Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ο φόβος




«Δεν μπορώ να συμμετέχω στην απεργία, δεν μπορώ να βγω στο δρόμο και να συγκρουστώ, έχω δυο παιδιά! Καταλαβαίνετε; Είναι αδύνατον αυτό που μου ζητάτε. Υποστηρίζω το δίκιο του αγώνα, αλλά αν δε δουλέψω θα πεινάσουν και πως θα τα κοιτάξω στα μάτια;»

Έφυγε με το κεφάλι σκυμμένο και πήγε για το μεροκάματο. Ανέβηκε στην κολώνα και στα  10 μέτρα, άκουσε το κλικ. Ο ιμάντας, ήδη μια δεκαετία σε χρήση, έσπασε, βρέθηκε στο κενό. Πέρασαν από μπροστά του στο δευτερόλεπτο της πτώσης, χιλιάδες εικόνες: Η γυναίκα του, τα παιδιά του, το ταξίδι που δεν πήγαν ποτέ, ο χρόνος που δεν έφτανε ποτέ για να παίξουν, οι συνάδελφοι του με τις γροθιές υψωμένες, που τον χτύπησαν με κατανόηση στον ώμο, την ώρα που τους έλεγε πως θα τους προδώσει για να μπορεί να κοιτάξει τα παιδιά του στα μάτια. Τα παιδιά που τον έχασαν καθώς το σώμα του έσκασε στη γη διαλυμένο.

Διατάχτηκε έρευνα. «Εργατικό ατύχημα απεργοσπάστη». Οργίασαν οι φήμες πως ήταν σαμποτάζ των απεργών, σύσσωμη η κοινωνία, στράφηκε εναντίον της απεργίας. Η μεγαλύτερη κόρη του, έτρεχε μόνη της να μάθει, να ρωτήσει, να βρει, αν δεν μάθαινε θα τρελαινόταν. Ένας από τους λόγους που απεργούσαν οι συνάδελφοι του πατέρα της, ήταν τα φθαρμένα υλικά που τους ανάγκαζαν να χρησιμοποιούν. Όλοι μαζί, σε μια νέα κινητοποίηση, κράδαιναν κατεστραμμένους ιμάντες και φώναζαν για το φόνο. Η απόφαση βγήκε ενάντια στην εταιρία και δεν ανακοινώθηκε παρά μόνο στην οικογένεια. «Εγκληματική αμέλεια» είπαν. «Αποζημίωση» είπαν.

Η παραπάνω ιστορία, είναι φανταστική (είναι  άραγε;). Είναι η ιστορία των ανθρώπων που φοβούνται να σπάσουν τα δεσμά που τους κρατούν μακριά από τη ζωή. Είναι η ιστορία, αυτών που φοβούνται μη χυθεί αίμα στο δρόμο, την ώρα που γυρνούν από την κηδεία ενός φίλου που αυτοκτόνησε, από το ΙΚΑ όπου απελπισμένοι φώναζαν για τα φάρμακα του καρκινοπαθούς συγγενή τους, από τον ψυχίατρο που τους έδωσε μια γερή δόση γεννόσημου για να ξεπεράσουν τις φοβίες τους, από την άκρη που τους πούλησε πρέζα, από την τράπεζα που τους πήρε το σπίτι, από το αεροδρόμιο που αποχαιρέτησαν την οικογένεια που έφευγε.

Έτσι είναι δυστυχώς η ιστορία. Αυτό που φοβόμαστε, είναι αυτό που ζούμε ήδη. Το θέμα είναι, για πόσο θα επιλέγουμε να το ζούμε παθητικά, μαρτυρικά, σιωπηρά  και πότε και αν, θα καταλάβουμε, πως η ζωή για την οποία δεν αγωνιζόμαστε, είναι ήδη ζωή χαμένη. 

