Άτσαλες ρίμες Part4

Άτσαλες ρίμες νούμερο πέντε κι ας φαίνονται τέσσερις κρύβω αυτά που με καίνε. Πάμε ξανά λοιπόν απ’ την αρχή, να μιλήσουμε για μια άλλη εκδοχή. Αυτή που φοβάται να εκφραστεί, μήπως κι αλήθεια βγει και η ψυχή προδοθεί. Γιατί θέλει να πιστέψει και να εμπιστευθεί, μα τα περιθώρια στενεύουν και η αλήθεια θα φανεί. Όσο κι αν θέλω να είναι αλλιώς η στιγμή, μετέωρη μένω και αναρωτιέμαι γιατί. Κι όλα αυτά τα λέω γιατί δεν αποκλείω πως μπορεί, να μην πρόλαβε ο φίλος να το σκεφτεί.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Θέλω μαζί σου τώρα να μοιραστώ ένα δικό μου μυστικό, που ίσως στα μάτια σου να μοιάζει παράπονο, αλλά δεν είναι και το εννοώ, είναι απλά αυτό που με έκανες φίλε να αισθανθώ. Σε ρωτάω λοιπόν, με όλη μου την καρδιά και με όσα νομίζω ότι είναι τόσο απλά, πως τη στιγμή που βλέπεις πως κι εγώ πονώ, με αδειάζεις και μένω να απορώ; Τι τάχα μοιραζόμαστε σε κάθε λεπτό, όταν με βλέπεις να δακρύζω και διόλου δεν σε νοιάζει γι’ αυτό; Έχεις ποτέ σκεφτεί, πως θα ήταν όλα πιο αληθινά, αν ρωτούσες ρε φίλε! Είσαι καλά; Τι σου συμβαίνει και μοιάζεις σκυθρωπός, μήπως χάθηκε και πάλι απ’ τη ζωή σου ο σκοπός; Ή έστω κι αν αυτά είναι πάρα πολλά, ένα μη μασάς, θα πάμε παρέα σε όλα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Κι έτσι γεννιέται η απορία της στιγμής, θέλεις και να αγαπάς ή μόνο να αγαπηθείς; Γιατί να πω αυτό που έμαθα μετά από τόσα σκατά, κάτι τέτοια, δεν είναι αληθινά. Η αγάπη δεν είναι ποτέ μονόδρομος, είναι ο πιο ωραίος δρόμος πάντα αμφίδρομος. Αυτόν που σου είπα, να βαδίσουμε μαζί, μα έμεινα εγώ με το δάκρυ και χωρίς απορία εσύ, για το τι μου συμβαίνει και πως θα διορθωθεί, άραγε φτάνει ένα χάδι ή λίγη προσοχή. Ελευθερία σου φωνάζω ξανά, μα χωρίς σεβασμό, τα μονοπάτια είναι άβατα, γάματα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Πάω ξανά λοιπόν στου χρόνου τη στιγμή, που δεν είχε ακόμη η προσδοκία γεννηθεί, πως σύντροφοι μπορούμε να γίνουμε χωρίς τη σκέψη, μα μόνο με το συναίσθημα που είναι της ψυχής η θρέψη. Κι έτσι κάνω ένα βήμα πίσω λοιπόν, για να μη μείνει κανένα πικραμένο παρελθόν, σε μία από τις πιο όμορφες που ζήσαμε  στιγμές, να είσαι καλά και ότι θες. Σε κάθε σου χαρά, θα είμαι σκαλοπάτι γερό, γιατί δεν έχω πια το εγώ μου να καταπατώ. Έχω μόνο έναν εαυτό γεμάτο αγάπη, που θα χαράξει ότι κι αν λένε καινούριο μονοπάτι. Γιατί βλέπω μπροστά μου μόνο εμείς και σε αυτό αν θέλεις να αμυνθείς, λυπάμαι, μα ο φόβος θα είναι πάντα νικητής.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά. Κι ελπίζω μετά από όλα αυτά να καταλάβεις κι εσύ και να δώσεις ψυχή. Ναι να δώσεις ψυχή. Κι ο φόβος θα εξημερωθεί, θα γίνει γέλιο και μεγάλη γιορτή, που θα μοιραστούμε, όλοι μαζί. Όλοι μαζί, όλοι μαζί...