοιπόν έτοιμοι πολίτες για την κοινωνία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και έχουμε διδαχτεί καλά τι σημαίνει δημοκρατία.  Εξουσία, μίζα, γκόμενες, ωραιάδα, εξυπνακισμοί, ασυδοσία, προνόμια, μηδενικές υποχρεώσεις.

Αν λοιπόν, αυτή η διδασκαλία της δημοκρατίας στα σχολεία, μάθαινε τους εκλεγόμενους πως είναι υπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν στο σχολείο τους και πως για όλα θα λογοδοτούν. Αν απαιτούσε διοργάνωση εκδηλώσεων, κινήσεων αναμόρφωσης του σχολείου,  οικολογικών δράσεων, ενημέρωσης, πολιτιστικών δρώμενων και υποχρεωτική παρουσίαση έργου απέναντι στους ψηφοφόρους τους, πόσο διαφορετικοί πολίτες θα βγαίναμε όλοι στην κοινωνία; Η παιδική δημιουργικότητα είναι ανεξάντλητη, εμείς όμως την υποχρεώνουμε να μάθει πως λειτουργεί η κοινωνία των μεγάλων.

Θα μπορούσαμε μέσα στα σχολεία να δημιουργούμε τους πολίτες που θα λειτουργούν με γνώμονα την πρόοδο του μικρόκοσμού τους, χρησιμοποιώντας και υπερθεματίζοντας στα ιδιαίτερα ταλέντα του καθενός. Όλο αυτό είναι σχεδόν ανέξοδο ως   εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και όμως δεν έγινε ποτέ. Δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν οι περισσότεροι πως το αύριο το χτίζουμε στον χαρακτήρα των παιδιών μας.

Ένα ακόμη βήμα θα ήταν να αλλάξουμε και το όνομα των διαδικασιών και να εξαλείψουμε την ιεραρχία. Όσοι επιλέγονται, να ονομάζονται συντονιστές δράσεων. Οι δράσεις θα γίνονται από όλους ανάλογα με τις δεξιότητες τους. Όλοι θα έχουν λόγο στη διαδικασία και υπευθυνότητα απέναντι σε όσα αναλαμβάνουν. Έτσι θα μπορούσαμε ακόμη και από την πρώτη γενιά που θα έβγαινε από μία τέτοια παιδεία, να δούμε μία αλλαγή στην πολιτική και κοινωνική μας πραγματικότητα. Αυτά τα παιδιά, θα διεκδικούσαν εκ των πραγμάτων τα σωστά μαθήματα και το σωστό τρόπο διδασκαλίας και θα αναμόρφωναν υπεύθυνα το «Σύστημα» διδασκαλίας και την κοινωνία ολόκληρη. Εξάλλου οι δράσεις τους και οι αποφάσεις τους ορίζουν την δική τους καθημερινότητα.

Όσα πρέπει να διεκδικήσουμε είναι απλά, δεν είναι πολύπλοκα σε κυκεώνες ιδεολογικοπολιτικών μορφωμάτων.
Η εποχή, οι δυνατότητες, η πληροφορία, μας ευνοούν. Καιρός είναι λοιπόν, να μην αναλωνόμαστε σε δίπολα, να μην περιχαρακωνόμαστε σε στεγανά που έχουμε μόνο εμείς ανάγκη και να δούμε κατάματα τη ζωή που έχουμε και τη ζωή που μπορούμε να δημιουργήσουμε. Η ουτοπία ήταν ουτοπία, όσο δε γνωρίζαμε. Τώρα που γνωρίζουμε δεν έχουμε δικαιολογία για το ότι ακόμη τη συζητάμε αντί να ρίξουμε τα θεμέλια.


* (Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της γεωμετρικής περιόδου, που σηματοδοτήθηκε από την κάθοδο των Δωριέων, οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Ελληνικής χερσονήσου τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία ζούσαν. Οι μετακινήσεις αυτές των αρχαίων ελληνικών φύλων ονομάζονται Α' Ελληνικός αποικισμός. Οι Ίωνες λοιπόν μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία.)

