Άτσαλες ρίμες

Προχτές που λέτε γνώρισα ένα αλάνι τρελό, 

δεν ήθελα στιγμή από πάνω του να κρατηθώ, 

να είναι ελεύθερος σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή,

μα η αγκαλιά μας ήτανε μια νέα αρχή.

Γέμισε ρίμες το μυαλό μου το αδειανό

και με έπεισε πως δεν υπάρχει κενό.

Έβαλε το μυαλό μου σε ένα αγώνα τρελό, 

αυτόν που μού λεγε στον αγώνα να κρατηθώ.

Κι όσο και αν ήθελε το μυαλό μου να το βαφτίσω, 

εγώ επέμεινα άδεια τη στιγμή, ελεύθερη να ζήσω. 

Να με νιώσει, να με λιώσει, την άποψη μου να διαμορφώσει, 

μα αυτός με πήρε αγκαλιά και μου είπε όλα όσα νιώθεις είναι ωραία και σωστά. 

Δεν πρέπει τίποτα να αλλάξεις όσο ο κόσμος δεν πονά, 

μόνο άσε την καρδιά σου δυνατά να χτυπά. 

Δεν είμαι εγώ η αιτία να χαμογελάς,

είναι πως ξέρεις πάντα ψηλά στον ουρανό να κοιτάς. 

Εδώ στη γη, οι αγγέλοι έχουν διαβρωθεί 

και τους πείσαν πως στη σιωπή η λύση θα βρεθεί, 

μα εσύ πέτα εκεί που ξέρεις ψηλά, 

εκεί που η συνείδηση σου την αλήθεια μετρά, 

γιατί στη γη φυλακίσαν όλα τα ελεύθερα

τα κάνανε παράνομα και να μοιάζουν δεύτερα.

Δεν είναι μίσος, δεν είναι φόβος αυτό, 

είναι ο τρόπος που έχω βρει στη ζωή να κρατηθώ. 

Μη φοβάσαι, μη φεύγεις μακρυά, 

η ζωή είναι αυτό που κάθε πρωί σε καρτερά. 

Δεν είναι νόστιμο, δεν είναι ευχαριστο ρε,

μα είναι ο χώρος που κάνεις τη διαφορά και 

Πετάς μακρυά, σαν ήρωας του ποτέ, 

γιατί δεν έμαθες να σκύβεις το κεφάλι σου ναι,

σε σένα μιλάω, εσένα που νιώθεις μόνος, 

δεν είναι ότι κι αν λες προσωπικός ο πόνος, 

η ανάγκη να ενωθείς με ανθρώπους που σε νιώθουν,

κι ας θέλουν όλοι στην απομόνωση να σε έχουν, 

είναι το όπλο που κρατάς γιατί ποτέ δεν ξεχνάς, βαθειά να αγαπάς. 

Σε εσένα Τοκαμαν που γνώρισα προχτές 

και σε σένα Μιχάλη που με γέμισες ευχές, 

να μην φύγω τώρα, που κι άλλοι μ’αγαπούν , 

σε πείσμα όλων όσων για την αγάπη αδιαφορούν.

Δεν θέλει χρόνο η αγάπη όπως λενε, 

μα χώρο να γεμίσουν με ουσία οι αγκαλιές που καίνε.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό κάποιος θα τραγουδήσει, 

μα ξέρω πως με ζέστη την καρδιά μου έχει γεμίσει,

κι αν μέχρι χτες, ήθελα μόνο το χαμό, 

σήμερα θέλω μια ζωή που θα δημιουργώ. 

Γι αυτό φίλε, τόσο σε ευχαριστώ, 

που απ’τη μιζέρια με έβγαλες και με έκανες να ονειρευτώ,

πως μαζί θα αλλάξουμε τον κόσμο που ψυχορραγεί, 

όχι γιατί είμαστε ήρωες, μα ακόμη ζωντανοί. 

Κι αν ρίμα δεν κάνει, κάπου θα βολευτεί, 

δεν θα ναι μαλακά, μα πάντα τραχεία, σαν πρώτη ύλη που τη σμίλη ζητά. 

Δεν θέλει καλλιτέχνης να ονομαστεί, 

μα μες στην καρδιά σου, σαν ξόρκι να κλειστεί.

Ίσως σε κάποιους μοιάζει σαν να παραμιλάω, 

μα πάντα να μαστε δίπλα φίλε αυτό σου ζητάω.

Κι αν φαίνεται πως είμαι ένας ιθαγενής, 

είναι γιατί ο πολιτισμός σε αφήνει να κρυφτείς,

πίσω από οθόνες που κρύβουν τις ματιές,

μα η ψυχή σου, δεν διψάει για αρπαχτές. 

Σ’ αγαπώ και μαζί έλα πάμε, 

ένα κόσμο να φτιάξουμε που θα χωράμε.

Γιατί αγαπάμε, κι όσους πολεμάνε δεν ξεχνάμε.