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

του Κλήδονα (πάλι)

A White-Day Consciousness Boat on Canvas ,  2001 by Oleg Korolev




Παίρνω την απραξία της στάσης μου
Δένω τις ανάσες της ελπίδας
Μαζεύω τα λόγια της επανάστασης
Καμπουριάζω να προφυλάξω την αγάπη μου
Φοβάμαι κάθε ανάσα μου για τελευταία
Γελάω στη θέα των στεγανών μου
Κι ανοίγω τρύπες στις βάρκες της αυταπάτης
για να βουτήξω στο πέλαγος της ζωής.

23-6-2012 Στο Κατινάκι :)

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Έξοδος


Πάμε να ρίξουμε τις ασφάλειες των καλώς δομημένων δικτύων παραγωγής στερεοτύπων 

Πάμε να σκάψουμε τα θεμέλια των καλώς καμωμένων φρακτών κατευνασμού συναισθημάτων
Πάμε να νικήσουμε τους άπιστους πιστούς που θέτουν όρια
Χωρίς ταυτότητες, χωρίς φόβο, χωρίς προσδοκίες
Πάμε μαζί χωρίς τους ιδιώτες, να μας κατακτήσει η γοητεία της συμμαθητείας
Πάμε να ζήσουμε
Πόση δύναμη θα έχουν μετά οι φυλακές; 
Ποιο νόημα οι ιδιοκτήτες;
Πάμε  
Θα είμαι στα αλήθεια εκεί, στο ύψος της ζωής, η πιο όψιμη για εξέλιξη μορφή μου. 
Κι αν όλα πάνε καλά, θα γίνουμε το φως που εκπέμπουμε όταν αγαπάμε!
Μόνο πάμε
!

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Φόβος




Το έργο είναι από έκθεση που φιλοξενούνταν στην πινακοθήκη της Σύρου.
Δυστυχώς, δεν είχε κάπου τίτλο ή όνομα καλλιτέχνη.
Αν κάποιος τα γνωρίζει, ας ενημερώσει :)


Το μεγαλύτερο τέρας, 

είναι ο φόβος που τρέφω μέσα μου! 

Αυτό μου ρουφά τη δύναμη, 

αυτό με φέρνει σε απόγνωση, 
αυτό με αφήνει βορά στα στόματα υαινών! 


Αν νικήσω το φόβο, δεν θα μπορεί κανείς τίποτα πια να μου κάνει.


Γι αυτό σου λέω, έλα κοντά, 
μη με βλέπεις έτσι και τρομάζεις. 

Όταν είμαστε μαζί, φοβάμαι λιγότερο.
Κι αν προχωρήσουμε μαζί,
νομίζω πως δεν θα φοβάμαι καθόλου. 

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Ήταν Ιούνης στις 17 ή Περί βίας το ανάγνωσμα



Ένας παραπλανητικός τίτλος για να με διαβάσετε!



Ήταν Ιούνης στις 17, μια Κυριακή, που κάποιοι πίστεψαν πως ήρθε η ώρα να αποποιηθούν τη βία. Να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους. Να αποφασίσουν για το μέλλον τους βρε παιδί μου!

Έτσι λοιπόν, η βία με τα χίλια πρόσωπα και τα χιλιάδες θύματα, πήγε κάλπη. Μπήκε παραβάν και είδε τις “πραγματικές” της επιλογές.

Α. Ευρώπη, ευρώ, ο γνωστός θίασος που μας έχει κάνει να γελάσουμε και να κλάψουμε και στο παρελθόν.

Β . «Ε! Θα δούμε για την Ευρώπη, θα δούμε και για το ευρώ μωρέ» (γιατί ναι μεν φωνάζουμε, αλλά αν παραφωνάξουμε θα μας την κόψουν τη γλώσσα).

Αυτή η βία λοιπόν, είναι πολιτικό δικαίωμα. Βία που ασκείς και βία που σου ασκείται. Πέρα από τις δύο κυρίαρχες και «πραγματικές» επιλογές, αναπτύσσεται και μία παραφιλολογία, διαφόρων αποχρώσεων, σχετικά με τη βία γενικά.

