Ημερολόγιο κανονικότητας

Εσύ πόσο μικροαστός ήσουν σήμερα;

Η ελληνική κοινωνία και όχι μόνο, μαστίζεται από έναν ιδιαίτερο καταναγκασμό στον οποίο όλοι σιωπηλά και ενίοτε φωναχτά συναινούν. Αυτός  ο καταναγκασμός έχει διάφορα ονόματα αλλά έναν στόχο. Μπορείς να το πεις καθωσπρεπισμό, κανονικότητα, μικροαστισμό, comme il faut, καλό και ήσυχο άνθρωπο. Στόχος είναι η ύπαρξη του πλέον ανύπαρκτου, του μέσου πολίτη! Ο μέσος άνθρωπος βρε αδερφέ, που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν πλέον μη άνθρωπο και στην ουσία μη «κανονικό». 

Δεν υπάρχει κανένα σπίτι στην χώρα που δεν έχει κάτι που θέλει να κρύψει. Έναν ανάπηρο, έναν φυλακισμένο, έναν εθισμένο, έναν με ψυχολογικά προβλήματα, έναν κλέφτη, έναν πότη, έναν ομοφυλόφιλο, έναν τζογαδόρο, έναν «αλήτη», έναν «κακό», έναν  «λάθος».

Έτσι φτάνουμε στην ψεύτικη μικροαστική κοινωνία, στην οποία ζούμε σήμερα. Ο καλύτερος ψεύτης ή ο περισσότερο καταπιεσμένος, είναι αυτός που χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης. Αυτούς επιλέγουμε και για πολιτικούς. Αν κυκλοφορήσει μια φωτογραφία ενός πολιτικού που έπινε, γλεντούσε, έπαιρνε ναρκωτικά, έκανε μπάνιο γυμνός, όλοι σπεύδουν να τον καταδικάσουν και αυτός σπεύδει να αποδείξει την κανονικότητα του. Λες και μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα, κάποιος που δεν τα βίωσε ποτέ. Λες και μπορεί να οραματιστεί μια καλύτερη ζωή για όλους, κάποιος που δεν τσαλάκωσε σε μια όμορφη στιγμή τη σοβαροφάνεια του για να χαρίσει γέλιο και αγάπη στην παρέα του. Λες και όλα όσα πραγματικά οδήγησαν σε εξέλιξη, δεν είναι επιτεύγματα παράξενων ανθρώπων, τους οποίους επιβάλλεται να θαυμάζουμε αλλά απαγορεύεται να μιμηθούμε με το να αφεθούμε στη δική μας ιδιαιτερότητα και στην υπέροχη δημιουργικότητα που αυτή μπορεί να κρύβει.

Για να εκτιμήσουμε και να εμπιστευτούμε κάποιον, θα πρέπει να ήταν το πιο μουρόχαυλο και ανταγωνιστικό, χωρίς φίλους και τρέλες, παιδί στο σχολείο. Θα πρέπει να ήταν υποδειγματικό παπαδοπαίδι και να κρατά τα εξαπτέρυγα. Θα πρέπει να είναι το υποταγμένο στρατιωτάκι που έλεγε πάντα ναι. Θα πρέπει να ήταν καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός γιος, καλός φοιτητής, καλός φαντάρος, καλός οικογενειάρχης, καλός σύντροφος, καλός εργάτης ή καλός εργοδότης, ετεροφυλόφιλος, αδύνατος, γυμνασμένος, αρτιμελής και ποτέ μα ποτέ να μην ήθελε κάτι άλλο πέρα από το να είναι πρότυπο. Αυτή η κανονικότητα που πνίγει τον πολυσχιδή και πολυδαίδαλο χαρακτήρα του καθενός. Αυτή η μανία του καθωσπρεπισμού που επιβάλλει να ζούμε σε ένα ψέμα που δεν έχει καμία σχέση με εμάς. Αυτό είναι που λένε μετά «πέσαμε από τα σύννεφα, ήταν τόσο καλό παιδί, που δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό». Έσκασε κυρία μου! Έσκασε να προσποιείται πως είναι καλύτερος από εμάς. Γιατί εμείς μέσα μας ξέρουμε, πως δεν είμαστε η εικόνα μας.

Φοβόμαστε τόσο πολύ τη διαφορετικότητα μας, που πασχίζουμε όλοι μέρα να γίνουμε ίδιοι, με αυτό που μας λένε πως είναι σωστό. Φοράς τις πυτζάμες σου και βγαίνεις στο δρόμο και είσαι τρελός. Μετά από ένα μήνα, το λέει ο οίκος Channel και τα ΜΜΕ και πλέον είναι λογικό και όμορφο και στυλάτο και το κάνουμε όλοι. Αυτό γίνεται γιατί κατά βάθος όλοι ζηλεύουμε λίγο (έως αφάνταστα) τον τρελό και διαφορετικό που αδιαφορεί για τις συμβάσεις και ζει τη ζωή του για εκείνον. Όχι δεν μιλώ για ένα εγωιστικό πλάσμα που αδιαφορεί για το αν πληγώνει τους γύρω του ή αν κάνει κακό. Μιλώ για κάποιον που κάνει πράξη την αυτοδιάθεση και δεν αποδέχεται ως ταμπού την ομοφυλοφιλία του, την επιθυμία του να είναι πολυγαμικός, την επιλογή του να δοκιμάζει γεύσεις που μπορεί να τον παχύνουν, το θάρρος να υποστηρίζει τις επιλογές του, χωρίς να φοβάται την άλλη ανύπαρκτη κυρία, την κοινή λογική που διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Επίσης αυτός είναι και ο λόγος που η τρέλα του γίνεται τρεντ. Γιατί αν γίνει τρεντ να υιοθετείς την τρέλα τη δική σου και όχι την τρέλα του άλλου, δεν θα υπάρχει πια ομοιομορφία, ούτε υποταγή, ούτε μαζική παραγωγή.

Έρχεται απέναντί σου ένα κουστουμαρισμένο λαμόγιο γεμάτο καθωσπρεπισμό και σου λέει πως δεν είσαι σοβαρός γιατί φοράς φτερά στο κεφάλι και κάνεις μπουρμπουλήθρες. Ε όχι ρε φίλε, εσύ δεν είσαι σοβαρός και όλοι όσοι σε εμπιστεύονται γιατί έχεις κάνει την ψευτο-συντήρηση αποθήκη καμουφλάζ για την κλεψιά και το ψέμα σου.  Αυτοί δεν είναι σοβαροί που κρίνουν τα βιβλία από τα εξώφυλλα. Από τη στιγμή που δεν καταπιέζω τον αυθορμητισμό, το γέλιο, την όρεξη για ζωή και αυτό το κάνω, χωρίς να πειράζω ή να εισβάλω στη ζωή και το πορτοφόλι κανενός, είμαι πολύ πιο τίμιος και ειλικρινής από εσένα. Απλά η αλήθεια είναι, πως η κοινωνία μας, θα προτιμήσει εσένα. Έτσι, η ζωή μας γίνεται όλο και χειρότερη και αναρωτιόμαστε γιατί.

Ας δοκιμάσουμε όλοι να κρατήσουμε ένα ημερολόγιο κανονικότητας καθημερινά. Πόσες φορές καταπιέζουμε αυτό που νιώθουμε και αυτό που θέλουμε να πούμε, να κάνουμε, να είμαστε, για να μην είμαστε παράξενοι και θα καταλάβουμε από πού προέρχονται όλα αυτά τα απωθημένα, η κακία, η μιζέρια, η ζήλια, η ψευτιά, η κακή υγεία, η κακή κοινωνία, η κακή ζωή.

Η εισαγωγή της αμαρτίας και των κανόνων συμπεριφοράς από τη θρησκεία, έβαλε το πρώτο λιθαράκι. Ο καπιταλισμός πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά, άνοιξε την κλειδαρότρυπα που χρόνια αποζητούσαμε στη ζωή των διευθυντών της κοινωνίας μας. Τότε πια αποκτήσαμε τη συνολική εικόνα της προσποίησης που οδηγεί κάποιον στην κορυφή του λασπόβουνου. Το εκπαιδευτικό σύστημα φροντίζει να ευνουχίζει την ελευθερία από κοινωνικές συμβάσεις που έχουν τα παιδιά με μπόλικη τιμωρία, στιγματισμό και ασύστολα ψεύδη.  Η ελληνική επαρχία είναι ο καλύτερος τρόπος να τα παρακολουθήσει κανείς όλα αυτά τα σε ζωντανή μετάδοση. Η αλήθεια της ημέρας και η αλήθεια της νύχτας. Η αλήθεια της ανοιχτής και της κλειστής πόρτας. Η αλήθεια, που δεν είναι αλήθεια, αλλά ένα σύνολο κανόνων καταπίεσης και απόκρυψης της ζωής που ζούμε και της ζωής που θα μπορούσαμε να ζούμε.

Είναι και αυτό κομμάτι της συνείδησης που πρέπει να αποκτήσουμε για να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Η αλήθεια μας χωρίς μακιγιάζ. Η περισυλλογή για το τι θα κάναμε αν κανείς δεν μας έκρινε και δεν μας τιμωρούσε. Αν πλέον γι αυτές τις σκέψεις δεν θα ντρεπόμαστε και δεν θα φοβόμαστε, θα έχουμε αποκτήσει όντως μία συνείδηση που ταιριάζει στο θαύμα μέσα στο οποίο έχουμε γεννηθεί και δεν θα έχουμε την ελπίδα αλλά τις βάσεις για ένα καλύτερο κόσμο.