Το καθαρογραμμένο τετράδιο με τα ποιήματα της εφηβείας, 65 στο σύνολο, έκανε την εμφάνιση του μετά από ακριβώς 10 χρόνια εξαφάνισης. Επειδή όμως τα μικρά μπλε ανθρωπάκια καραδοκούν, θα αρχίσει και η ηλεκτρονική καταγραφή τους, ώστε όταν το εξαφανίσουν και πάλι, να υπάρχουν και κάπου άυλα καταγεγραμμένα.
Οι ποιητικές αυτές απόπειρες έγιναν μεταξύ 15 και 23 ετών, την εποχή της αθωότητας με έντονες επιρροές από Καρυωτάκη και Γώγου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Ήταν λέει ένας άνθρωπος καλός
υποταγμένος στην ιδεολογία του "Πρέπει"
γεμάτος πολύχρωμες ανασφάλειες
και γκρίζα σκυθρωπά όνειρα.
Ήταν λέει νομοταγής και ευυπόληπτος πολίτης
θλιμμένος στη μοναξιά του καθήκοντος
γυμνός στο κρύο του μοναχικού θανάτου
απρόσωπος μέσα στο πλήθος.
Κι όμως κάποτε είχε όνειρα πολλά
χρωματιστά, γεμάτα έρωτα και ζωή
Το καθήκον του όμως, αυτό το άμορφο "Πρέπει"
τα έκανε χίμαιρες, που τον κυνηγούσαν ανελέητα.
Μόνος, γκρίζος, φοβισμένος, υποταγμένος
πορεύονταν στη ζωή κουβαλώντας το δικό του σταυρό
ένα τεράστιο "Πρέπει".
Κάποτε αναρωτήθηκε,
ποιον τάχα θα λύτρωνε αυτός ο Σταυρός;
Η απάντηση ομόφωνη
ΚΑΝΕΝΑΝ
Πέταξε το σταυρό και τραγούδησε,
τραγούδησε μέχρι που δεν είχε άλλη ψυχή
κι ελεύθερος πια,
τράβηξε το δρόμο προς τη μελωδία
Παράξενος δρόμος,
τον άφηνε όμως να φαντάζεται και να γελά
και αυτό τώρα πια,
είχε θυμηθεί να το αγαπάει.
Δεν είχε χώρο στο μυαλό του για κανένα "Πρέπει"
Μόνο που τότε τον είπαν αναρχικό και κανείς δεν πήγε στην κηδεία του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στα δεκάξι μας χρόνια γνωρίσαμε το θάνατο και τον πόλεμο.
Δεν ήταν οδυνηρό,
μόνο που αυτός ο καναπές δεν είναι πολύ βολικός.
Οι χιλιάδες κάμερες που κάνουν τη δυστυχία εμπόριο,
διαφημίζουν κι ωραίους καναπέδες.
Το σαλόνι γεμίζει όπλα, θάνατο, πυρηνικές απειλές και δυστυχία
- τι κρίμα τελείωσαν οι μπύρες.
Παιδιά που ουρλιάζουν πριν πεθάνουν
ζωές που δεν έχουν πια αξία
ένοχα πρόσωπα σιωπούν και κρύβονται
και ο θάνατος, μόνος νικητής, δίνει συνέντευξη τύπου.
Απαθείς άνθρωποι μπροστά στα σαπισμένα πτώματα αγανακτούν
και μετά κοιμούνται.
Μόνο τους καθήκον να αγανακτήσουν.
Κάποιοι χαμογελούν και τρίβουν τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση
άλλοι εκνευρίζονται γιατί χάθηκε η εικόνα και έχασαν το τελευταίο εκτελεστικό της χαράς.
Οι χτύποι τις καρδιά που μένουν σταθεροί βρωμούν σαπίλα, η αδιαφορία μυρίζει πάντα τόσο άσχημα κι όσο κι αν προσπαθείς, δεν φταίει η καινούρια κολόνια
Νεογέννητοι σε μια ανύπαρκτη αλήθεια
Απραγοι στη δυστυχία που καιροφυλακτεί
ΕΜΕΙΣ
Δεν ήταν οδυνηρό,
μόνο που αυτός ο καναπές δεν είναι πολύ βολικός.
Οι χιλιάδες κάμερες που κάνουν τη δυστυχία εμπόριο,
διαφημίζουν κι ωραίους καναπέδες.
Το σαλόνι γεμίζει όπλα, θάνατο, πυρηνικές απειλές και δυστυχία
- τι κρίμα τελείωσαν οι μπύρες.
Παιδιά που ουρλιάζουν πριν πεθάνουν
ζωές που δεν έχουν πια αξία
ένοχα πρόσωπα σιωπούν και κρύβονται
και ο θάνατος, μόνος νικητής, δίνει συνέντευξη τύπου.
Απαθείς άνθρωποι μπροστά στα σαπισμένα πτώματα αγανακτούν
και μετά κοιμούνται.
Μόνο τους καθήκον να αγανακτήσουν.
Κάποιοι χαμογελούν και τρίβουν τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση
άλλοι εκνευρίζονται γιατί χάθηκε η εικόνα και έχασαν το τελευταίο εκτελεστικό της χαράς.
Οι χτύποι τις καρδιά που μένουν σταθεροί βρωμούν σαπίλα, η αδιαφορία μυρίζει πάντα τόσο άσχημα κι όσο κι αν προσπαθείς, δεν φταίει η καινούρια κολόνια
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μαράθηκε η απελπισία έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη στο βάζο με τις ορτανσίες.