  • Κάποιοι λέγανε, «Βία είναι οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι μαθητές και όσοι αντιδρούν και φωνάζουν και σπάνε και καίνε». Λες και είναι προσωπική σκέψη ενός αρρωστημένου νου, αυτή η μορφή αντίδρασης. Λες και δεν είναι ο τρόπος που έχουν για να αντιδράσουν -με πέτρες, ξύλα και σπίρτα - οι αδύναμοι απέναντι σε πάνοπλους. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για το κράτος, το παρακράτος, τα σκυλιά τους, τους υπεύθυνους για την επάνδρωση τους, τους αναμορφωτές και τους εκπαιδευτές σκύλων.



  • Κάποιοι άλλοι λένε, «Βία είναι οι ξένοι που πλημμύρισαν τον τόπο και φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε». Λες και οι άνθρωποι αυτοί, λέγανε «τι να κάνουμε σήμερα; -Πάμε να διαλύσουμε τις ζωές των Ελλήνων!» Στόχος είναι αυτή η ομάδα για όσους επανδρώνουν το κράτος, το παρακράτος και τα σκυλιά τους.



  • Από άλλη πλευρά μετά άκουγες, «Βία είναι, να θέλει μία μικρή μερίδα αμόρφωτων θερμοκέφαλων, να βγούμε από το € και την Ευρώπη» . Λες και η Ευρώπη, δεν αντέγραψε την Αμερική στη βία και τις μεθόδους, για να νικήσει το $. Λες και δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες των κρατών που έβαλε στην αγκαλιά της, σαν αναλώσιμα. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για όσους αναμορφώνουν και επανδρώνουν το κράτος, το παρακράτος και τα σκυλιά τους, δίνοντας τους μια οικονομικίστικη χροιά κύρους.



  • Άλλη άποψη έλεγε «Βία είναι η Χρυσή Αυγή». Ναι η αλήθεια είναι πως το νεοναζιστικό κόμμα της Ελλάδας και κάθε χώρας είναι βίαιο. Δεν θα υπήρχε όμως, χωρίς την αγαστή συνεργασία και τροφοδοσία από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για κάθε νοήμονα.



  • Μετά, άλλοι λέγανε «Βία είναι να μου κόβεις το όνειρο της εξέλιξης, της ανάπτυξης της κερδοφορίας» Μια σοβαρή μετάφραση του παραπάνω, είναι η μεταπήδηση από τάξη σε τάξη – μέγας μύθος του καπιταλισμού, για να μην κλονιστεί η αυλή. Αυτή η ομάδα ξεκάθαρα, είναι στόχος για τους εκπαιδευτές σκύλων και επίσης της αποδίδεται ιδιαίτερο ακαδημαϊκό κύρος από το μηχανισμό, για να συγκεντρώσει τους «λογικούς».


Ενώ, λοιπόν, όλες οι παραπάνω ομάδες, είναι στόχοι για τους ίδιους εισηγητές βίας και το μηχανισμό τους, τελικά αλληλοστοχοποιούνται και στο σύστημα όλα βαίνουν καλώς με λίγες δυσλειτουργίες. Οι δυσλειτουργίες βέβαια, δεν προκαλούνται από την αφύπνιση κάποιας από τις παραπάνω ομάδες. Τα προβλήματα προκύπτουν, όταν το κεφάλαιο, κάνει βεβιασμένες κινήσεις και χαλαρώνει τη μάσκα της φιλανθρωπίας και της εξέλιξης, δείχνοντας για λίγο το πρόσωπο του ή – και μάλλον σε αυτή τη φάση είμαστε τώρα- γιατί είναι τόσο άφθονο το εργατικό δυναμικό, που δεν τρέχει και τίποτα αν πεθάνουν και μερικά εκατομμύρια ή αν πάρουν χαμπάρι τι πραγματικά κάνουμε. Εξάλλου, τους έχουμε δηλητηριάσει αρκετά ως τώρα, για να αλληλοφαγωθούν ή να αυτοκαταστραφούν.