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Black μπεεε (Θόδωρος Μαραγκός) – Οι πάπυροι του Ερκολάνο, ο Θοδωράκης ο Νεοέλληνας κι ο Δημητράκης το πρόβατο

Γνώση που δεν μας δίνεται.
Αποσιωπάτε συστηματικά.
Χρησιμοποιούν αντ'αυτού ένα εθνικιστικό patchwork που βολεύει το μύθευμα που πρέπει να πιστέψουμε.
Το όνομα του Ρόδου in a real life production....
Πάλι όλα θα μείνουν επτασφράγιστα σε μια θρησκόληπτη βιβλιοθήκη.
Αλήθεια, εσύ τι ήσουν πριν γίνεις πρόβατο???


Στις 19 Οκτωβρίου του 1752, οι ανασκαφές του Σουηδού αρχιτέκτονα και μηχανικού Καρλ Βέμπερ, αποκάλυψαν την αρχαία πόλη του Ερκολάνο (Herculaneum=Ηράκλειο) που είχε θαφτεί από ένα στρώμα λάβας πάχους 20 μέτρων του Βεζούβιου. Οι έρευνες θα φέρουν στην επιφάνεια, μεταξύ άλλων, πάνω από 1.000 απανθρακωμένους πάπυρους, οι οποίοι βρίσκονταν στην ονομαζόμενη πλέον «Βίλα των Παπύρων», που ανήκε στον Πίσωνα, πεθερό του Ιούλιου Καίσαρα. Μερικοί από τους πάπυρους (περίπου 50) καταστράφηκαν γιατί οι εργάτες αρχικά νόμισαν ότι ήταν καμμένα ξύλα. Τα άγνωστα κείμενα των υπόλοιπων παπύρων, που έγινε κατορθωτό να αναγνωστούν με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της ΝΑΣΑ, μόλις τα τελευταία χρόνια, ανήκουν κατά κύριον λόγον στην επικούρεια φιλοσοφία (μερικά κείμενα είναι του ίδιου του Επίκουρου, ενώ κάποια άλλα του Φιλόδημου).
Η «Βίλα των Παπύρων», φαίνεται ότι λειτουργούσε ως πνευματικό κέντρο φιλοξενώντας έργα Ελλήνων και Λατίνων φιλοσόφων, και βάση αυτού δημιουργήθηκε η πλούσια ιδιωτική βιβλιοθήκη που αποτελούσαν οι πάπυροι. Οι πάπυροι, που φυλάσσονται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Νάπολης, φαίνεται να έχουν κινήσει το ενδιαφέρον για την μελέτη τους, όλων πλην των Ελλήνων που έδειξαν σχεδόν ανύπαρκτο ενδιαφέρον. Μια απ’ τις εξηγήσεις που δίνεται, πέραν της κατάστασης βυθιότητας της ελληνικής πολιτείας, είναι πως η επικούρεια φιλοσοφία προκαλεί εμετούς και εξανθήματα στην Εκκλησία, καθώς είναι γνωστές οι θέσεις του Επίκουρου για τις υπερφυσικές ιδιότητες που αποδίδονται στους θεούς (βλέπε και «επικούρειο παράδοξο») και την μετά θάνατον ζωή, αλλά και τις απόψεις του για την πραγματική ζωή και τις απολαύσεις, οι οποίες για τον Ιουδαιοχριστιανισμό θεωρούνται μέγα αμάρτημα.
Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός με την ταινία του «Black μπεεε», καυτηριάζει αυτήν την απάθεια και προσπαθεί να εξηγήσει την ελληνική στάση μέσα από τον Δημητράκη, που προσπαθεί να καταλάβει ποιοι τον μεταμόρφωσαν από άνθρωπο σε πρόβατο και του στέρησαν την γνώση. Οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο γιος του Θόδωρου Μαραγκού, Στάθης από την Κύμη και ο Ιταλός με το ελληνικό όνομα Αίγισθος από την…Κύμη (Cuma) της Ιταλίας, ο οποίος μιλάει και καταλαβαίνει τα ελληνικά πολύ καλά. Κάποιοι άλλοι δε Ιταλοί, μιλούν τα ελληνικά καλύτερα κι από πολλούς Έλληνες.
Η ταινία-οδοιπορικό του Θόδωρου Μαραγκού, κέρδισε το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005. Η προβολή της όμως στους κινηματογράφους υποβαθμίστηκε και στην ουσία υπονομεύτηκε, καθώς ήταν αρκετά «ενοχλητική»…
Για όσους δεν «ενοχλούνται», δεν έχουν παρά να την παρακολουθήσουν εδώ…και εδώ:  http://www.pare-dose.net/?p=3712




Αναδημοσίευση από: http://www.pare-dose.net/?p=3712

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ο κόσμος που θέλουμε

Ένα κείμενο γραμμένο το Δεκέμβρη του 2008.
Από τότε δυστυχώς, δεν καταφέραμε να μιλήσουμε για τον κόσμο που θέλουμε.
Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα κόσμο που δεν φτιάξαμε εμείς και κάποιοι ακόμη οραματιζόμαστε μια ζωή διαφορετική.
Πότε άραγε θα είμαστε αρκετά ώριμοι;
Σίγουρα όχι, όταν θα είμαστε πιο πεινασμένοι και αδύναμοι....


by Iros World on Friday, December 19, 2008 at 11:55am
Ήρθε η ώρα που φωνάζουμε εδώ και χρόνια.

Μας βιάζουν καθημερινά άπό τη μέρα που γεννηθήκαμε.
Δεν κοιτάμε πια στα μάτια γιατί είναι άδεια, γιατί βρωμάει η αδράνεια.
Γιατί όλοι περιμέναμε το θαύμα.
Τελικά αντί για θαύμα ήρθε η τραγωδία για να μας κουνήσει από τις καρέκλες μας.
Είναι η απόδειξη πως όλοι είμαστε 'ιστορικά' πρόσωπα. Ο Αλέξης έγραψε ιστορία χωρίς να του έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.
Τον Αλέξη τον θυσιάσαμε εμείς.
Εμείς τρέφουμε τη Λερναία Ύδρα, εμείς της δίνουμε τη δύναμη να γεννα κεφάλια, κι όσο αυτή γεννά, τόσο εμείς σκύβουμε το δικό μας.
Τώρα όμως ξέρουμε, πως είμαστε τόσοι πολλοί κι έχουμε τόση δύναμη, που μπορούμε να τον αλλάξουμε το σκατόκοσμο και το σκατοχαρακτήρα μας.
Όλοι μαζί με μια φωνή.
Αλλά και με συνείδηση!
Μετά τι?
Διεκδικούμε τη ζωή που μας ανήκει, ποια είναι όμως αυτή?
Ο αγώνας έχει ξεκινήσει, έχουν ωριμάσει οι αισθητήρες μας, μπορούμε να τους κάνουμε να ακούσουν.
Αλλά πρέπει να ακούσουμε κι εμάς, να δαμάσουμε και το γαμημένο το εγώ μας. Να παλέψουμε τη συνήθεια που μας έφερε εδώ.
Όχι στον καταναλωτισμό
Όχι στη βία που εξυπηρετεί ασφαλιστικές εταιρίες και υποχρεώνει τον κόσμο να εγκλωβιστεί κι άλλο στις τράπεζες.
Μη τους αναγκάζουμε να χωθούν πιο βαθειά στο λαγούμι της κοινωνίας της αφθονίας.
Πρέπει να έρθουνε μαζί μας, είναι το ίδιο αγανακτισμένοι, μη τους βάζουμε απέναντι.
Το κράτος θα πάρει από το δικό μας αίμα αυτά που τους δίνει για να τους βοηθήσει στην τραγωδία που ζήσανε από τους "ανόητους, θερμοκέφαλους νέους".
Ας τους πούμε, τι και γιατί.
Όχι στην αντίδραση που αναπαράγει το σύστημα
Φωνή, οργή, ποτέ ξανά σιωπή
Αλλά όχι και παιχνίδι με τους όρους τους, ας πάψουμε να τους εξυπηρετούμε.
Η οργή που με κάνει να τα σπάω πρέπει να μετουσιωθεί
Πρέπει να γίνει η κοινωνία που απαιτώ να έχω.
Δεν τα χρειαζόμαστε τα γαμημένα τα λούσα, ποτέ δεν τα είχαμε ανάγκη, τσουβαλιάζουμε τις ανάγκες μας στην κατανάλωση και τις πνίγουμε, αντί να κάνουμε τον πόνο αυτού που ουρλιάζει να περάσει, του κόβουμε τη γλώσσα για να μην ακούγεται.
Δεν ξέρω αν κάποιο Venus Project μπορεί να υπάρξει
Ξέρω πως υπάρχουμε εμείς και είναι η στιγμή να μιλήσουμε σοβαρά για τον κόσμο που θέλουμε.
Να απογυμνωθούν κι απο το τελευταίο τους επιχείρημα όλοι.
 

Απαιτώ να μπορώ να σε κοιτώ στα μάτια, απαιτώ να μη φοβάμαι ότι η καλοσύνη είναι υστερόβουλη, απαιτώ να υπάρξουν πολιτική και πολιτικοί κι όχι χυδαίες καρικατούρες, απαιτώ να πιστεύω στη ζωή και όχι στους ρασοφόρους και τα θαύματα.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον κόσμο που όλοι θέλουμε.


Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

22/6/2011 Μια αγανακτισμένη νύχτα στην πλατεία

Μια αγανακτισμένη νύχτα στην πλατεία. Χωρίς την ελπίδα και τη δροσιά της αρχής, χωρίς τον κόσμο, χωρίς πολλά που είχε πριν και με πολλά που πλέον έχει. Είχε και ένταση στη συνέλευση χτες, ότι να ‘ναι αποφάσεις, φωνές, σχεδόν πιάστηκαν κάποιοι στα χέρια. Επιτέλους όμως, έγινε και μια συναυλία και έπαψε η νέκρα.



Δεν έπαψε βέβαια το στράβωμα με τους Συριζαίους και όσους άλλους την είδαν θεματοφύλακες του κινήματος και κοιτούν να ελέγξουν προς τα πού ρέει το ποτάμι των αγανακτισμένων, με στόχο φυσικά να ποτίσουν πρώτα το χωραφάκι τους. Λίγο πριν αυτή η Βαβυλωνία καθρεφτιστεί στην «αμεσοδημοκρατική» μας διαδικασία, στο Μέγα Αλέξανδρο, κάποιοι αγανακτισμένοι πατριώτες (κατ’ αντιδιαστολή προφανώς των αγανακτισμένων νομάδων Του Λευκού Πύργου;) δέχτηκαν από κάποιους επίθεση. Ήρθαν να μας πουν, αλλά δεν τους αφήσαμε να μιλήσουν, γιατί είναι φασίστες (ενδιαφέρουσες απόψεις όλες θα έλεγα).


Αλλά αυτή η ένταση που τόσο απλώθηκε χτες, δεν σκόρπισε με τη λήξη της συνέλευσης και το διωγμό του «πατριώτη».  Αργά, ένα ζευγάρι πρεζάκια ξεκινά να πλακώνεται στο ξύλο, χώνεται κόσμος, φασαρία, καυγάς  και πολλοί γύρω -γύρω να κοιτούν με ποπ κορν το θέαμα. Λιοντάρια – Χριστιανοί 0-0, στοιχήματα βροχή, κάποιοι χτυπιόταν που δεν πρόλαβαν να κόψουν είσοδο.



Πάνω στο δρόμο, κάποιοι θεωρούν πως είναι καλό αστείο να πουν πως είναι μπάτσοι και θα συλλάβουν κάποιον. Εκεί στήνεται και η δεύτερη αρένα. Αυτούς όμως τους παίρνουν και τα αίματα.


Περνάω στο πεζοδρόμιο να φύγω και βλέπω απέναντι, κόσμο να λέει «πήγαν ασφαλίτες και φάγανε ξύλο» και η φήμη να απλώνεται. Ένας αστικός μύθος γεννιέται σκέφτομαι. Πίσω από τις πλάτες αυτών από απέναντι, που παρατηρούν την αρένα και τα ταπεινά τους ένστικτα είναι στην τσίτα, ένας γέρος μόνος κοιμάται στο παγκάκι και μυρίζει άσχημα, μάλλον έχει καιρό που κοιμάται στο δρόμο.



Όπως έλεγε και η Γαλάτεια,«…Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδιόλη η ζωή μου του χαμού. Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω: -Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!»


Όσοι πιστεύουν πως ένα κίνημα έχει ελπίδα να αναμορφώσει την κοινωνία, ας σκεφτούν ξανά καλά τον τρόπο. Αν δεν αλλάξει το αξιακό σύστημα όλων όσων το απαρτίζουμε, αν δε φτύσουμε το δαίμονά που μας κυβερνά, αν δεν ξεπεράσουμε τον πριν εαυτό μας και δεν προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, θα συνεχίσουμε την πορεία που ήδη έχουμε μάθει να τραβάμε παθητικά και άψυχα ως γραναζάκια και δεκανίκια του συστήματος.


Αλλά και οι άλλοι που γυρνάνε την πλάτη στον άστεγο γέρο και κοιτούν το ρινγκ μας από μακρυά, δεν θα περάσουν ποτέ ξανά το πεζοδρόμιο για να σταθούν δίπλα μας στην πλατεία και δεν θα τους νοιάζει αν ο γέρος ακόμη αναπνέει.



Αν κατηγορηθώ πως αποτρέπω κάποιους από την πλατεία, μιλώντας για το χάλι μας, ας μην κοροϊδευόμαστε, έχουν φύγει ήδη.
Και αν δεν εξανθρωπιστούμε και δεν φροντίσουμε να δούμε το διπλανό μας στα μάτια, θα φύγουμε κι εμείς, με δυο τρεις πληγές παραπάνω.



Όλοι κι αυτοί που ήρθαν κι έφυγαν, αυτοί που δεν ήρθαν ποτέ κι αυτοί που κατσικώθηκαν και νιώσανε σημαντικοί θα έχουμε χάσει την ευκαιρία να γίνουμε υποκείμενα των επιθυμιών μας και να ορίσουμε τη ζωή μας. Και θα την έχουμε χάσει από την πεποίθησή μας πως είμαστε εμείς τόσο σημαντικοί και οι απόψεις μας τόσο σωστές που αρκεί να βγάλουμε ένα λόγο, να μας χειροκροτήσουν, να μας δοξάσουν.



Σημαντικοί είμαστε όταν δεν είμαστε μόνοι, σημαντικούς μας κάνει η συνύπαρξη κι εμείς περιφέρουμε τη μοναξιά μας σα λάβαρο περηφάνιας, αξιοπρέπειας και φορέα λύσεων. Ας δούμε λίγο τη φάτσα μας στον καθρέφτη λοιπόν πριν κρίνουμε οποιονδήποτε για οτιδήποτε και ας δώσουμε μια τίμια απάντηση στον εαυτό μας. Τι είναι σημαντικότερο τελικά για μας και πόση μοναξιά και κατηφόρα αντέχουμε για μια στιγμιαία ή πρόσκαιρη ικανοποίηση του εγώ μας.

Ελπίζω η απάντηση να είναι πως δεν αντέχουμε καθόλου και να κατεβούμε ξανά με την ψυχή και το μυαλό μας λίγο πιο ανοιχτά και με εκείνη τη μαγική αίσθηση συνύπαρξης που μας έκανε δώρο το πρώτο 3ημερό μας στην πλατεία.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Μεγαλοψυχία να πυροβολείς τα άλογα όταν πεθάνουν… ή Ιστορία μου αμαρτία μου…

Μεγαλοψυχία να πυροβολείς τα άλογα όταν πεθάνουν…
ή
Ιστορία μου αμαρτία μου…

Τόπος: Ελλάδα
Χρόνος: 1821 έως σήμερα
Πρωταγωνιστές: Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας

Και να που έφτασε η στιγμή που όλοι είδαν το βασιλιά γυμνό σε αυτή τη χώρα,
ή μήπως, που ξαναείδαν το βασιλιά γυμνό?
Έχει καταγραφεί άραγε η πραγματική φωνή του λαού σε κάθε «νέα» καταστροφή που αντιμετώπιζε αυτή η Ελλάδα? Θυμάμαι να διαβάζω σε βιβλία άλλων εποχών, πάντα σε στιγμές «ιστορικές», την περιγραφή «ένιωθες γύρω σου πως έβραζε ο τόπος»….
Έχει καιρό που βράζει ο τόπος στο σήμερα, οι άνθρωποι είναι έκρυθμοι, μυρίζει θυμός παντού και όλο και φουντώνει. Έχει ξανασυμβεί στην ψωροκώσταινα όμως αυτό και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και εις τους αιώνας των αιώνων…..

Τι έγινε τότε, μετά τη μεγάλη επανάσταση και τελικά αντί για το ελεύθερο ελληνικό κράτος ξεκίνησε η νεότερη ελληνική ιστορία με την εναλλαγή τυράννων? Γιατί δεν έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε την ελευθερία που τόσα χρόνια αγωνιζόταν κάποιοι να κερδίσουν? Γιατί ξανά και ξανά είμαστε ενώπιων συνεπειών της απραξίας μας και της ραστώνης μας? Γιατί κανείς δεν έχει την τόλμη να είναι πολιτικά και κοινωνικά υπεύθυνος? Μια ζωή ένας σωτήρας, ένας ήρωας, ένας Χριστός, ένας ηγεμόνας, ένας προδότης, ένας διάβολος, μπορεί να μας βάλει στην κατηφόρα ή να μας οδηγήσει στη δόξα. Εμείς απλά είμαστε έρμαια των διαθέσεων με τις οποίες έρχεται ο καθένας στη ζωή μας.

Από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους αποφασίστηκε από μία επιχειρηματική ελίτ γηγενών και εταίρων πως η σύσταση του νέου κράτους στόχο έχει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας λαός στην υπηρεσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Έτσι λοιπόν όταν οι πρώτοι νέο-έλληνες που κλήθηκαν να ασκήσουν τα δημοκρατικά του δικαιώματα στο νέο-ελληνικό κράτος, μπορούσαν να επιλέξουν το φιλοαγγλικό, το φιλογαλλικό ήτο φιλορωσικό κόμμα. Απίστευτη επιλογή ελεύθερης δημοκρατίας ε;… κανονικό προτεκτοράτο. Εκείνα τα χρόνια λεγόταν «Ανταντ» (Entente*), σήμερα ΔΝΤ (IMF International Monetary Fund**).

Τότε (ίσως μέχρι και πρόσφατα) το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων δεν είχε τη μόρφωση και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να αντιληφθεί πολλά σημεία της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του κράτους (επιμελώς πολύπλοκα δομημένα για να μην γίνονται κατανοητά). Σήμερα όμως ο λαός, χάρη στο διαδίκτυο και την έμφυτη περιέργεια έχει πρόσβαση σε γνώσεις και πληροφορία που όλοι θα ήθελαν να παραμείνει κλειδωμένη σε βιβλιοθήκες μοναστηριών. Πλέον γνωρίζουμε και μπορούμε να μάθουμε ακόμη περισσότερα όσο ψάχνουμε.

Ας δούμε λοιπόν εικόνες πραγματικές της Ελλάδας του χτες και του σήμερα με βάση δύο μη παραγωγικές ανθρώπινες ηλικίες. Ανήλικοι και Υπερήλικες.

Ξεκινάμε από ένα παρελθόν ενός νέου κράτους όπου η παιδεία είναι προνόμιο των εχόντων. Η γνώση έπρεπε να περιορίζεται μεταξύ της επόμενης γενιάς που θα αναλάμβανε την εξουσία και διακυβέρνηση. Ο λαός υποταγμένος στην άγνοια του, να πολεμά να φτιάξει ζωή και να ελπίζει μάταια, πως ο κόσμος έχει μια θέση και γι αυτόν.

Μετά αρχίζει και δημιουργείτε (προκειμένου να επανδρωθεί με αξιωματικούς η «αυλή») μία αστική τάξη σκαλοπάτι μεταξύ του χάους. Αρχίζει να υπάρχει η έννοια του κέρδους και για τους από κάτω και μία τάση του λαού, να έχει δικαίωμα στην παιδεία που θα του έδινε μια θέση πιο κοντά στο κεφάλαιο και πιο μακριά από τη βάση της πυραμίδας.

Εξ’ αρχής η μετέπειτα δωρεάν παιδεία στόχο είχε λανθασμένο. Άλλη έννοια πήρε στα μάτια του λαού και ανάλογο περιεχόμενο της έδωσαν οι υπεύθυνοι. Έτσι οι κάτοικοι της γης που παλιά φιλοσοφούσαν, διδάσκονταν μυθεύματα, προπαγάνδα και στείρα γνώση, με απώτερο σκοπό πάντα, να κερδίσουν μια θέση στην αυλή.
Δεν επενδύθηκε ποτέ τίποτα στην παιδεία των νέων, δεν ενθαρρύνθηκε ποτέ η δημιουργικότητα και η εξυπνάδα, δεν δόθηκε ποτέ σημασία στην πρόοδο και την καλλιέργεια.

Σήμερα η παιδεία συνεχίζει να υποτιμά τη νοημοσύνη των παιδιών και νέων και η κοινωνία τους επιφυλάσσει μία στυγνή συμπεριφορά στο ξεκίνημά τους στη ζωή. Η παιδεία τους προετοιμάζει για μία στάση παθητική, με ανόητη και στείρα εξειδίκευση, άθλιες μικροκομματικές συνήθειες και βρώμικο αλισβερίσι μεταξύ της εκεί καθεστηκυίας τάξης(βλ. πανεπιστήμια). Και μετά ακολουθεί το σπάσιμο του τσαμπουκά με έναν ανόητο υποχρεωτικό στρατό που στόχο έχει την ανοχή στην καταπάτηση της αξιοπρέπειας και τον εξευτελισμό στο όνομα της απαραίτητης πειθαρχίας με βάση το σεβασμό που προκαλεί ο φόβος. Πλέον είσαι έτοιμος και για τα αφεντικά. Έχεις μάθει τα τελευταία 12 με 18 χρόνια μέσω της «παιδείας» μόνο όσα χρειάζονται οι δουλειές τους και μετά στο στρατό και να σκύβεις ταπεινά το κεφάλι.

Τώρα λένε στους νέους πως ξεκινούν τη ζωή τους με υποθήκη, πως πρέπει να μπουν στην αρένα να παλέψουν για να ζήσει το κεφάλαιο που καταρρέει. «Θα ζεις έτσι»…. τελεία και παύλα. Και όταν τελικά την παλέψεις και βγεις μετά από 40-50- 60 χρόνια από την αρένα εξαντλημένος αλλά ζωντανός, θα σε πετάξουμε με 350€ στο περιθώριο.

Έτσι περνάμε στους υπερήλικες πλέον. Όταν έχεις ολοκληρώσει το εργατικό σου έργο και πλέον σε έχουν ξεζουμίσει είναι η ώρα να πεθάνεις. Κι αν ζήσεις?… κακό του κεφαλιού σου!
Κανένας σεβασμός σε αυτούς τους αγωνιστές της ζωής, καμιά συμπαράσταση, καμιά ανθρωπιά. Χωρίς λεφτά, χωρίς γιατρούς, χωρίς ζωή, φύγετε από τα πόδια μας. Ουστ!

Πολύ μακριά είναι για όλους μας τα γηρατειά, τόσο μακριά όσο το αύριο. Και πως πονά να βλέπεις ανθρώπους που έχουν παλέψει μια ζωή, να παλεύουν ακόμη με την κούραση στο πρόσωπο και τον πόνο, γιατί όσα κι αν πρόσφεραν δεν θα πάρουν ποτέ τίποτα πίσω. Είναι μανάδες και πατεράδες ή δεν είναι, δούλεψαν σε όλη τους τη ζωή ή όχι, είναι όμως συνάνθρωποι, ζωντανοί ακόμη, με συναισθήματα, με δικαίωμα στο χαμόγελο και στη χαρά. Είναι τραγικό να μην υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός γι αυτούς τους ανθρώπους, είναι πέρα από κάθε νοσηρότητα η αναλγησία απέναντι τους.

Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας τόπος, που ευνουχίζει τη νεολαία και πετά σα σκουπίδια τους γηραιούς και τους ανήμπορους? Τι άλλο φέρνει στο μυαλό, πέρα από μια στυγνή επιχείρηση, όπου αν δεν είσαι πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, είσαι ανύπαρκτος? Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα από πάντα. Γι αυτό υπήρξε εξ αρχής, για να εξυπηρετεί συμφέροντα.

Σήμερα όμως, δεν είμαστε αμόρφωτοι, δεν είμαστε ανίδεοι, δεν είμαστε ανήμποροι. Σήμερα μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή μας πίσω. Να απαιτήσουμε έστω αυτά τα στοιχειώδη. Ο τρόπος δεν είναι μόνο η αγανάκτηση, ο τρόπος είναι αυτός της σκέψης και της δράσης. Κάποιοι πιστεύουν πως η νοοτροπία είναι αδύνατον να αλλάξει, εγώ λέω πως είναι δυνατό. Πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε λύσεις από αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα. Πρέπει να γίνουμε κοινωνικά και πολιτικά υπεύθυνοι. Τα παιδιά μας λοβοτομούνται και οι γονείς μας εξοντώνονται, δεν είναι έξω από το σπίτι μας, είναι μέσα, ήμασταν εμείς τα παιδιά στα σχολεία και θα είμαστε εμείς στο δρόμο να ψάχνουμε στους κάδους. Πρέπει η ευθύνη να επιστρέψει στη ζωή μας και η δράση να γίνει η ουσία της. Αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δράση, αντίδραση, διεκδίκηση. Φτάνει η τεμπελιά, ας επιστρέψουμε επιτέλους ενεργοί στην εύφορη κοιλάδα. Φτάνει το σκυμμένο κεφάλι, καιρός για λίγο ουρανό.

* http://en.wikipedia.org/wiki/Triple_Entente
**88http://www.imf.org/

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

True life starts NOW

The music plays Volume 100%
"Και τα πάντα πέφτουν όταν παίζουμε μαζί τους πιασ'το νόημα,
πιασ'το νόημα Πάει να πεί.
Λα λα λα ..."

Mute, Lights On, Ξεκινά να μιλά:
"...Αν δεν το πιστέψουμε δεν θα γίνει.
Κι αν αξίζει κάτι να πιστέψουμε είναι πως θα γίνει!

...και έχουμε χιλιάδες άνεργα, εξαιρετικά, φρέσκα γρήγορα, δημιουργικά μυαλά για να πετύχουμε κάτι νέο.

Αυτό είναι αρκετό όραμα, όλοι αυτοί που είναι εκεί έξω με ιδέες, ιδιαίτερες ικανότητες, όρεξη και υποχρεώνονται σε ευνουχισμό της ποιότητάς τους για να εξυπηρετούν και να αναπαράγουν το σύστημα, να δουλέψουν για μία ποιοτική δομή και διαχείριση της κοινωνίας μας.

Όχι 80χρονοι σωτήρες με πείρα, νέοι άνθρωποι με όραμα.
Η πείρα είναι χρήσιμη, αλλά έχει εμμονή με το κατεστημένο που λέει πως τα πράγματα δεν αλλάζουν.

ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ"
Lights off

The music plays Volume 100%
"Και τα πάντα πέφτουν όταν παίζουμε μαζί τους πιασ'το νόημα,
πιασ'το νόημα Πάει να πεί.
Λα λα λα ..."
Curtain
The needle scratches....
She is already running on the streets