Τόσα χρόνια στο ίδιο κεφάλι
ίδιες σκέψεις
ίδιοι φόβοι
ίδια ομάδα αίματος...
...δεν μπορούσε να προκαλέσει πια την παραμικρή απώλεια ευτυχίας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όταν ξαφνικά το όνειρο άνθισε και ο κόσμος γέμισε ψιχάλες ευτυχίας
είδα πως μια αγάπη έχει πολλά πρόσωπα
ανακάλυψα τη χαρά που δίνει η πραγματοποίηση της πιο μεγάλης επιθυμίας.
Δεν χρειάζεται να σε προσαρμόσω στη μορφή του έρωτα μου,
ο έρωτας πήρε τη μορφή σου.
Κι εσύ με όσα δέχτηκες και όσα μου αρνήθηκες
να οριοθετείς την ευτυχία, που κατάφερες να δώσεις και απέτυχες να τη νιώσεις.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χαμένοι σε μιαν άβυσσο ονείρων
Κυνηγημένοι σε ένα κόσμο τρελώνΝεογέννητοι σε μια ανύπαρκτη αλήθεια
Απραγοι στη δυστυχία που καιροφυλακτεί
ΕΜΕΙΣ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάποτε πέρασαν στιγμές, ώρες, ίσως αιώνες από τότε,
ήμουν εγώ χωρίς πρόσωπο,
μόνο ψυχή και ζωή.
Και ήρθε ένας έρωτας,
με πήρε από το χέρι
και με ταξίδεψε.
Μου έδειξε τα κόκκινα αγριολούλουδα,
τις ανθισμένες χαρές
και την ανατολή ενός χαμόγελου.
Για πάντα τώρα πια,
μόνο ψυχή και ζωή
κι ας έχουν ίσως περάσει αιώνες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1994 Underground χωρίς στρας
Ούτε στα ψυχιατρεία δεν υπάρχει ισότητα
ακόμη και εκεί, τα δωμάτια με θέα τα δίνουν στους καλούς τρελούς.
Τα παιδιά και τα όνειρα στοιβάζονται στους διαδρόμους
και χιλιάδες σύριγγες τους τρυπάνε το μυαλό
επειδή ακριβώς αυτό το δυνατό που δεν μπόρεσαν να τους δώσουν οι άνθρωποι
το έδωσαν οι ουσίες.
Τώρα οι σκέψεις τους είναι ξεκρέμαστες και ορατές,
σαν τις ρίζες στην πλαγιά που τις ξέπλυνε η βροχή και έμειναν να χάσκουν.
Όνειρα και εφιάλτες ξεραίνονται και γεμίζουν μπλε θαλάμους.
Γύρω τους άνθρωποι ζωντανοί, με νεκρές μνήμες, χωρίς ελπίδα.
Τέρμα πια γι αυτούς η φαντασία.
Ένας σωρός ανούσια μυαλά που ηθικά (πάντα)
καταδικάζουν τις σκόνες και τα θαύματα
που δεν μπορούν πια να αγγίξουν την από λογική ξεθωριασμένη ψυχή τους.
Μόνα πλέον κάποια παιδιά βαδίζουν με διάφανο μυαλό
σε κάτι σπίτια που τα λένε κλινικές και το βήμα τους ξεχωρίζει,
όταν ορμούν απειλητικά και χτυπούν τις άσπρες μπλούζες και τα ανάλγητα βλέμματα.
«Κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δεν χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάποτε πέρασαν στιγμές, ώρες, ίσως αιώνες από τότε,
ήμουν εγώ χωρίς πρόσωπο,
μόνο ψυχή και ζωή.
Και ήρθε ένας έρωτας,
με πήρε από το χέρι
και με ταξίδεψε.
Μου έδειξε τα κόκκινα αγριολούλουδα,
τις ανθισμένες χαρές
και την ανατολή ενός χαμόγελου.
Για πάντα τώρα πια,
μόνο ψυχή και ζωή
κι ας έχουν ίσως περάσει αιώνες.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1994 Underground χωρίς στρας
Ούτε στα ψυχιατρεία δεν υπάρχει ισότητα
ακόμη και εκεί, τα δωμάτια με θέα τα δίνουν στους καλούς τρελούς.
Τα παιδιά και τα όνειρα στοιβάζονται στους διαδρόμους
και χιλιάδες σύριγγες τους τρυπάνε το μυαλό
επειδή ακριβώς αυτό το δυνατό που δεν μπόρεσαν να τους δώσουν οι άνθρωποι
το έδωσαν οι ουσίες.
Τώρα οι σκέψεις τους είναι ξεκρέμαστες και ορατές,
σαν τις ρίζες στην πλαγιά που τις ξέπλυνε η βροχή και έμειναν να χάσκουν.
Όνειρα και εφιάλτες ξεραίνονται και γεμίζουν μπλε θαλάμους.
Γύρω τους άνθρωποι ζωντανοί, με νεκρές μνήμες, χωρίς ελπίδα.
Τέρμα πια γι αυτούς η φαντασία.
Ένας σωρός ανούσια μυαλά που ηθικά (πάντα)
καταδικάζουν τις σκόνες και τα θαύματα
που δεν μπορούν πια να αγγίξουν την από λογική ξεθωριασμένη ψυχή τους.
Μόνα πλέον κάποια παιδιά βαδίζουν με διάφανο μυαλό
σε κάτι σπίτια που τα λένε κλινικές και το βήμα τους ξεχωρίζει,
όταν ορμούν απειλητικά και χτυπούν τις άσπρες μπλούζες και τα ανάλγητα βλέμματα.
«Κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δεν χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου