Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!


Μέρες γιορτών στην εποχή που έχει ποινικοποιηθεί η χαρά και η ανεμελιά έχει περιοριστεί σε χαρακτηριστικό των παιδιών νηπιακής ηλικίας.
Μέρες γιορτών που επιβάλλεται να βάλουμε λαμπιόνια στη συνολική κατάθλιψη και να βουλιάξουμε σε ουσίες που θολώνουν για λίγο τον πόνο.
Μέρες γιορτών και τα παιδιά πρέπει να πάρουν δώρα που θα τα αποστασιοποιήσουν κι άλλο από την πραγματικότητα και θα τα κρατήσουν κλεισμένα σε εναν κόσμο που δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Μέρες γιορτών και μιλούμε για αγάπη, χωρίς αγάπη. Θυμόμαστε τη συμπόνια, χωρίς συμπόνια. Ευχόμαστε ελπίδα και υγεια, όντας απελπισμένοι και εκτεθιμένοι.
Αν θέλουμε αυτές οι μέρες οι γιορτινές να είναι γιορτή, πρέπει να αγκαλιασουμε την αλήθεια του παρόντος κι όχι το ψέμα που μας έκανε χαζούς, μαλθακούς, απαθείς , αρρώστους, αδύναμους και μόνους. Ας εκθέσουμε την ανάγκη μας για αγάπη, τον πόνο, το φόβο, τη μοναξιά, τις ενοχές , τα θέλω κι ας αντικρύσουμε και τα αντίστοιχα των διπλανών. Δεν μας ενώνει η λάμψή  που επιβάλλεται λόγω των ημερών, ποτέ δεν το έκανε. Μας ενώνει η κοινή  αδυναμία. Μας ενώνει η τρυφεράδα που σακατέψαμε. Μας ενώνει η αλήθεια μας, που είναι κρυμμένη στα χαντάκια της μοναξιάς.
Σπάνε οι άνθρωποι, γίνονται κομμάτια, κομμάτια που κόβουν σαν ξυράφια και κομμάτια που θρυμματίζονται σα γυαλί. Κάθε ένας, κάθε σπίτι, έχει έναν από αυτούς, εμας, κρυφά, βουβά, βασανιστικά. Έναν άρρωστο σωματικά ή ψυχικά, έναν φυλακισμένο, έναν μοναχικό, έναν "τρελό", ένα ναρκωμανή, έναν απελπισμένο, έναν ξεχασμένο. Αυτοί όλοι είμαστε εμείς.
Αν θέλουμε να είναι καλύτερος ο χρόνος, ας μείνουμε λιγότερο μόνοι, ας αφεθούμε πιο ευάλωτοι κι ειλικρινείς στους διπλανούς, ας αφήσουμε περιθώριο στη συνύπαρξη, ας γίνουμε μία αγκαλιά έτοιμη να ζεστάνει και να ζεσταθεί.
 Σηκώστε το τηλέφωνο και καλέστε κάποιον, μοιραστείτε φαγητό και θαλπωρή και τώρα μα και μετά. Δεν τελειώνει η ανάγκη μόλις κλείνει η πόρτα και σβήνουν τα φώτα, δεν παύει η αγάπη που δεν διοχετεύεται να πονά σαν ανοιχτή πληγή. Αν θέλουμε κάτι να γυαλίζει, ας είναι τα μάτια μας που θα λάμπουν από χαρά, συγκίνηση , έρωτα, αγάπη, μέθη και αν θέλουμε ξενύχτια, ας είναι για να χαρούμε λίγο παραπάνω το μαζί.
Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!



Υγ. Αν τα καταφέρουμε οι κοντινοί να νιώσουμε έτσι, θα καταλάβουμε πως κοντινοί είναι όλοι, μα μόνοι βλέπουμε τον καθένα σαν απειλή.

Υγ2. Πρέπει να κάνουμε ειρήνη μέσα μας και γύρω μας για να παλέψουμε για ειρήνη παντού.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Από την "Επιβίωση" στο City Plaza ένας ιδιοκτήτης δρόμος

Θυμούνται ίσως κάποιοι την κατάληψη "Επιβίωση" στη Θεσσαλονίκη το 2011. Ή κατάληψη ήταν στεγαστική και μέσα σε λιγότερο από είκοσι μέρες είχε γεμίσει με 32 άτομα, άστεγους και μετανάστες όλων των ηλικιών και πολλών εθνικοτήτων. Το κτίριο που την στέγασε ήταν το παλιό νοσοκομείο του Αγίου Παύλου στη Φράγκων που ανήκε στο καθολικό τάγμα των αδελφων του ελέους.

Σε ένα βίντεο που υπάρχει στο vimeo για την κατάληψη, μπορούμε να δούμε μία γυναίκα να ζητιανεύει στην πόρτα του διπλανού πλούσιου μοναστηριού ενώ στην πόρτα της "Επιβίωσης" άνθρωποι στην ίδια κατάσταση παίρνανε τη μοίρα τους στα χέρια τους. Τότε όλος ο κόσμος είδε την απελπισία να γίνεται δημιουργία και ένα εγκατελειμένο έκτρωμα χωρίς ντουβάρια να γεμίζει με θαλπωρή και ελπίδα. Όλοι εκτός από τις ιδιοκτήτριες καλόγριες που με χριστιανική αγάπη έδιναν ξεροκόμματα στους ζητιάνους αλλά με στόφα ανάλγητου επιχειρηματια θέλαν να εκκενωθεί άμεσα από τους εισβολείς η περιουσία τους.

Στην πρώτη τους προσέγγιση με τους ανθρώπους που κατέλαβαν το κτίριο είχαν ρωτήσει κυνικά (μέσω του δικηγόρου τους βεβαίως) "Πόσα θέλετε για να φύγετε;". Όταν η απάντηση ήταν πως δεν επιδιώκουν να πλουτίσουν αλλά να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και αυτοί και όσοι μοιράζονται τα ίδια προβλήματα, άρχισε ο πόλεμος. Οι μηνύσεις έπεσαν βροχή, μα κανείς πραγματικά δεν ήθελε να σταματήσει αυτό που είχαν ξεκινήσει αυτοί οι άνθρωποι, ούτε καν η αστυνομία. Έτσι μπήκε στο παιχνίδι το γαλλικό προξενείο, ή εκκλησία της Βραζιλίας και όσοι άλλοι μπορούσαν να απαιτήσουν την εκκένωση της. Και έγινε! Και ή ελπίδα σφραγίστηκε και το κτίριο χάσκει με την πόρτα καρφωμένη, να θυμίζει πως η ιδιοκτησία είναι σημαντικότερη της ζωής και της αλληλεγγύης.

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό μετά την εκκένωση να ψάχνουμε όλοι για κτίρια για να στεγαστούν ξανά οι άνθρωποι αυτοί και όσοι άλλοι το χρειαζόταν. Είχα συνηθίσει εκείνο το διάστημα να περπατώ και να κοιτώ μόνο τα άδεια κτίρια της πόλης και να ρωτάω και να ψάχνω γι αυτά. Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και μία φορά με την υπόθεση κατάληψη στέγης, γνωρίζουν πως τα χαρακτηριστικά των κτιρίων παίζουν ρόλο. Ένα ξενοδοχείο σαφώς είναι η καλύτερη πιθανή λύση, καθώς προσφέρει πολλά μπάνια, πολλά δωμάτια και αναγκαίες υποδομές, κουζίνα, κοινόχρηστοι χώροι κα. Ένα ξενοδοχείο στο κέντρο μιας πόλης, όπου μπορούν εύκολα να σπεύσουν αλληλέγγυοι και προμήθειες αλλά και να κινηθούν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό στην πόλη, είναι ακόμη καλύτερα. Τώρα το αν το κτίριο ανήκει σε έναν, σε δέκα, στην εκκλησία, στο δημόσιο ή όπου αλλού, απασχολεί μόνο για να ξέρεις από που και πως θα δεχτείς πόλεμο και πως θα υπερασπιστείς την κίνηση που έκανες. Οι προσπάθειες για την "Eπιβίωση" ναυάγησαν πολλές φορές, είτε λόγω ιδιώτη που μας πετούσε άμεσα έξω, είτε λόγω φόβου πως αυτό θα γίνει. Τελικά το εγχείρημα δεν αναστήθηκε ποτέ και λόγω πολλών άλλων προβλημάτων. Αυτό όμως που σιγούρεψα, είναι πως μια κατάληψη μένει ζωντανή, όταν τη στηρίζουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε επίθεση και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην ανάγκη και όχι στον ιδιοκτήτη όποιος και να είναι αυτός.

Να που ήρθε πέντε χρόνια μετά,η υπόθεση του city plaza να μου θυμίσει πως ο ιδιοκτήτης (μικρό- ή μεγάλο-) παραμένει πρωταρχικά ιδιοκτήτης και κατόπιν άνθρωπος, αριστερός, δεξιός, αλληλέγγυος, με ευαισθησίες ή χωρίς, με θεό ή χωρίς. Για μέρες δεν πήρα καμία θέση για το θέμα, καθώς είδα φίλους να σφάζονται και ήταν τρομακτικό. Ήταν τρομακτικό γιατί όλοι ψάχνουν σκελετούς στη ντουλάπα του άλλου για να τον λιανίσουν σε προσωπικό επίπεδο. Λες και αν βγάλω έναν αλληλέγγυο ή κάποιον που υποστηρίζει την ιδιοκτήτρια σκάρτο, παύουν τα δεδομένα της εξίσωσης. Και ή εξίσωση είναι μία:  άστεγοι + άδειο κτίριο = κάλυψη ανάγκης.

Το να βλέπω ανθρώπους με ευαισθησίες που συναντιούνται σε πολλά επίπεδα, να βρίζονται σαν να ανακάλυψαν τον καινούριο εχθρό, μου θύμισε με πολλούς τρόπους και για πολλούς λόγους την "Επιβίωση" αλλά και άλλους χώρους. Τόσο κινηματικά αυτογκόλ είχα καιρό να δω. Μια πράξη ανθρωπιάς, βαφτίζεται με χίλια κοσμητικά και μια στρατιά αλληλέγγυων στην ιδιοκτήτρια μαίνεται για τα πραγματικά κίνητρα των άλλων αλληλέγγυων, που έχουν μαζί τους όχι μια γυναίκα, αλλά δεκάδες ανθρώπους εγκατελειμένους στο έλεος της εξαθλίωσης. Το επιχείρημα πως θυσιάζουμε τον έναν για τους πολλούς, λυπάμαι δεν ισχύει. Ο κάθε ιδιοκτήτης του οποίου το κτίριο καταλήφθηκε, δεν έχασε ποτέ το κτίριο του, την περιουσία του, τη ζωή του. Αντιθέτως τα κτίρια αυτά από νεκρά ντουβάρια μετατρέπονται στο χώρο κάποιου που τα προσέχει, γιατί είναι το μόνο που έχει για να σταθεί όρθιος και το αγαπά. Η αξία χρήσης, βλέπεις είναι αυτό που καθιστά κάτι πολύτιμο.

Στη συγκεκριμένη ιστορία διάβασα από όλους τους υποστηρικτές της ιδιοκτήτριας πως πρόκειται για έναν άνθρωπο αριστερό και αλληλέγγυο που η μοίρα της χώρας τον χτύπησε ανελέητα και είμαι πρόθυμη να το δεχτώ. Πως γίνεται όμως ενώ συντρέχουν τα παραπάνω, να μην ταυτίζεται με όσους υποφέρουν και να επιθυμεί μόνο κατόπιν ενοικίου από τον ΟΗΕ να παραχωρήσει το ξενοδοχείο; Στην περίπτωση αυτή, δεν θα ήταν εξίσου αδύνατο να το πουλήσει; Πως γίνεται να κρατά κλειδωμένο παρά τις δικαστικές αποφάσεις τον εξοπλισμό για να μην αποζημειωθούν οι εργαζόμενοι του πρώην ενοικιαστή; Πως γίνεται να επιθυμεί όπως λέει να ορθοποδήσει, βάζοντας τρικλοποδιές σε απλήρωτους εργαζομένους και μετανάστες; Πολλές απορίες υπάρχουν, που δεν συνάδουν με το προφίλ της. Προσπερνώντας όμως και αυτά, αποδέχομαι την πιθανή απελπισία που την οδήγησε αρχικά να εξαπολύσει μύδρους σε όσους στηρίζουν την κατάληψη. Πέρασαν οι ημέρες, βγαίνει πλέον δημόσια το πλαίσιο λειτουργίας της κατάληψης και οι πόρτες της είναι ανοιχτές. Πήγε να δει τι είναι αυτό που φοβάται ότι θα καταστρέψει την περιουσία της; Γιατί επέλεξε την καταστολή ως λύση στο πρόβλημα της;
Όλες μα όλες οι έως τώρα πληροφορίες, δείχνουν πως η ιδιοκτήτρια, είναι ιδιοκτήτρια, δεν έχει κανένα άλλο χαρακτηριστικό και δεν αντιδρά με κανένα τρόπο διαφορετικά από κάθε άλλο μικρό ή μεγάλο ιδιοκτήτη. Είναι σαν την πόρτα του μοναστηριού που φιλεύσπλαχνα προσφέρει ξεροκόμματα στο ζητιάνο αλλά κλείνει την πόρτα αν αυτός μπει παραμέσα. Η φιλανθρωπία είναι ο εχθρός της αλληλεγγύης και όσοι ταυτίζουν της έννοιες, έχουν υπάρξει μόνο από την πλευρά που δίνει μεγαλόψυχα και κοιμάται ήσυχη.
Ο πόλεμος ένθεν και ένθεν είναι μια σκληρή εικόνα της πραγματικότητας που επιτρέπει στα δεινά να υπάρχουν. Είναι ο εχθρός εντός. Δεν τον δέχομαι και με ενόχλησε από όλες τις πλευρές πολύ. Μάλλον δεν με ενόχλησε, με τρόμαξε! Με έκανε να νιώσω πως στο πρώτο στραβοπάτημα μου, τα λαϊκά δικαστήρια θα έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα μου. Όταν βλέπουμε κάποιον να κατασπαράζεται και δεν μας περνά στιγμή από το μυαλό πως ίσως θα είμαστε οι επόμενοι, ζούμε την πιο επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ανύπαρκτα στρατόπεδα και αν θέλουμε σώνει και καλά να πάρουμε θέση, ας μπούμε σε ένα από τα υπάρχοντα.

Και τώρα και πάντα
Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης. 

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Χειροτέχνες του δρόμου - αλήτες - κλέφτες - φοροφυγάδες


Οι χειροτέχνες τις τελευταίες δεκαετίες και μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχαν περιοριστεί σε ελάχιστους πολύ μερακλήδες. Τώρα έγιναν πολλοί. Έγιναν πολλοί, γιατί ισχύει η παροιμία, "Μάθε τέχνη κι άστηνε και αν πεινάσεις πιάστηνε". Έτσι οι χειροτέχνες πλέον δεν είναι κάτι μποέμ τύποι, χίπηδες ή τουρίστες της ζωής (εξαιρετικές κατηγορίες ανθρώπων και οι τρεις παραπάνω). Πλέον οι χειροτέχνες είναι ένα σύνολο ανθρώπων που αντικατέστησε την κατάθλιψη της ανεργίας, με δημιουργικότητα και μια ελπίδα να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Εδώ και καιρό, ψάχνω να βγάλω άκρη με τις άδειες των χειροτεχνών, με το νομικό πλαίσιο, απαιτήσεις, φορολογία, έναρξη, όχι έναρξη, καλλιτεχνία, έκθεση σε δημόσιο, έκθεση σε ιδιωτικό χώρο κλπ κλπ. Χάος! Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ. Υπάρχουν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί, όπου μπορεί κάποιος να χαίρει νομιμότητας και παράλληλα να είναι παράνομος (που ας γελάσουμε λίγο για το είδος της παρανομίας). Δεν υπάρχει όμως κανένας τρόπος να βρεις κάτι ξεκάθαρο και ρεαλιστικό.

Μέχρι προ διετίας μπορούσαμε οι χειροτέχνες μέσω της περιφέρειας (τμήμα εμπορίου αντί του παλαιού ΕΟΜΕΧ) να βγάλουμε μία άδεια χειροτέχνη παραγωγού για πλανόδιο εμπόριο, η οποία δεν απαιτούσε έκδοση αποδείξεων και τήρηση βιβλίων, καθώς απευθυνόταν σε άνεργους που θα έβγαζαν με αυτό τον τρόπο ένα χαρτζιλίκι (γιατί χαρτζιλίκι βγάζεις). Έκανες μία επίδειξη των έργων σου και των τεχνικών σου ώστε να βεβαιωθεί πως δεν εμπορεύεσαι αλλά παράγεις και η άδεια ίσχυε για έναν χρόνο και σε κάλυπτε πανελλαδικά, αρκεί να μην ήσουν σταθερός σε ένα σημείο για πολύ ώρα. Σε συνεννόηση με τον κάθε δήμο, υπήρχε σε κάποιους δήμους μόνο, και η άδεια για την χρήση πεζοδρομίου με ή χωρίς αντίτιμο, που σου επέτρεπε και να είσαι σταθερός σε κάποιο ορισμένο σημείο. Αυτά, τα σχεδόν ξεκάθαρα, ίσχυαν μέχρι πριν δυο χρόνια. Τώρα ήρθε η ώρα της παρανομίας.

Πλέον αν και άνεργος ο χειροτέχνης που φέρει την εν λόγω άδεια από παλαιότερα έτη, πρέπει να κάνει έναρξη επιχείρισης, να εγγραφεί στον ΟΑΕΕ, να έχει ταμειακή (σύντομα και μηχάνημα για κάρτες) και να πρέπει να αντεπεξέλθει στους κανόνες εμπορίου. Άνθρωπος που κατά μέσω όρο τζιράρει 20 με 25 ευρώ. Άδειες χειροτέχνη δεν εκδίδονται πλέον και οι υπάρχουσες ανανεώνονται μόνο για έμμεσα ασφαλισμένους (ούτε κάποιος εγγεγραμμένος στην πρόνοια δεν μπορεί να κάνει ανανέωση!). Κάποιοι δήμοι δίνουν άδειες που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν σε ποιο επίπεδο καλύπτουν τον χειροτέχνη πέρα από την κατάληψη πεζοδρομίου και τι συμβαίνει με έλεγχο από κλιμάκιο της εφορίας, γιατί ούτε η εφορία ξέρει ακριβώς. Σε κάποιες περιοχές υπάρχει καθεστώς ανοχής, καθώς ξέρουν ποιος είναι ο χειροτέχνης και τι ακριβώς κάνει και τον αφήνουν να υπάρχει, κάνοντας τα στραβά μάτια. Αλλά υπάρχουν και οι άλλες περιοχές, οι πολλές, όπου σου φέρονται σαν κοινό εγκληματία και στη δουλειά σου, σαν να είναι σκουπίδι.

Αν λοιπόν σε έλεγχο είτε τακτικό, είτε κατόπιν καταγγελίας (ναι και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά) βρεθεί χειροτέχνης χωρίς άδεια σε ισχύ, ακολουθείται η διαδικασία του αυτόφωρου, κατάσχεση και καταστροφή των έργων του και πρόστιμο 5.000€! Δηλαδή τον μαζεύουν μέσα λες κι εγώ δεν ξέρω τι έκανε, του επιβάλουν ένα πρόστιμο που αντιστοιχεί δυο-τρεις φορές ή και παραπάνω στο ετήσιο εισόδημα του και το πιο απάνθρωπο, για μένα τουλάχιστον, παίρνουν τη δουλειά του, την έμπνευση του, το μεράκι του, τον κόπο του και τον καταστρέφουν. Για ποιο λόγο; Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο! Κάνει κάποιος μια ύστατη προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του και να είναι δημιουργικός με τρόπο που πραγματικά είναι τίμιος, σε ηθικό αλλά και σε κάθε επίπεδο, γιατί να αντιμετωπιστεί σαν κοινός εγκληματίας; 
Θα θέλαμε κι εμείς, κυρίως ίσως εμείς, ένα πλαίσιο συγκεκριμένο να λειτουργούμε, να μην αντιμετωπιζόμαστε σαν παρεμπόριο και να μην είμαστε λαθραίοι, υπό την ανοχή κάποιων. Θα θέλαμε να ανταποδώσουμε στο δήμο που μας παραχωρεί κάποιο σημείο, κάτι.Υπάρχουν τουριστικές περιοχές που οι χειροτέχνες έχουν ένα πραγματικά καλό εισόδημα, ας υπάρξει αντίστοιχη απαίτηση από τους δήμους και τις περιφέρειες ώστε να τους αποδίδονται τα νόμιμα. Ήδη πέρυσι έγινε μια προσπάθεια συλλογής υπογραφών για να δοθούν άδειες, η οποία μάλλον δεν έφερε κάποιο αποτέλεσμα. 

Η χειροτεχνία είναι ένα κομμάτι πολιτισμού και λαϊκής τέχνης. Έχουμε την τύχη να έχουμε πληθώρα παραδοσιακών τεχνικών, που μας επιτρέπουν να τις φέρουμε στην νέα εποχή, με έμπνευση και μεράκι. Γιατί να μην εντασσόμαστε στο κομμάτι του τουριστικού ενδιαφέροντος; Δεν είμαστε εγκληματίες, δεν είμαστε αλήτες, κλέφτες, φοροφυγάδες. Ας σταματήσει το κράτος να μας φέρεται έτσι και ας κατανοήσει πως η απαίτηση ένταξης στους ελεύθερους επαγγελματίες είναι ανεδαφική και ποινικοποιεί την προσπάθεια μας να μείνουμε όρθιοι.