Ποια είναι όμως η βία που προϋπήρξε για να φτάσουμε στο σημερινό παροξυσμό φορέων βίας και να μην αντιδρά  κανένα κύτταρο ανθρωπισμού πάνω μας βρε αδελφέ;

Υπάρχει εκεί πίσω, στο βάθος του χρόνου και των εξελίξεων, μία βία τόσο απαλή, τόσο όμορφη, τόσο θελκτική, που όλοι τη δεχτήκαμε σαν εκπαίδευση, σα θεία φώτιση, σα δύναμη για εξέλιξη, σαν ανάταση ψυχής. Αυτή η βία, ήταν η εξύμνηση της ατομικότητας. Ήταν η αποκοπή από τις μυστηριακές στιγμές της συνύπαρξης. Ήταν ο θάνατος του έρωτα. Ήταν ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος.

Εδώ και πολλά χρόνια, άρχισε ένα εξαιρετικό πανηγύρι «αφύπνισης». Να είσαι ο εαυτός σου, λέγανε πάντα περιοδικά, βιβλία ψυχολογίας μαζικής κατανάλωσης, τηλεοράσεις, μαικήνες της μόδας και της πνευματικής ελίτ. Ως εδώ καλά, θα έλεγε κανείς, είναι απελευθερωτικό αυτό, δεν είναι βίαιο. Όμως παράλληλα με την «απελευθέρωση» της προσωπικότητας, υπήρχαν οι οδηγίες κανονικότητας, ώστε να αναπτυχθείς ως εαυτός μεν, σωστά δε! Οδηγίες που αν τις πάρουμε μία – μία καταδεικνύουν την δημιουργία της τέλειας παραγωγικής για το σύστημα μηχανής. Κάθε τι που μας καθιστά διαφορετικούς και συχνά μη παραγωγικούς (στο επίπεδο του κέρδους πάντα), στοχοποιήθηκε. Πάνω στη στοχοποίηση του στήνονταν κάθε φορά μια νέα βιομηχανία, που τροφοδοτούσε και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας το κεφάλαιο.

Βία, κατά την άποψη μου, είναι η κανονικότητα, η ομοιομορφία της τέλειας παραγωγικής μηχανής. Εύρωστο και γυμνασμένο σώμα με οδηγίες δημιουργίας και συγκεκριμένες διαστάσεις (ήδη οποιαδήποτε δυσμορφία, αδυναμία, αναπηρία κλπ έχει βγει εκτός  του παιχνιδιού της συνύπαρξης) – τι άλλο εξασφαλίζει, πέρα από τη σιγουριά πως θα παράγεις όσα και όπως πρέπει. Υγεία; Μπα! Έτσι κι αλλιώς οι τρόποι για να αγγίξει κανείς αυτήν την «τελειότητα» συχνά περιλαμβάνουν δηλητήρια, που απλώνονται στον οργανισμό, μόλις περάσει η παραγωγική ηλικία. 

Βία είναι η υποχρεωτική αναπαραγωγή και δημιουργία οικογένειας και η ταυτόχρονη ενοχοποίηση όσων έχουν σεξουαλικές προτιμήσεις που δεν οδηγούν σε αυτή (εδώ έπαιξαν από παλιά μπάλα και οι θρησκείες, που πάνω στην ενοχή βάσισαν τον ιμπεριαλισμό τους). 

Βία είναι η οριοθέτηση των σχέσεων σε νόρμες εκτός συναισθήματος και οι οδηγίες χρήσεως αντρών και γυναικών στο σεξ, στην αλληλεπίδραση, στην ισοπέδωση του εγγενούς παιχνιδιού αναζήτησης συντρόφου. 

Βία είναι η οριοθέτηση των ανθρώπων σε έθνη κράτη για να εξυπηρετούν πειθήνια σε πολέμους επέκτασης και «εργασίες ανάπτυξης» του κέρδους του κεφαλαίου και ΤΙΠΟΤΑ άλλο. 

Βία είναι η επικράτηση της όρασης, σε βάρος όλων των άλλων αισθήσεων. 

Βία είναι η εκπομπή εικόνας και πληροφορίας, που δεν επιδέχεται αντίλογο από τον δέκτη. 

Βία είναι ο διαχωρισμός με βάση τα σύνορα, με βάση τη φυλή, τις προτιμήσεις, τη διαφορετικότητα, τη δύναμη ή την αδυναμία.

Αυτή η ίδια βία, είναι αυτή που κάνει τον ψηφοφόρο οπαδό να θέλει να ενταχθεί και να κερδίσει η ομάδα του. Είναι αυτή που του μαθαίνει να μη σέβεται, να μισεί, να αποστασιοποιείται. Είναι η βία, που μας έχει κάνει απαθείς στα του οίκου μας (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον πλανήτη) και αδαείς στις δυνατότητες μας. Είναι η βία, που έχει υπέροχο περιτύλιγμα, πολλά άπιαστα και κενά όνειρα και ένα κάρο προσευχές εφησυχασμού.

Με βία λοιπόν, πρέπει να αποδομήσουμε μέσα μας  τις απάτες που μας κατάντησαν έτσι. Θα είναι όμως μια βία, σαν αυτή με την οποία ξεπηδά η νέα ζωή μέσα από τη μήτρα. Είναι η βία που θα μας αλλάξει και θα αλλάξουμε τη ροή, γιατί αυτό, ονομάζεται εξέλιξη.

Υ.Γ. Όσοι θέλουν χειροπιαστές λύσεις, θα πρέπει να ψάξουν χειροπιαστά προβλήματα. Τα αποτελέσματα της δυσλειτουργίας, είναι φαινόμενα της διαδικασίας και όχι το πρόβλημα.

Υ.Γ.2 Ρομαντισμός είναι να πιστεύεις πως τα πράγματα θα μείνουν ίδια και πως ένα ανθρώπινο σύστημα, καθορίζει την πορεία της ζωής.

Υ.Γ.3. Ας ρίξουμε όλοι, μια ματιά στο φάκελο με την άχρηστη αλληλογραφία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Junk Mail, έχει να κάνει με σεξ (μοναχικό και χωρίς συναίσθημα πάντα), με φάρμακα, με αδυνάτισμα, με ευκαιρίες εύκολου κέρδους, με ρολόγια. Αν κάνουμε την αντιστοίχιση, βγαίνει ο λογαριασμός ;)



Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Περί ίσων αποστάσεων και άλλων δαιμονίων....


Πεθαίνω, πεθαίνεις, πεθαίνει….
Διακρίνετε καμία διαφορά από το σκοτώνω και με σκοτώνουν;
Λέμε καθημερινά, από τότε που πήραμε χαμπάρι πως η κρίση μπήκε στη ζωή μας, για θανάτους. Δεν είναι όμως θάνατος, είναι δολοφονία. Είναι η μαζική δολοφονία των «μη παραγωγικών» από ένα σύστημα που συντηρεί στη ζωή μόνο τα καλά μηχανήματα. Τα σκάρτα θα βρουν μια θέση στον πάτο του Καιάδα.

Σε κάθε πόλεμο, αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή, προστάτευαν τα γυναικόπαιδα, τους γέρους, τους ανήμπορους να αγωνιστούν.  Τα εγκλήματα πολέμου, που είχαν στόχο αυτές τις ομάδες, έχουν καταδικαστεί (όσες φορές αναγνωρίστηκαν ως τέτοια). Σήμερα όμως, στον πόλεμο που ζούμε, οι δολοφονίες αυτές προαναγγέλλονται και όσοι ακόμη έχουν το σθένος και το ήθος να φωνάζουν, είναι γραφικοί, που αρνούνται την πραγματικότητα και δεν μιλούν για απτές λύσεις οικονομικές, είναι εκτός πραγματικότητας, είναι εχθροί του έθνους, θολοκουλτουριάρηδες και πολλά άλλα.

Είναι πλέον εντός πραγματικότητας και στα πλαίσια μιας «εξυγίανσης» να λες σε ένα συνταξιούχο ψόφα και βούλωνε. Είναι μία εφικτή λύση, εντός πλαισίου της υγιούς οικονομικής πολιτικής, να λες στα ΑΜΕΑ, βγάλ’ τε τα πέρα μόνοι σας και στους καρκινοπαθείς, προσευχηθείτε. Είναι λογικό να στερείς από τα παιδιά τα βιβλία. Είναι λογικό να κλείνεις τη μία υπηρεσία πρόνοιας μετά την άλλη. Είναι λογικό να ακούς σε προεκλογική περίοδο, πολιτικούς, να μιλάνε για εφόδους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, για να πετάξουν έξω τα παιδιά των μεταναστών.

 Τα παιδιά!

Δεν έχει σημασία ρε μεγάλε, από ποια χώρα είναι το παιδί! Είναι παιδί κι εσύ του διδάσκεις το φόβο, το μίσος, την ανέχεια, τον αποκλεισμό και την κοινωνία- εχθρό! Τι περιμένεις λοιπόν; Ποιος θεωρείς πως έχει ξεκινήσει τον πόλεμο, όπου εξισώνεις τις μαζικές δολοφονίες με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τις βιτρίνες; Πως είναι δυνατόν, εσύ ο πάνοπλος δυνάστης, να μιλάς για φορείς βίας, όταν βλέπεις παιδιά με πέτρες;

Όποιος μιλά ακόμη για ίσες αποστάσεις, για καταδίκη της όποιας βίας, έχει προφανώς διαλέξει πως είναι αναλώσιμος κι αυτός και τα παιδιά του. Είναι αδιανόητο να ακούς πως είναι το ίδιο, αυτοί που φτιάχνουν οριζόντιες δομές και δημιουργούν δίκτυα αλληλεγγύης, με αυτούς που φωνάζουν για εξόντωση ανθρώπων. Είναι αδιανόητο  να εξισώνεις το «αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, αυτοοργάνωση», με το «αίμα, τιμή, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».  Είναι αδιανόητο να μιλάς για φασισμό, στον κόσμο που βγαίνει στο δρόμο να υπερασπιστεί τη γη του, να υπερασπιστεί αυτό που πραγματικά αξίζει , στην Κερατέα, στα μεταλλεία στη Χαλκιδική και να λες φορέα ανάπτυξης τον εργολάβο που θα τα καταστρέψει για ίδιον κέρδος.

Πόσο έχει θολώσει το μυαλό μας; Πως ανεχόμαστε την αναγγελία της θανατικής καταδίκης όλων, στο όνομα μια υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης που σίγουρα δεν θα έρθει για μας; Πόση διαφορά είχε η γαλέρα; Πόση διαφορά είχε η μεταχείριση των δούλων; 

Ξέρω, ξέρω! Λύσεις δεν προτείνουμε! Προτείνουμε, αλλά τα αυτιά και η αντίληψη, είναι χτισμένα με υαλότουβλα, για να περνά το φως και να νομίζω πως επιλέγω. Το μόνο ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, είναι αυτό που αντιστέκεται στη βία που ασκείται σε όλους μας. Αυτό που καλεί ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά και να γνωριστούμε ξανά σε ένα επίπεδο που ξεχάσαμε. Να επικοινωνήσουμε βρε αδερφέ! Να πούμε μαζί τι μπορούμε να κάνουμε.

Ξέρω, ξέρω, αυτά είναι ρομαντισμοί. Ε, λοιπόν, αυτά πρέπει να σώσουμε. Στον κάθε αγωνιστή δίπλα να σταθούμε. Να πάρουμε λίγο από το θάρρος του και να τον ταΐσουμε κουράγιο. Όποιος δεν αντισταθεί τώρα στη σαπίλα που μιλά ανοιχτά για κυνηγητό ανθρώπων, που υποστηρίζει τους κυνηγούς που σε λίγο θα νιώσουμε πίσω μας την ανάσα τους, έχει βάλει την υπογραφή του στη δολοφονία. Όχι δεν είναι εμφύλιος, είναι ξεκάθαρα ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα.