Πάμε να τσακίσουμε το φασισμό σου λέω!

Σκίτσο του καλλιτέχνη Κυριάκου Μαυρίδη

Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική – φασιστική οργάνωση.

Η Χρυσή Αυγή ορίζει την πολιτική ατζέντα.

Η Χρυσή Αυγή απαρτίζεται από ανόητους, αγράμματους, ανιστόρητους.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα μάτσο μπράβων της νύχτας, χουλιγκάνων, «παιδιών της σφαλιάρας» κλπ κλπ κλπ.

Η Χρυσή Αυγή είναι ο θεματοφύλακας του Έθνους.

Η Χρυσή Αυγή είναι η μόνη που στέκεται δίπλα στο δοκιμαζόμενο και καημένο έλληνα.

…………………………………………………………………………………………………………

Αντίστοιχες προτάσεις, θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες. Κάποιες στέκουν, κάποιες είναι παντελώς ανόητες και κάποιες είναι τεχνηέντως πηγές σύγχυσης.

Μια αλήθεια, είναι πως η Χρυσή Αυγή, είναι μέρος της πολιτικής ατζέντας  ώστε αυτή να προωθήσει τα πραγματικά ζητούμενα. Είναι όργανο του συστήματος, το οποίο μετά τα πρώτα σημάδια αντίδρασης από την κοινωνία, έλαβε ενεργό ρόλο, προκειμένου αυτές να καμφθούν. Τι εννοώ;

«Προ κρίσης» δηλαδή, πριν το Δεκέμβρη του 2008, γιατί τότε ξεκίνησε η πρώτη σοβαρή πολιτική κρίση στην Ελλάδα (όταν οι νέοι έδειξαν πως και κατανοούν και ετοιμοπόλεμοι είναι) ήταν αδιανόητο να ξεστομίσει κάποιος ένα ρατσιστικό παραλήρημα και να μην χαρακτηριστεί  γραφικός, χουντικός ή φασίστας. Ζωντανό παράδειγμα, ο προάγγελος του τωρινού βαρέως οπλισμού - ΧΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ και οι γραφικοί βιβλιοπώλες του και τσεκουροφόροι που σήμερα κατέληξαν «δημοκράτες» υπουργοί της δημοχουντικότατης ΝΔ. Τότε αυτοί λέγανε πως οι ξένοι μας κλέβουν το ψωμί. ΟΧΙ ο αφεντικός που προτιμά κάποιον που αποδέχεται  λόγω αδυναμίας και φόβου να καταναλώνει λιγότερο ψωμί, καθόλου παιδεία και καθόλου ελευθερία, αλλά το θύμα του. Τότε δεν τολμούσαν να προτείνουν ως λύση αυτό που σήμερα προτείνεται από τους θεματοφύλακες του καπιταλισμού, ωωωωωωωωω συγνώμη του έθνους ήθελα να πω.

Τότε λοιπόν λέγανε, να φύγουν οι ξένοι και δουλειά στους Έλληνες. Σήμερα, οι μπράβοι και οι νονοί της νύχτας προτείνουν τη λύση που βολεύει καλύτερα το σύστημα για να στρατολογήσει εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις. «Ελάτε να σφάξουμε μαζί τους κακούς ξένους που δουλεύουν με λιγότερα λεφτά και μετά πάρτε εσείς τις θέσεις τους με τα ίδια και λιγότερα χρήματα». Έτσι, εγώ ο εργάτης, βάφω τα χέρια μου με το αίμα του ταξικού μου συντρόφου και γίνομαι συνένοχος στο έγκλημα. Ο εργοδότης μου, που χέστηκε για την εθνικότητα μου, έχει και πάλι φτηνό εργατικό δυναμικό. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια, μη σου πω σαρανταδυό!

 Ο καημένος Έλλην οικογενειάρχης που δεν έχει να τραφεί , δεν έχει φάρμακα, δεν έχει γιατρό, δεν έχει σπίτι, γιατί του το πήρε η τράπεζα, θα γίνει κλέφτης. Και δεν έχει και άδικο μιας και του μάθανε πως ο κλέφτης εδώ πάντα νικά. Ο αλλοδαπός όμως, που στην πατρίδα του τα έπαθε αυτά και δεν είχε κάποιον να κλέψει πλέον, γιατί οι ξένοι που του το κάνανε αυτό, έχουν στρατούς να φυλάνε τα παλάτια τους, τις φυτείες παπαρούνας, τη γη που μολύνουν για να βγάλουν εκατομμύρια, φεύγει και ψάχνει τη ζωή του αλλού. Ε, αυτός ο έρμος, που τόσο μας μοιάζει, είναι ο εδώ εχθρός.
Ε δεν είναι και δεν θα με πείσει ποτέ η φτώχεια μου για το αντίθετο.

Η πολιτική ατζέντα που προωθεί το υπερκέρδος και θεωρεί τον άνθρωπο μηχανή παραγωγής, είναι η ατζέντα που μου έβγαλε το φασίστα στη φόρα. Είναι αυτή που τον όρισε ως το σωστό μέσο επιβολής της καταπάτησης κάθε δικαιώματος μου.Ο κοινωνικός κανιβαλισμός ήταν πάντα το καλύτερο όπλο, ώστε να μείνουν γονατισμένοι, όλοι όσοι χάνουν την ελπίδα.

Εμείς εδώ, σε μια γη που προσωπικά αγαπάω για τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες, αποφασίσαμε πως αυτά είναι εθνικά (α ρε και να είχαν στόμα να μας φτύσουν στα μούτρα). Αποφασίσαμε πως κάποιοι πάνε να μας τα κλέψουν. Οι γερμανοί που θέλουν τα νησιά (άσχετα αν δεν μας χαλάει που κάποια νησιά ανήκουν σε γηγενείς εφοπλιστές και στο διεθνές συγγενολόι τους), οι τούρκοι που θέλουν όλες τις τσιπούρες του Αιγαίου δικές τους, οι έτσι, οι αλλιώς, οι αλλιώτικοι.
Αμ δε! Εμάς θέλουν!  Εμείς, να πεθάνουμε στη δουλειά την ώρα που πληγώνουν τη γη για χρυσό, για πετρέλαιο, για ουράνιο. Εμένα και εσένα, να πεθάνουμε πάνω στο καθήκον, και να σκοτώσουμε πάνω στο καθήκον. Να πάω να σκοτώσω το διπλανό μου, για να κερδίσω τη θέση του στα κάτεργα. Να σκοτώσω τη γη που με τρέφει, για να γίνουν κοσμήματα που θα στολίσουν αυτάκια ροδαλά.

Στο διάολο για μένα όλα αυτά. Εσύ μπορείς να σταθείς δίπλα μου, στο ύψος της συνύπαρξης; Εγώ μπορώ να σου εξηγήσω, πως μαζί μπορούμε τα πάντα; Εμείς μπορούμε να υπάρξουμε, αν σου δώσω αυγά, μου δώσεις ξύλα, μάθω στο παιδί σου αγγλικά, μου χτίσεις ένα ξυλόφουρνο, φροντίσεις το τραύμα μου, μοιραστώ τα σπαρτά μου; Γιατί θα χρειαστεί αυτό; Γιατί τα μαύρα φίδια θα γυρίσουν στις τρύπες τους, μόνο όταν εμείς βρούμε τον τρόπο να νικάμε το δηλητήριο τους.

Η λύση απέναντι στο φασισμό, στην κρίση, στην πείνα, στη μοναξιά είναι η παιδεία, η αλληλεγγύη, η τρυφερότητα, η συνεργασία. Αν αυτό το καταφέρουμε, να μοιραστούμε τα παραπάνω, η απεργία διαρκείας που θα επιστρέψει την πολιτική ατζέντα στα μέτρα μας, δεν θα είναι ουτοπία, θα είναι γιορτή καθημερινή. Τα τέρατα και οι φόβοι υπάρχουν, όσο βρίσκουνε τις βάσεις μέσα μας.

Σαν ξυπνήσω
 μονομιάς
θα ‘ρθει στα ίσια του ο ντουνιάς J

Ανοιχτή επιστολή προς ανέργους

(ανάμεσα στους άνεργους, είναι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι δημιουργικοί, οι δυστυχισμένοι σκλάβοι της κατανάλωσης και όσοι επιθυμούν έναν κόσμο διαφορετικό)

Ως άνεργη και χωρίς κανένα οικονομικό πόρο αλλά σκεπτόμενη, δημιουργική και αισιόδοξη, απευθύνομαι σε όλους όσους οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές, μας έχουν καταστήσει συντρόφους (αφού η ταξική συνείδηση στην εποχή που ζούμε, έχει πάει περίπατο). Απευθύνομαι άμεσα σε όλους, γιατί με μία πρόχειρη ενημέρωση σε σωματεία βάσης ανέργων και συλλογικότητες, αντιμετώπισα διεκδικήσεις του τύπου «Δικαίωμα στην εργασία» και «Ανάκτηση της αξιοπρέπειας». Προσωπικά θεωρώ τις δύο παραπάνω προτάσεις, άμεσα αντικρουόμενες και αυτοαναιρούμενες.

Η υποτιθέμενη κρίση του καπιταλισμού, καθιστά κάποιους αυτή τη στιγμή περίσσιους. «Δεν χωράτε, δεν σας παίρνουμε και δεν σας θέλουμε κι όλα, γιατί είστε και γκρινιάρηδες που διεκδικείτε». Έτσι αυτή η περίσσεια ανθρώπων, θα εξαθλιωθεί, θα πεινάσει, θα γονατίσει και τελικά θα υποχωρήσει και θα υποστεί τα πάντα. Τότε ο καλός και αγαθός κεφαλαιούχος, θα του πει: «Άντε έλα, θα σε πάρω, αλλά θα πάρεις μόνο 200€, δεν θα έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν θα έχεις πιθανότητα να βγεις στη σύνταξη, θα έχεις ευέλικτα (sic) ωράρια, δεν θα έχεις δωρεάν παιδεία, δεν θα έχεις πρόσβαση στην άμεση παραγωγή τροφής, δεν θα έχεις πρόσβαση σε βασικά αγαθά, αλλά θα έχεις και πάλι ανακτήσει το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια σου».

Είναι λοιπόν η λύση για όλους εμάς που ήδη είμαστε σε αυτή την κατάσταση, το δικαίωμα στην εργασία; Είναι αξιοπρέπεια το να έχω δουλειά, αφεντικό και εργασία; Όχι δεν είναι! Αξιοπρέπεια είναι, να έχω γνώμη για τη ζωή μου, να λαμβάνω παιδεία, να απολαμβάνω τις υποδομές για τις οποίες γενιές και γενιές έχουμε δουλέψει. Αξιοπρέπεια είναι, να σέβομαι με τον τρόπο ζωής μου τη φύση, τις σωματικές και πνευματικές μου ανάγκες, να παραμένω συναισθηματικός και να μην χρειάζομαι ψυχοφάρμακα, που με βοηθούν να παραμείνω στα πλαίσια της κανονικότητας μιας καλοκουρδισμένης παραγωγικής- καταναλωτικής μηχανής.

Πολλοί άνθρωποι γύρω μας, δίπλα μας, στην οικογένεια μας, το έχουν αυτό αντιληφθεί. Μία νέα πραγματικότητα οριζοντιότητας και αντιδομών γεννιέται ήδη και κάνει τα πρώτα της βήματα. Μία πραγματικότητα, που σέβεται τον άνθρωπο, ως κομμάτι της φύσης και όχι σαν την κορωνίδα της δημιουργίας. Που επαναπροσδιορίζει τις ανάγκες της και προσπαθεί να ξεχωρίσει τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Αυτή η νέα πραγματικότητα, καλλιεργεί τη γη και παράγει καθαρή τροφή, ψάχνοντας και διασώζοντας παραδοσιακούς σπόρους, απορρίπτοντας  τα υβρίδια και κάθε μεταλλαγμένη μορφή ζωής. Κάνει γεωτρήσεις και ποτίζει τους καρπούς. Χρησιμοποιεί και δεν εκμεταλλεύεται σε σημείο εξάντλησης τους φυσικούς πόρους. Προσπαθεί να αντιληφθεί τους φυσικούς μηχανισμούς ίασης και προστασίας και βασίζεται στη συνεργασία.

Οι αντιδομές αυτές στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι αυτοδιαχειριζόμενες και λειτουργούν συλλογικά. Εξασφαλίζουν τροφή, συχνά στέγη, συνύπαρξη, ελεύθερο χρόνο και αφήνουν χώρο στο μυαλό για σκέψη και εξέλιξη. Η δημιουργικότητα και το ταλέντο των ανθρώπων που συμμετέχουν, δεν πιέζονται, δεν βιάζονται αλλά αποτελούν δομικά υλικά για τη συνέχεια και την εξέλιξη των εγχειρημάτων. Η ανταλλαγή υπηρεσιών, οι τράπεζες χρόνου, τα εναλλακτικά νομίσματα, οι κολλεκτίβες, οι τράπεζες σπόρων, οι ομάδες αυτομόρφωσης, είναι μερικά δείγματα. Οι καταλήψεις στέγης, εργασιακών χώρων και γης, που έχουν απαξιωθεί ή έχουν γίνει αρένα κερδοσκοπίας για τους ιδιοκτήτες ή το κράτος, είναι απελευθέρωση πόρων για την ανάπτυξη μιας νέας πραγματικότητας, από αυτούς που πρώτοι βίωσαν τη σκληρότητα της πραγματικότητας του κέρδους.

Αν οι αντιδομές δεν ήταν απειλή για την υπάρχουσα κατάσταση, ο κώδικας alimentarius για τον έλεγχο παραγωγής, υπό τον μύθο της προστασίας του καταναλωτή (ναι αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν) και η προσπάθεια καταγραφής και ελέγχου των υδάτινων πόρων (π.χ. γεωτρήσεων) , δεν θα ήταν τόσο ψηλά στην πολιτική ατζέντα. Οι αντιδομές, η αυτοοργάνωση και η διαχείριση των πόρων πραγματικά απειλούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και σκιαγραφούν μία εικόνα εξελιγμένης κοινωνίας, όπου εμείς, η βάση, συνεργαζόμαστε και δεν ανταγωνιζόμαστε.

Αυτά που ως πολίτες πρέπει να διεκδικούμε, είναι η παιδεία, η υγεία, η στέγη, το νερό και το ρεύμα, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες. Το «δικαίωμα» στην εργασία και η σκλαβιά στο οποιοδήποτε αφεντικό, μας αποπροσανατολίζει και μας απομακρύνει  από το ποιοι μπορούμε να είμαστε, τι κοινωνία μπορούμε να δημιουργήσουμε και τα δικαιώματα που πραγματικά έχουμε. Η αξιοπρέπεια, δεν έχει καμία απολύτως σχέση, με τον ιδανικό καταναλωτή. Αυτός ο ρόλος που μας δόθηκε είναι μια φυλακή που νομίζουμε πως επιλέγουμε. Αυτό είναι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και βασίζεται στο μύθο της δυνατότητας ταξικής μεταπήδησης .

Μία σειρά από αντιδομές που απλώνονται παντού γύρω μας και προφανώς και στη γειτονιά σας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα των ηλιόσπορων. Αν δεν υπάρχει ήδη κάτι, μπορείτε να το δημιουργήσετε. Ας πιστέψουμε επιτέλους πως μπορούμε και ας το κάνουμε. Όχι γκρίνια, αυτοοργάνωση! Δεν μπορεί το δικαίωμα στην εργασία, να αντικαταστήσει τη δημιουργικότητα και την όρεξη για ζωή. Όλοι μαζί, μπορούμε τα πάντα!

Μη με τρελαίνεις άλλο, θα το μετανιώσεις…

Όχι ρε φίλε, δε τη γουστάρω τη βία. Δεν σκέφτομαι βαρύ οπλισμό με ένα σαρδόνιο χαμόγελο πριν κοιμηθώ, ούτε ανατινάξεις, ούτε πυρπολήσεις, ούτε αίμα. Με σοκάρει η βία, με σοκάρει σε βαθμό να παγώνει το αίμα μου. Πες μου όμως τι; Πως; Τι να κάνω με αυτούς που βιάζουν την ανθρωπιά μου;

Πώς να αντιμετωπίσω αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι των γονιών μου και τους τρομοκρατούν; Πώς να αντιμετωπίσω αυτούς που λένε την κρεμάλα, σωτηρία, τον φονιά, ακτιβιστή, τον φασίστα, πατριώτη, τον κλέφτη, κύριο, την ανθρώπινη ζωή, πολιτικό κόστος; Πώς να αντέξω να τους ακούω και να μην έχω δυνατότητα αντίλογου, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος;

Πόσο ακόμη μπορώ να αντέξω αυτή την κατάφορη καταπάτηση της νοημοσύνης; Πόσα ακόμη πρέπει να πουν, πόσα ακόμη να διαστρεβλώσουν, πόσα ακόμα σπίτια να κλείσουν, πόσο ακόμη κόσμο να σκοτώσουν και να μην πέσω στα σαγόνια της βίας;

Αυτός ο εμφύλιος που θα ζήσει η χώρα, θα είναι αυτός που στήθηκε στα τηλεοπτικά πλατό, στις αίθουσες σύνταξης και στα καλοκουρδισμένα blogs. Η βία που φυτρώνει μέσα μου είναι η βία των μεταλλαγμένων σπόρων της ενημέρωσης, που νεκρώνει τον εγκέφαλο. Είναι η βία που αδίστακτα ανθρωπάρια, σπέρνουν ελαφρά την καρδία σε όλους εμάς.

Δεν αντέχει πολύ ένας άνθρωπος να κοιτά το άσπρο και να του λένε πως είναι μαύρο. Δεν αντέχει. Ή θα τρελαθεί ή θα τους χτυπήσει ή θα τρελαθεί και θα τους χτυπήσει. Η βία πάντως, θα έχει νικήσει.

Γράφω τώρα αυτές τις γραμμές, μπας και γλυτώσω από την τρέλα που με κάνει να θέλω να γίνω βίαιη. Ήδη η βία που μου ασκείται, με ξεπερνά, πάντα ήμουν υπέρμαχος της αγάπης, της συνύπαρξης, της κατανόησης, της προσπάθειας και τώρα μόνο με ένα σάκο του μποξ μπροστά μου θα ηρεμούσα. 

Όταν όμως θα ξέρω αρκετά καλά, να χτυπάω το σάκο που φαντασιώνομαι πως είναι αυτοί που πάνε να με τρελάνουν, θα έρθει και η σειρά τους. Αυτό συμβαίνει στα μυαλά όλων μας. Ας το δούμε κατάματα, γιατί έρχεται.

Αντ’ αυτού, μπορούμε να κλείσουμε εργοστάσια, καταστήματα, δρόμους, να καταλάβουμε τηλεοπτικούς σταθμούς, να πούμε πως αυτό το γαμημένο πράγμα είναι άσπρο κι όχι μαύρο! Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να αφήσουμε χώρο στο συλλογικό κομμάτι του εαυτού μας και να περιορίσουμε την ατομικότητα. Να γίνουμε υπέροχα παραγωγικοί και να τους τρελάνουμε εμείς, πριν μας αποτελειώσουν αυτοί! Μπορούμε πολλά, πριν την τρέλα. Αν όμως δεν τα κάνουμε, καλό θα είναι να ξέρουμε πως πάμε ολοταχώς σε μια αρένα που θα μας κοστίσει πολλά περισσότερα από τον επιούσιο!

Σήμερα τα κατάφερα, ηρέμησα. Αύριο να δούμε…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ο φόβος

«Δεν μπορώ να συμμετέχω στην απεργία, δεν μπορώ να βγω στο δρόμο και να συγκρουστώ, έχω δυο παιδιά! Καταλαβαίνετε; Είναι αδύνατον αυτό που μου ζητάτε. Υποστηρίζω το δίκιο του αγώνα, αλλά αν δε δουλέψω θα πεινάσουν και πως θα τα κοιτάξω στα μάτια;»

Έφυγε με το κεφάλι σκυμμένο και πήγε για το μεροκάματο. Ανέβηκε στην κολώνα και στα  10 μέτρα, άκουσε το κλικ. Ο ιμάντας, ήδη μια δεκαετία σε χρήση, έσπασε, βρέθηκε στο κενό. Πέρασαν από μπροστά του στο δευτερόλεπτο της πτώσης, χιλιάδες εικόνες: Η γυναίκα του, τα παιδιά του, το ταξίδι που δεν πήγαν ποτέ, ο χρόνος που δεν έφτανε ποτέ για να παίξουν, οι συνάδελφοι του με τις γροθιές υψωμένες, που τον χτύπησαν με κατανόηση στον ώμο, την ώρα που τους έλεγε πως θα τους προδώσει για να μπορεί να κοιτάξει τα παιδιά του στα μάτια. Τα παιδιά που τον έχασαν καθώς το σώμα του έσκασε στη γη διαλυμένο.

Διατάχτηκε έρευνα. «Εργατικό ατύχημα απεργοσπάστη». Οργίασαν οι φήμες πως ήταν σαμποτάζ των απεργών, σύσσωμη η κοινωνία, στράφηκε εναντίον της απεργίας. Η μεγαλύτερη κόρη του, έτρεχε μόνη της να μάθει, να ρωτήσει, να βρει, αν δεν μάθαινε θα τρελαινόταν. Ένας από τους λόγους που απεργούσαν οι συνάδελφοι του πατέρα της, ήταν τα φθαρμένα υλικά που τους ανάγκαζαν να χρησιμοποιούν. Όλοι μαζί, σε μια νέα κινητοποίηση, κράδαιναν κατεστραμμένους ιμάντες και φώναζαν για το φόνο. Η απόφαση βγήκε ενάντια στην εταιρία και δεν ανακοινώθηκε παρά μόνο στην οικογένεια. «Εγκληματική αμέλεια» είπαν. «Αποζημίωση» είπαν.

Η παραπάνω ιστορία, είναι φανταστική (είναι  άραγε;). Είναι η ιστορία των ανθρώπων που φοβούνται να σπάσουν τα δεσμά που τους κρατούν μακριά από τη ζωή. Είναι η ιστορία, αυτών που φοβούνται μη χυθεί αίμα στο δρόμο, την ώρα που γυρνούν από την κηδεία ενός φίλου που αυτοκτόνησε, από το ΙΚΑ όπου απελπισμένοι φώναζαν για τα φάρμακα του καρκινοπαθούς συγγενή τους, από τον ψυχίατρο που τους έδωσε μια γερή δόση γεννόσημου για να ξεπεράσουν τις φοβίες τους, από την άκρη που τους πούλησε πρέζα, από την τράπεζα που τους πήρε το σπίτι, από το αεροδρόμιο που αποχαιρέτησαν την οικογένεια που έφευγε.

Έτσι είναι δυστυχώς η ιστορία. Αυτό που φοβόμαστε, είναι αυτό που ζούμε ήδη. Το θέμα είναι, για πόσο θα επιλέγουμε να το ζούμε παθητικά, μαρτυρικά, σιωπηρά  και πότε και αν, θα καταλάβουμε, πως η ζωή για την οποία δεν αγωνιζόμαστε, είναι ήδη ζωή χαμένη. 

του Κλήδονα (πάλι)

A White-Day Consciousness Boat on Canvas ,  2001 by Oleg Korolev

Παίρνω την απραξία της στάσης μου

Δένω τις ανάσες της ελπίδας

Μαζεύω τα λόγια της επανάστασης

Καμπουριάζω να προφυλάξω την αγάπη μου

Φοβάμαι κάθε ανάσα μου για τελευταία

Γελάω στη θέα των στεγανών μου

Κι ανοίγω τρύπες στις βάρκες της αυταπάτης

για να βουτήξω στο πέλαγος της ζωής.

23-6-2012 Στο Κατινάκι :)

Έξοδος

Πάμε να ρίξουμε τις ασφάλειες των καλώς δομημένων δικτύων παραγωγής στερεοτύπων 
Πάμε να σκάψουμε τα θεμέλια των καλώς καμωμένων φρακτών κατευνασμού συναισθημάτων
Πάμε να νικήσουμε τους άπιστους πιστούς που θέτουν όρια
Χωρίς ταυτότητες, χωρίς φόβο, χωρίς προσδοκίες
Πάμε μαζί χωρίς τους ιδιώτες, να μας κατακτήσει η γοητεία της συμμαθητείας
Πάμε να ζήσουμε
Πόση δύναμη θα έχουν μετά οι φυλακές; 
Ποιο νόημα οι ιδιοκτήτες;
Πάμε  
Θα είμαι στα αλήθεια εκεί, στο ύψος της ζωής, η πιο όψιμη για εξέλιξη μορφή μου. 
Κι αν όλα πάνε καλά, θα γίνουμε το φως που εκπέμπουμε όταν αγαπάμε!
Μόνο πάμε
!

Φόβος

Το έργο είναι από έκθεση που φιλοξενούνταν στην πινακοθήκη της Σύρου.
Δυστυχώς, δεν είχε κάπου τίτλο ή όνομα καλλιτέχνη.
Αν κάποιος τα γνωρίζει, ας ενημερώσει :)

Το μεγαλύτερο τέρας, 
είναι ο φόβος που τρέφω μέσα μου! 

Αυτό μου ρουφά τη δύναμη, 
αυτό με φέρνει σε απόγνωση, 
αυτό με αφήνει βορά στα στόματα υαινών! 


Αν νικήσω το φόβο, δεν θα μπορεί κανείς τίποτα πια να μου κάνει.


Γι αυτό σου λέω, έλα κοντά, 
μη με βλέπεις έτσι και τρομάζεις. 

Όταν είμαστε μαζί, φοβάμαι λιγότερο.
Κι αν προχωρήσουμε μαζί,
νομίζω πως δεν θα φοβάμαι καθόλου. 

Ήταν Ιούνης στις 17 ή Περί βίας το ανάγνωσμα

Ένας παραπλανητικός τίτλος για να με διαβάσετε!

Ήταν Ιούνης στις 17, μια Κυριακή, που κάποιοι πίστεψαν πως ήρθε η ώρα να αποποιηθούν τη βία. Να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους. Να αποφασίσουν για το μέλλον τους βρε παιδί μου!

Έτσι λοιπόν, η βία με τα χίλια πρόσωπα και τα χιλιάδες θύματα, πήγε κάλπη. Μπήκε παραβάν και είδε τις “πραγματικές” της επιλογές.

Α. Ευρώπη, ευρώ, ο γνωστός θίασος που μας έχει κάνει να γελάσουμε και να κλάψουμε και στο παρελθόν.

Β . «Ε! Θα δούμε για την Ευρώπη, θα δούμε και για το ευρώ μωρέ» (γιατί ναι μεν φωνάζουμε, αλλά αν παραφωνάξουμε θα μας την κόψουν τη γλώσσα).

Αυτή η βία λοιπόν, είναι πολιτικό δικαίωμα. Βία που ασκείς και βία που σου ασκείται. Πέρα από τις δύο κυρίαρχες και «πραγματικές» επιλογές, αναπτύσσεται και μία παραφιλολογία, διαφόρων αποχρώσεων, σχετικά με τη βία γενικά.

• Κάποιοι λέγανε, «Βία είναι οι αριστεροί, οι αναρχικοί, οι μαθητές και όσοι αντιδρούν και φωνάζουν και σπάνε και καίνε». Λες και είναι προσωπική σκέψη ενός αρρωστημένου νου, αυτή η μορφή αντίδρασης. Λες και δεν είναι ο τρόπος που έχουν για να αντιδράσουν -με πέτρες, ξύλα και σπίρτα - οι αδύναμοι απέναντι σε πάνοπλους. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για το κράτος, το παρακράτος, τα σκυλιά τους, τους υπεύθυνους για την επάνδρωση τους, τους αναμορφωτές και τους εκπαιδευτές σκύλων.

• Κάποιοι άλλοι λένε, «Βία είναι οι ξένοι που πλημμύρισαν τον τόπο και φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε». Λες και οι άνθρωποι αυτοί, λέγανε «τι να κάνουμε σήμερα; -Πάμε να διαλύσουμε τις ζωές των Ελλήνων!» Στόχος είναι αυτή η ομάδα για όσους επανδρώνουν το κράτος, το παρακράτος και τα σκυλιά τους.

• Από άλλη πλευρά μετά άκουγες, «Βία είναι, να θέλει μία μικρή μερίδα αμόρφωτων θερμοκέφαλων, να βγούμε από το € και την Ευρώπη» . Λες και η Ευρώπη, δεν αντέγραψε την Αμερική στη βία και τις μεθόδους, για να νικήσει το $. Λες και δεν αντιμετωπίζει τους πολίτες των κρατών που έβαλε στην αγκαλιά της, σαν αναλώσιμα. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για όσους αναμορφώνουν και επανδρώνουν το κράτος, το παρακράτος και τα σκυλιά τους, δίνοντας τους μια οικονομικίστικη χροιά κύρους.

• Άλλη άποψη έλεγε «Βία είναι η Χρυσή Αυγή». Ναι η αλήθεια είναι πως το νεοναζιστικό κόμμα της Ελλάδας και κάθε χώρας είναι βίαιο. Δεν θα υπήρχε όμως, χωρίς την αγαστή συνεργασία και τροφοδοσία από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Στόχος είναι αυτή η ομάδα για κάθε νοήμονα.

• Μετά, άλλοι λέγανε «Βία είναι να μου κόβεις το όνειρο της εξέλιξης, της ανάπτυξης της κερδοφορίας» Μια σοβαρή μετάφραση του παραπάνω, είναι η μεταπήδηση από τάξη σε τάξη – μέγας μύθος του καπιταλισμού, για να μην κλονιστεί η αυλή. Αυτή η ομάδα ξεκάθαρα, είναι στόχος για τους εκπαιδευτές σκύλων και επίσης της αποδίδεται ιδιαίτερο ακαδημαϊκό κύρος από το μηχανισμό, για να συγκεντρώσει τους «λογικούς».

Ενώ, λοιπόν, όλες οι παραπάνω ομάδες, είναι στόχοι για τους ίδιους εισηγητές βίας και το μηχανισμό τους, τελικά αλληλοστοχοποιούνται και στο σύστημα όλα βαίνουν καλώς με λίγες δυσλειτουργίες. Οι δυσλειτουργίες βέβαια, δεν προκαλούνται από την αφύπνιση κάποιας από τις παραπάνω ομάδες. Τα προβλήματα προκύπτουν, όταν το κεφάλαιο, κάνει βεβιασμένες κινήσεις και χαλαρώνει τη μάσκα της φιλανθρωπίας και της εξέλιξης, δείχνοντας για λίγο το πρόσωπο του ή – και μάλλον σε αυτή τη φάση είμαστε τώρα- γιατί είναι τόσο άφθονο το εργατικό δυναμικό, που δεν τρέχει και τίποτα αν πεθάνουν και μερικά εκατομμύρια ή αν πάρουν χαμπάρι τι πραγματικά κάνουμε. Εξάλλου, τους έχουμε δηλητηριάσει αρκετά ως τώρα, για να αλληλοφαγωθούν ή να αυτοκαταστραφούν.

Ποια είναι όμως η βία που προϋπήρξε για να φτάσουμε στο σημερινό παροξυσμό φορέων βίας και να μην αντιδρά  κανένα κύτταρο ανθρωπισμού πάνω μας βρε αδελφέ;

Υπάρχει εκεί πίσω, στο βάθος του χρόνου και των εξελίξεων, μία βία τόσο απαλή, τόσο όμορφη, τόσο θελκτική, που όλοι τη δεχτήκαμε σαν εκπαίδευση, σα θεία φώτιση, σα δύναμη για εξέλιξη, σαν ανάταση ψυχής. Αυτή η βία, ήταν η εξύμνηση της ατομικότητας. Ήταν η αποκοπή από τις μυστηριακές στιγμές της συνύπαρξης. Ήταν ο θάνατος του έρωτα. Ήταν ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος.

Εδώ και πολλά χρόνια, άρχισε ένα εξαιρετικό πανηγύρι «αφύπνισης». Να είσαι ο εαυτός σου, λέγανε πάντα περιοδικά, βιβλία ψυχολογίας μαζικής κατανάλωσης, τηλεοράσεις, μαικήνες της μόδας και της πνευματικής ελίτ. Ως εδώ καλά, θα έλεγε κανείς, είναι απελευθερωτικό αυτό, δεν είναι βίαιο. Όμως παράλληλα με την «απελευθέρωση» της προσωπικότητας, υπήρχαν οι οδηγίες κανονικότητας, ώστε να αναπτυχθείς ως εαυτός μεν, σωστά δε! Οδηγίες που αν τις πάρουμε μία – μία καταδεικνύουν την δημιουργία της τέλειας παραγωγικής για το σύστημα μηχανής. Κάθε τι που μας καθιστά διαφορετικούς και συχνά μη παραγωγικούς (στο επίπεδο του κέρδους πάντα), στοχοποιήθηκε. Πάνω στη στοχοποίηση του στήνονταν κάθε φορά μια νέα βιομηχανία, που τροφοδοτούσε και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας το κεφάλαιο.

Βία, κατά την άποψη μου, είναι η κανονικότητα, η ομοιομορφία της τέλειας παραγωγικής μηχανής. Εύρωστο και γυμνασμένο σώμα με οδηγίες δημιουργίας και συγκεκριμένες διαστάσεις (ήδη οποιαδήποτε δυσμορφία, αδυναμία, αναπηρία κλπ έχει βγει εκτός  του παιχνιδιού της συνύπαρξης) – τι άλλο εξασφαλίζει, πέρα από τη σιγουριά πως θα παράγεις όσα και όπως πρέπει. Υγεία; Μπα! Έτσι κι αλλιώς οι τρόποι για να αγγίξει κανείς αυτήν την «τελειότητα» συχνά περιλαμβάνουν δηλητήρια, που απλώνονται στον οργανισμό, μόλις περάσει η παραγωγική ηλικία. 

Βία είναι η υποχρεωτική αναπαραγωγή και δημιουργία οικογένειας και η ταυτόχρονη ενοχοποίηση όσων έχουν σεξουαλικές προτιμήσεις που δεν οδηγούν σε αυτή (εδώ έπαιξαν από παλιά μπάλα και οι θρησκείες, που πάνω στην ενοχή βάσισαν τον ιμπεριαλισμό τους). 

Βία είναι η οριοθέτηση των σχέσεων σε νόρμες εκτός συναισθήματος και οι οδηγίες χρήσεως αντρών και γυναικών στο σεξ, στην αλληλεπίδραση, στην ισοπέδωση του εγγενούς παιχνιδιού αναζήτησης συντρόφου. 

Βία είναι η οριοθέτηση των ανθρώπων σε έθνη κράτη για να εξυπηρετούν πειθήνια σε πολέμους επέκτασης και «εργασίες ανάπτυξης» του κέρδους του κεφαλαίου και ΤΙΠΟΤΑ άλλο. 

Βία είναι η επικράτηση της όρασης, σε βάρος όλων των άλλων αισθήσεων. 

Βία είναι η εκπομπή εικόνας και πληροφορίας, που δεν επιδέχεται αντίλογο από τον δέκτη. 

Βία είναι ο διαχωρισμός με βάση τα σύνορα, με βάση τη φυλή, τις προτιμήσεις, τη διαφορετικότητα, τη δύναμη ή την αδυναμία.

Αυτή η ίδια βία, είναι αυτή που κάνει τον ψηφοφόρο οπαδό να θέλει να ενταχθεί και να κερδίσει η ομάδα του. Είναι αυτή που του μαθαίνει να μη σέβεται, να μισεί, να αποστασιοποιείται. Είναι η βία, που μας έχει κάνει απαθείς στα του οίκου μας (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον πλανήτη) και αδαείς στις δυνατότητες μας. Είναι η βία, που έχει υπέροχο περιτύλιγμα, πολλά άπιαστα και κενά όνειρα και ένα κάρο προσευχές εφησυχασμού.

Με βία λοιπόν, πρέπει να αποδομήσουμε μέσα μας  τις απάτες που μας κατάντησαν έτσι. Θα είναι όμως μια βία, σαν αυτή με την οποία ξεπηδά η νέα ζωή μέσα από τη μήτρα. Είναι η βία που θα μας αλλάξει και θα αλλάξουμε τη ροή, γιατί αυτό, ονομάζεται εξέλιξη.

Υ.Γ. Όσοι θέλουν χειροπιαστές λύσεις, θα πρέπει να ψάξουν χειροπιαστά προβλήματα. Τα αποτελέσματα της δυσλειτουργίας, είναι φαινόμενα της διαδικασίας και όχι το πρόβλημα.

Υ.Γ.2 Ρομαντισμός είναι να πιστεύεις πως τα πράγματα θα μείνουν ίδια και πως ένα ανθρώπινο σύστημα, καθορίζει την πορεία της ζωής.

Υ.Γ.3. Ας ρίξουμε όλοι, μια ματιά στο φάκελο με την άχρηστη αλληλογραφία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Junk Mail, έχει να κάνει με σεξ (μοναχικό και χωρίς συναίσθημα πάντα), με φάρμακα, με αδυνάτισμα, με ευκαιρίες εύκολου κέρδους, με ρολόγια. Αν κάνουμε την αντιστοίχιση, βγαίνει ο λογαριασμός ;)

Περί ίσων αποστάσεων και άλλων δαιμονίων....

Πεθαίνω, πεθαίνεις, πεθαίνει….
Διακρίνετε καμία διαφορά από το σκοτώνω και με σκοτώνουν;
Λέμε καθημερινά, από τότε που πήραμε χαμπάρι πως η κρίση μπήκε στη ζωή μας, για θανάτους. Δεν είναι όμως θάνατος, είναι δολοφονία. Είναι η μαζική δολοφονία των «μη παραγωγικών» από ένα σύστημα που συντηρεί στη ζωή μόνο τα καλά μηχανήματα. Τα σκάρτα θα βρουν μια θέση στον πάτο του Καιάδα.

Σε κάθε πόλεμο, αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή, προστάτευαν τα γυναικόπαιδα, τους γέρους, τους ανήμπορους να αγωνιστούν.  Τα εγκλήματα πολέμου, που είχαν στόχο αυτές τις ομάδες, έχουν καταδικαστεί (όσες φορές αναγνωρίστηκαν ως τέτοια). Σήμερα όμως, στον πόλεμο που ζούμε, οι δολοφονίες αυτές προαναγγέλλονται και όσοι ακόμη έχουν το σθένος και το ήθος να φωνάζουν, είναι γραφικοί, που αρνούνται την πραγματικότητα και δεν μιλούν για απτές λύσεις οικονομικές, είναι εκτός πραγματικότητας, είναι εχθροί του έθνους, θολοκουλτουριάρηδες και πολλά άλλα.

Είναι πλέον εντός πραγματικότητας και στα πλαίσια μιας «εξυγίανσης» να λες σε ένα συνταξιούχο ψόφα και βούλωνε. Είναι μία εφικτή λύση, εντός πλαισίου της υγιούς οικονομικής πολιτικής, να λες στα ΑΜΕΑ, βγάλ’ τε τα πέρα μόνοι σας και στους καρκινοπαθείς, προσευχηθείτε. Είναι λογικό να στερείς από τα παιδιά τα βιβλία. Είναι λογικό να κλείνεις τη μία υπηρεσία πρόνοιας μετά την άλλη. Είναι λογικό να ακούς σε προεκλογική περίοδο, πολιτικούς, να μιλάνε για εφόδους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, για να πετάξουν έξω τα παιδιά των μεταναστών.

 Τα παιδιά!

Δεν έχει σημασία ρε μεγάλε, από ποια χώρα είναι το παιδί! Είναι παιδί κι εσύ του διδάσκεις το φόβο, το μίσος, την ανέχεια, τον αποκλεισμό και την κοινωνία- εχθρό! Τι περιμένεις λοιπόν; Ποιος θεωρείς πως έχει ξεκινήσει τον πόλεμο, όπου εξισώνεις τις μαζικές δολοφονίες με τα σπασμένα πεζοδρόμια και τις βιτρίνες; Πως είναι δυνατόν, εσύ ο πάνοπλος δυνάστης, να μιλάς για φορείς βίας, όταν βλέπεις παιδιά με πέτρες;

Όποιος μιλά ακόμη για ίσες αποστάσεις, για καταδίκη της όποιας βίας, έχει προφανώς διαλέξει πως είναι αναλώσιμος κι αυτός και τα παιδιά του. Είναι αδιανόητο να ακούς πως είναι το ίδιο, αυτοί που φτιάχνουν οριζόντιες δομές και δημιουργούν δίκτυα αλληλεγγύης, με αυτούς που φωνάζουν για εξόντωση ανθρώπων. Είναι αδιανόητο  να εξισώνεις το «αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, αυτοοργάνωση», με το «αίμα, τιμή, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».  Είναι αδιανόητο να μιλάς για φασισμό, στον κόσμο που βγαίνει στο δρόμο να υπερασπιστεί τη γη του, να υπερασπιστεί αυτό που πραγματικά αξίζει , στην Κερατέα, στα μεταλλεία στη Χαλκιδική και να λες φορέα ανάπτυξης τον εργολάβο που θα τα καταστρέψει για ίδιον κέρδος.

Πόσο έχει θολώσει το μυαλό μας; Πως ανεχόμαστε την αναγγελία της θανατικής καταδίκης όλων, στο όνομα μια υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης που σίγουρα δεν θα έρθει για μας; Πόση διαφορά είχε η γαλέρα; Πόση διαφορά είχε η μεταχείριση των δούλων; 

Ξέρω, ξέρω! Λύσεις δεν προτείνουμε! Προτείνουμε, αλλά τα αυτιά και η αντίληψη, είναι χτισμένα με υαλότουβλα, για να περνά το φως και να νομίζω πως επιλέγω. Το μόνο ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, είναι αυτό που αντιστέκεται στη βία που ασκείται σε όλους μας. Αυτό που καλεί ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά και να γνωριστούμε ξανά σε ένα επίπεδο που ξεχάσαμε. Να επικοινωνήσουμε βρε αδερφέ! Να πούμε μαζί τι μπορούμε να κάνουμε.

Ξέρω, ξέρω, αυτά είναι ρομαντισμοί. Ε, λοιπόν, αυτά πρέπει να σώσουμε. Στον κάθε αγωνιστή δίπλα να σταθούμε. Να πάρουμε λίγο από το θάρρος του και να τον ταΐσουμε κουράγιο. Όποιος δεν αντισταθεί τώρα στη σαπίλα που μιλά ανοιχτά για κυνηγητό ανθρώπων, που υποστηρίζει τους κυνηγούς που σε λίγο θα νιώσουμε πίσω μας την ανάσα τους, έχει βάλει την υπογραφή του στη δολοφονία. Όχι δεν είναι εμφύλιος, είναι ξεκάθαρα ποιος είναι ο κυνηγός και ποιο το θήραμα.

Περί της έξαρσης του νεοελληνοχριστιανοφασισμού

Το κείμενο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο tvxs στις 23 Ιουλίου το 2009. Μέσα σε περίπου ένα λεπτό είχε κατέβει, για να ξαναεμφανιστεί μετά από μία δύο ώρες με τον τίτλο "Περί της ανόδου της ακροδεξιάς" (μία αλλαγή που έγινε χωρίς την έγκριση μου). Δυστυχώς λόγω της αλλαγής της σελίδας, δεν είναι δυνατόν να δούμε το σχολιασμό που είχε ακολουθήσει, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είχε να κάνει με την υπερβολή του κειμένου και με το γεγονός πως λίγοι ακραίοι υπάρχουν και η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από την εξάπλωση των ιδεολογημάτων τους.
 

Αν ξαναέγραφα σήμερα το κείμενο, πιθανό να εστίαζα σε διαφορετικά σημεία από τα παρακάτω. Το δυσάρεστο είναι πως δυστυχώς, τρία χρόνια μετά, οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής καλύπτονται από βουλευτική ασυλία και ένα τρομακτικά μεγάλο (αν και ποσοστιαία μικρό) κομμάτι της κοινωνίας τους υποστηρίζει. Πλέον δεν είναι τρομολαγνεία, είναι τρομακτική πραγματικότητα.

23:18 - Πέμ 23/07/2009, irosworld

Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα η Ελλάδα γνωρίζει μία πρωτοφανή στην ιστορία της έξαρση του φασισμού. Ιστορικά και πολιτικά όλες οι φασιστικές περίοδοι της Ελλάδας ήταν δικτατορίες και ουδέποτε τάση και επιθυμία του λαού.Από που προήλθε αυτό; Τι ακριβώς συνέβη και το σταρένιο ελληνικό δέρμα απέκτησε άριο εγκέφαλο; Πόση σχέση έχουν όσα πιπιλάνε τα ξυρισμένα και άδεια κεφάλια με την ιστορική ελληνική πραγματικότητα; Ποιον βολεύει η έξαρση του εθνικισμού, τι εξυπηρετεί και σε τι βασίζεται;

Ας δούμε πρώτα τι όριζε το πρώτο ελληνικό σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδος, μετά την επανάσταση του '21. Της επανάστασης που καπηλεύτηκε η ορθοδοξία παρόλο που στάθηκε απέναντί της και όχι συμμαχικά, της επανάστασης που αφορούσε την ελευθερία και όχι την ανωτερότητα της φυλής, της επανάστασης που εκμεταλλεύονται τα φασιστοειδή για να στηρίξουν ένα ακόμη έγκλημα σ ε βάρος όλων.

Στο «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος» της Α' Εθνικής Συνέλευσης στην Επίδαυρο (1822), η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης κατοχυρώνεται κατά το πρότυπο των συνταγματικών κειμένων των Ιόνιων νήσων του 180368 και του 181769. Ως επικρατούσα θρησκεία αναγνωρίζεται η της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας 70 ενώ παράλληλα καθορίζεται ως «ανεκτή»71 και κάθε άλλη «γνωστή»72 θρησκεία. Η ανεξιθρησκία εντάσσεται στα ελάχιστα ατομικά δικαιώματα του κλασικού καταλόγου της Γαλλικής Επανάστασης, που κατοχυρώθηκαν στο Σύνταγμα της Επιδαύρου 73. Πρόχειρο δημιούργημα της εποχής του, το «Προσωρινό Πολίτευμα» συνέβαλε στην πολιτική μόρφωση των αγωνιζόμενων Ελλήνων σε δημοκρατικές και φιλελεύθερες βάσεις 74.

Ο «Νόμος της Επιδαύρου» της Β' Εθνικής Συνέλευσης (Άστρος Κυνουρίας 1923), περιέλαβε πανομοιότυπη ρύθμιση προς αυτήν του Συντάγματος του 1822, για το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας.

Το «Πολιτικό Σύνταγμα της Τροιζήνας» του 1827 υπήρξε το αρτιότερο και πληρέστερο του αγώνα, σε ό,τι αφορά την κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών 75. Σ' αυτό συνέβαλε η ιδεολογική ζύμωση και η πολιτική εμπειρία, που αποκτήθηκε από την εφαρμογή του Συντάγματος της Επιδαύρου καθώς και η ιστορική μνήμη και η δημοκρατική νοοτροπία του ελληνικού λαού. Ειδικά, η διάταξη για την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και λατρείας γίνεται πληρέστερη και πιο σαφής. Η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας παύει πλέον να αποκαλείται «επικρατούσα» και χαρακτηρίζεται απλά «θρησκεία της Επικράτειας», με την προσθήκη, ότι «κάθε γνωστή θρησκεία επιδέχεται ισότιμη με αυτήν μεταχείριση, ασκείται ελεύθερα και απολαμβάνει πλήρους προστασίας» 76. Έτσι, η λέξη «ανοχή» αντικαθίσταται με διατύπωση, που να εξασφαλίζει πλήρη θρησκευτική ελευθερία.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1831, συνήλθε στο Αργός η Ε' Εθνική Συνέλευση, που κάτω από αντίξοες εσωτερικές συγκυρίες και εξωγενείς επιρροές, ψήφισε το «Ηγεμονικό Σύνταγμα» (15.3.1832). Το συγκεκριμένο Σύνταγμα μαρτυρεί έκδηλα την προσπάθεια της Εθνικής Συνέλευσης, να συγκεράσει το μοναρχικό πολίτευμα με τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές αρχές, που διέπουν τα Συντάγματα της επαναστατικής περιόδου. Οι διατάξεις του, που αναφέρονται στη θρησκευτική ελευθερία, παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί διασφαλίζουν κατά το «κοινόν δίκαιον των Ελλήνων» την ελευθερία του καθένα να «πρεσβεύει τα της θρησκείας του ακωλύτως» και να ασκεί τας «τελετάς αυτών δημοσίως», τυγχάνοντας «ίσην υπεράσπισιν των νόμων»77. Η εν λόγω διατύπωση, ήταν απότοκη σχετικών διατάξεων του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου. Το διεθνές αυτό κείμενο, υπήρξε θεμελιώδες για την κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας και πρότυπο όλων των συναφών ρυθμίσεων για τις θρησκευτικές μειονότητες, μέχρι της εποχής των βαλκανικών πολέμων 78.

Ποια είναι τα ατομικά δικαιώματα του Έλληνα πολίτη και όσων ζουν στη χώρα σύμφωνα με το σύνταγμα;

Άρθρο 5

 1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.

Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.

3. Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.

4. Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σε αυτή. Σε εξαιρετικές περιπτώσει ς ανάγκης, και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, είναι δυνατό να επιβληθούν τέτοια με΄τρα, ύστερα από απόφαση ποινικού δικαστηρίου, όπως νόμος ορίζει. Σε κατεπείγουσα περίπτωση η απόφαση μπορεί να εκδοθεί και μετά τη λήψη του διοικητικού μέτρου, το αργότερο όμως μέσα σε τρεις ημέρες, διαφορετικά το μέτρο αίρεται αυτοδικαίως.

Ερμηνευτική δήλωση:

Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται η απαγόρευση της εξόδου με πράξη του εισαγγελέα, εξαιτίας ποινικής δίωξης, ούτε η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει.

Που βασίζονται λοιπόν όλοι αυτοί με την τόση μισαλλοδοξία και γιατί το ελληνικό κράτος υποθάλπει και συμπράττει με το παρακράτος τους; Γιατί η εκκλησία αντί των παραπάνω αναφέρει πως στα συντάγματα της Ελλάδος ως Έλλην πολίτης ορίζεται : όσοι κάτοικοι της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν είναι Έλληνες και αποκρύπτει (τις περισσότερες φορές όχι πάντα) πως σύμφωνα με το αρθρ. ιβ': Όσοι κάτοικοι της Ελλάδος δεν πιστεύουσιν εις Χριστόν, είναι μέτοικοι, ενώ παράλληλα στο εισαγωγικό σημείωμα του Συντάγματος της Επιδαύρου, υπάρχει η ρήση ότι οι Έλληνες ήσαν σκλαβωμένοι 22 αιώνες. Δηλαδή το Βυζάντιο για τους επαναστατημένους Έλληνες ήταν σκλαβιά, Ρωμαιοκρατία. Η Ελλάδα του '21 θέλει να βλέπει τον εαυτό της σαν συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδας και όχι του Βυζαντίου.

Μμμμ... έχουμε θέμα εδώ... Διαστρέβλωση, αποσιώπηση, φασιστοπροπαγάνδα! Γιατί;

Μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, η πολιτική εξουσία είδε μία μαζική κινητοποίηση και αντίδραση, που δεν είχε φανταστεί πως υποβόσκει στις τάξεις του νεοέλληνα. Δεν υπήρχε καμιά ένδειξη αγανάκτησης και τάσης προς δράση. Οπ! την κάτσαμε... τα παιδάκια βγήκανε στους δρόμους, τραβήξανε μαζί γονείς και δασκάλους και άρχισαν να φλερτάρουν με το ρόλο που μέχρι πρότινος παίζανε οι καπελωμένοι από χαρακτηρισμούς «γνωστοί - άγνωστοι». Και άντε ο «γνωστός- άγνωστος» είναι αντιπαθής σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ο έφηβος που απαιτεί; Όχι!

Και ακολουθεί το νέο (όσο και παλιό) τσουβάλιασμα του αντιεξουσιαστή αναρχοάπλυτου, χωρίς καμιά προηγούμενη προσπάθεια επανορισμού της εξουσίας. Γιατί είναι εξ'ορισμού αρνητική η έννοια της εξουσίας σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο έχει δημοκρατικά όργανα διακυβέρνησης και όχι εξουσιαστές. Άρα πολύ λογικά ο αντιεξουσιαστής είναι υπέρμαχος της δημοκρατίας και ουχί εχθρός.

Τι να κάνουνε οι έρμοι, έτσι όπως μπλέξανε, μα και βέβαια θα ακολουθήσουν τα παραδείγματα της ιστορίας. Έτσι άρχισε η διαφήμιση της ακροδεξιάς ενδό - και έξω - κοινοβουλευτικής. Ανακαλύψαμε από την αρχή τους μετανάστες, τους αναρχοάπλυτους, τους εχθρούς της πατρίδας και τα περήφανα νιάτα με τα ξυρισμένα κεφάλια που δημιουργούν τάγματα «προστασίας» σε γειτονιές και πόλεις «αυθορμήτως» και με δίκαιη αγανάκτηση, για να καλύψουν τα κενά της αστυνομίας. Πόσο βολικό.....

Υπάρχουν δύο αντίπαλες παρατάξεις με την ελπίδα να αλληλοεξοντωθούν και να μπορέσει η εξουσία πλέον και όχι η δημοκρατική κυβέρνηση να δρα ανενόχλητη και να μην έχει ρόλο παρά μόνο διαιτησίας (δίκαιης κατά τα ΜΜΕ) που δεν είναι μεμπτό. Έχουμε εμφύλιο, πρέπει να διαφυλάξουμε το κράτος. Ξεχνούν όμως πως τον ίδιο ρόλο διαδραμάτισε αρχικά και ο Χίτλερ, αυτόν του αντίπαλου πόλου που συγκρούονταν με τους κομμουνιστές, αλλά με το "όραμα" και τη διαστρέβλωση κατάφερε να κάνει πολύ περισσότερα εκατομμύρια να τον λατρέψουν.

Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια-λοβοτομή!!!

Επιθέσεις σε πάρκα και πλατείες κατά των μεταναστών, κλείσιμο παιδικών σταθμών όπου πηγαίνουν τα παιδιά τους οι μετανάστες, βιαιοπραγίες σε βάρος ανθρώπων που αρχίζουν επικινδύνως να βρίσκουν αποδοχή, λιντσαρίσματα και πυρπολήσεις.

Αν δεν αντιληφθούμε άμεσα την επικινδυνότητα αυτών των φαινομένων, αν δεν αναλάβουμε άμεσα την ευθύνη σε προσωπικό, καθημερινό και πολιτικό επίπεδο, την έχουμε κάτσει οριστικά!

Η ανοχή μας δημιουργεί τέρατα, η άγνοιά μας τα τρέφει και οι κρατούντες δρουν ανενόχλητοι σε βάρος της προσωπικής μας ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Εν μέσω κρίσεων οι επίδοξοι σωτήρες είναι παντού και η συρρίκνωση των ελάχιστων πλέον ελευθεριών γίνεται ξαφνικά δική μας επιλογή.

Έχουμε θέμα παλικάρια, έχουμε θέμα χοντρό και είναι δική μας η ευθύνη για το παρόν και το μέλλον.

http://tvxs.gr/node/15300

Εκλο-yes Εκλο-no

Φοβάμαι πως θα χάσω τη δουλειά μου, θα περικοπεί ο μισθός μου, δεν θα μπορώ να πληρώσω το δάνειο για το σπίτι, το αυτοκίνητο, την εσπρεσιέρα, το ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά μου....
Φοβάμαι πως πάνε να μας κάνουν Βουλγαρία, Κίνα, Γκάνα...
Φοβάμαι τους ξένους, τους διαφορετικούς, τον διπλανό μου...
Φοβάμαι πως θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό για να μπορέσω να έχω ΟΛΑ αυτά που δεν φοβήθηκα ποτέ να πεισθώ πως μου χρειάζονται.

Εγώ η μόνη και άνεργη, που δεν θα έχω πια σπίτι και θα γυρίσω ίσως στους γονείς μου. Τι έκανα λάθος, δεν υποκλινόμουν σωστά, δεν έπνιγα σε λυγμούς την αξιοπρέπεια μου για να μην αντιδράσω, δεν άντεχα καρτερικά κάθετι που αν το πολεμούσα, μπορούσε να μου στερήσει το σπίτι, τον γωνιακό καναπέ, το φούρνο μικροκυμάτων, τις διακοπούλες μου το καλοκαίρι;

Εγώ ο γονιός που δεν έχω δουλειά και θα χάσει το παιδί μου, όσα απλόχερα του δίνω. Εγώ που δεν αντέδρασα ποτέ γιατί δεν λαμβάνει παιδεία. Εγώ που δεν του διάβασα ποτέ ένα παραμύθι, ένα βιβλίο, που δεν νοιάστηκα για το αν το παιδί ήθελε σώνει και καλά να εθιστεί σε μια οθόνη. Εγώ που δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ γιατί το παιδί μου δεν είχε γνωρίσει τη δροσιά που χαρίζουν τα δέντρα ή τον ήχο που κάνουν τα πραγματικά ζώα και όχι τα παιχνιδάκια που του φόρτωσα. Εγώ που δε νοιάστηκα ποτέ για τον διπλανό μου και κοιτούσα πάντα τη δουλειά μου. 

Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι αυτοί που για χρόνια δεν νιώθαμε. Που περάσαμε την αναισθητοποίηση μας για πρόοδο. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους δέκα γραφικούς που φώναζαν για τα δέντρα που κόβονταν. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους εκατό γραφικούς, που φώναζαν για τη χούντα που ζούμε. Που δεν ακολουθήσαμε τα παιδιά, όταν ξεχύθηκαν χιλιάδες στο δρόμο και κατέστρεφαν, αυτό που ονομάσαμε έτσι αναιδώς πολιτισμό. Που θυμήθηκα πως υπάρχουν δρόμοι, όταν μου είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Που δεν σκέφτηκα ποτέ πως το πάρτι, το σπίτι, η ζωή παίρνουν ουσία από όσους τα μοιραζόμαστε. 

Ας δράσουμε μία φορά επιτέλους, απαιτώντας κάτι εκτός από χρήματα και από δυτικό "πολιτισμό". Ας αναρωτηθούμε, γιατί τα παιδιά επέλεξαν την καταστροφή και τη φωτιά; Γιατί είδαν με τόσο μίσος όλο αυτό το πανηγυράκι με τις λαμπερές βιτρίνες, τις μοναδικές ευκαιρίες, τα δάνεια, τα πολυκαταστήματα, τα κινητά; Μήπως γιατί ξέρουν, πως η αιτία που δεν έχουν ελπίδα, φίλους, συνύπαρξη, προοπτικές, ζωή είναι πως η οικογένεια και η κοινωνία δεν είναι πλέον παρά ένα ανθρωποτροφείο που προσφέρει αποκοιμισμένο και πλήρες ενταγμένο στο σύστημα εργατικό δυναμικό; 

Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε επιτέλους, πως η γη έχει πάθει καρκίνο και αυτός ο καρκίνος είμαστε εμείς; Ποιες εκλογές και ποια δεξιά και αριστερά; Ποια εξωτερική βοήθεια, ποιος δανεισμός, ποιες "λύσεις"; 

Δεν ξέρουμε πραγματικά τη λύση; Αν κοιτάξουμε μέσα μας, δεν αναγνωρίζουμε τα πραγματικά δικά μας θέλω; Θέλω μπουζούκια με γαρίφαλα και φτιασιδώματα ή μια παρέα που θα μοιραστώ μουσική, τραγούδι και χαμόγελο; Θέλω ένα σπίτι γεμάτο τσίλικα έπιπλα ή ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους; Θέλω μπροστά στο σπίτι μου ένα δρόμο με αυτοκίνητα ή ένα δέντρο να με απαλλάξει από το κλιματιστικό, τον ιονιστή, το σούπερ μάρκετ; Θέλω πράγματα ή θέλω ανθρώπους; Ξέρουμε τι θέλουμε, απλά μας έχουν πείσει πως δεν γίνεται.

Τώρα με το παραμυθάκι με τις εκλογές μηρυκάζουν αηδίες, η δύναμη του λαού, αυτοδυναμία, δεξιά, αριστερά, Ευρώπη, μπλα μπλα μπλα.... Ψευτοδιλήμματα για να ξεχάσουμε για ακόμη μία φορά, πως αν θέλουμε, μπορούμε. Αντ' αυτού μοναδική επιλογή , ποιος βιαστής θα σε πονέσει λιγότερο. 

Μπορούμε στις 6 Μάη, την ημέρα των εκλογών, να δώσουμε όλοι ένα ραντεβού στις αυλές των σχολείων; Αντί να ψηφίσουμε, να μαζευτούμε και να ανάψουμε φωτιές, να στήσουμε χορούς, να μιλήσουμε και να μείνουμε εκεί για μέρες, μήνες, να μη φύγουμε και να μην κάνουμε τίποτα μέχρι να τα βρούμε. Μέχρι να κάτσουμε μαζί με τα παιδιά και να τα ακούσουμε να μας βρίζουν πατόκορφα για την κατάντια μας και να μας δώσουν μια εικόνα για τον κόσμο που θέλουν.

Αν για ένα χρόνο δεν παράγουμε τίποτα, εκτός από γόνιμη σκέψη, ο μόνος που θα πεθάνει θα είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του πάνω μας. Δεν πρέπει να ανατρέψουμε τον τάδε ή τον δείνα. Πρέπει να ανατραπεί η εξουσία μέσα μας.

Το μόνο που θέλει είναι να  πάψουμε να φοβόμαστε!  

Εκλέγω να τη δούμε αλλιώς.

Καλημέρα :)

Πες μου πως τελειώσαν οι προδότες

Πες μου πως δεν θα τελειώσουν ποτέ οι λόγοι να επαναστατούμε

Πες μου πως μπορούμε μαζί να εξελιχτούμε

Πες μου πως δεν υπάρχει υπεραξία

Πες μου πως δεν τελειώνουν οι επιθυμίες

Πες μου πως δεν θα πάψουμε να χαράσσουμε δρόμους

Πες μου πως δεν τους δίνουμε πια καμιά σημασία

Πες μου πως ξέρεις, ότι εσύ κι εγώ, είμαστε μια στιγμή ανεπανάληπτη

Πες μου πως ξέρεις ότι δεν έχουν καμιά εξουσία πάνω μας

Μόνο μη μου πεις, πως είναι νωρίς να μιλώ για σένα και για μένα στον κόσμο αυτό!

Εγώ όπως λέμε καπιταλισμός

Κάποτε, πριν από περίπου 6 μήνες, τέθηκε θέμα σε μία συνέλευση, να μπει στον κύκλο των συζητήσεων ο καπιταλισμός και η καταπολέμηση του. Η εισήγηση ήταν φειδωλή και δεν έδινε τη βάση πάνω στην οποία θα συζητούσαμε το θέμα. Σε εκείνη τη συνέλευση έθεσα την ερώτηση, εάν θα συζητήσουμε για το πώς θα καταρριφθεί ο καπιταλισμός μέσα μας. Οι περισσότεροι θεώρησαν πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα και πως αυτό το έχουμε καταφέρει ήδη.

Σοκαρίστηκα από τη βεβαιότητα πολλών εκείνη τη στιγμή. Αναρωτήθηκα, πως έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε το σύστημα μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε. Σε αυτό μέσα μεγαλώσαμε και μόνο αυτό γνωρίζουμε ως τρόπο ζωής, πως έτσι απλά λοιπόν, θα ξεκινήσουμε μία συζήτηση πάνω στην καταπολέμηση του, χωρίς πρώτα να αντιληφθούμε τις εκφάνσεις του μέσα μας; 

Το να αγοράζει κανείς ρούχα από τη λαϊκή και όχι από πολυκαταστήματα ή από πανάκριβες φίρμες, τον καθιστά αντικαπιταλιστή; Το να προτιμά στέκια και όχι μπαρ, τον καθιστά αντικαπιταλιστή; Το να φωνάζει κανείς συνθήματα εναντίον του συστήματος, τον καθιστά αντικαπιταλιστή;

Θα μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Τα δεσμά που έχουμε μέσα μας, λόγω της πραγματικότητας που έχουμε γνωρίσει, δεν σπάνε έτσι απλά. Το ότι κάποιος έχει νικήσει τον καταναλωτισμό ή το πάθος για το κέρδος, δε σημαίνει πως έχει νικήσει τον καπιταλισμό μέσα του.

Μία συνέλευση, άτομα με κοινά λίγο πολύ ενδιαφέροντα, συγγενείς πολιτικές απόψεις, νέοι άνθρωποι που προσπαθούν για κάτι διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουν, είναι ήδη μία ρωγμή στα στεγανά του συστήματος μέσα μας. Δεν είναι όμως ούτε απόδειξη ούτε σταθερή στάση που επιβεβαιώνει πως βγάλαμε το δαίμονα έξ’ από δω!

Όταν σε μία «συλλογικότητα» δεν ρωτά ο ένας τον άλλον «τι κάνεις ρε φίλε», όταν υπονομεύονται ή προπαγανδίζονται όσα θα φτάσουν στη συνέλευση, όταν άνθρωποι δε μιλιούνται, όταν υπάρχουν κλίκες, ο καπιταλισμός είναι παρών, παντοδύναμος και αγέρωχος. Η αποξένωση, η έλλειψη επαφής με τη φύση, η έλλειψη ενός αξιακού συστήματος διαφορετικού από το υπάρχον, με βάση το οποίο ορίζονται ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και όχι βεβιασμένη συνύπαρξη λόγω ανάγκης, είναι μόνο λίγα από τα καρκινώματα που κουβαλάμε μέσα μας. Αν τα απαριθμήσει κανείς, θα καταλάβουμε πως ο καπιταλισμός είναι αυτός που ορίζει τις σχέσεις και τις αντιδράσεις μας, τη σεξουαλικότητα, την εμφάνιση μας, τα θέλω μας και τα πρότυπα μας.

Το ότι δεν βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, σαν κομμάτι δικό μου, είναι ευθύνη που φέρω αυτούσια. Είναι το σύστημα που μιλά από μέσα μου. Το κυνήγι της ομορφιάς ή του ταιριού, με βάση τα πρότυπα του σήμερα, είναι η δική μου θυσία στο βωμό αυτό. Το ότι επέτρεψα σε αφεντικά να μου φέρονται σα δούλο, το ότι έχω περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές από όσες χρειάζομαι, το ότι θυσίαζα το χρόνο μου και τη χαρά μου για τον «επιούσιο», είναι όλα αποδείξεις πως ο καπιταλισμός είμαι εγώ.

Χωρίς αυτή τη συνείδηση, πως πρέπει να ξεκοιλιάσουμε τις «επιθυμίες και ανάγκες μας» και να ανασυνταχτούμε σε μία νέα βάση, δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα έξω από αυτό που μας ορίζει. Η αντίληψη του εαυτού μας, ως κομμάτι της φύσης, μας δίνει ξεκάθαρους στόχους και ορίζει εξαιρετικά το λόγο ύπαρξης μας. Σε όλη τη φύση, η αδυναμία επιβίωσης ενός είδους ή ενός πλάσματος, είναι αυτό που το κάνει επιθετικό και βίαιο ή το οδηγεί να μετοικήσει κάπου όπου μπορεί να επιβιώσει. Η καραμέλα πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του εξουσιομανής, επεκτατικός και επιθετικός, πρέπει να πάψει πρώτα μέσα μας. Ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή, με τη γνώση και την τεχνολογία, έχει τη δυνατότητα να απαλλάξει τον εαυτό του και τα υπόλοιπα πλάσματα της γης από τον καταναγκασμό.

Το θέμα όμως είναι, πως αν πιστεύει μέσα στο αστικό του περιβάλλον, πως επειδή επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, έχει καταπολεμήσει τον καπιταλισμό μέσα του, δεν θα κάνει ούτε βήμα προς την απελευθέρωση. Θα συνεχίζει να ψάχνει μαύρα πρόβατα, βοσκούς και λύκους και θα ματαιώνει τη ζωή σε κάθε αντί-δράση στο υπάρχον σύστημα.

Υ.Γ. Όντας πιτσιρίκι και μαθαίνοντας τα πάντα για τον καλό θεούλη, σκεφτόμουν πως κάθε μου σκέψη, είναι σκέψη δική του μέσα από μένα. Αδυνατούσα λόγω ηλικίας να αντιληφθώ την έννοια της ελεύθερης βούλησης. Έτσι έπαιζα ένα παιχνίδι και έλεγα αυτή τη σκέψη, μου την έβαλε ο θεός στο μυαλό, αλλά και αυτό που σκέφτομαι για τη σκέψη μου, κι αυτό μου το έβαλε εκείνος, κι αυτό το «κι αυτό» που σκέφτηκα είναι δικό του. Ίσως η καθαρότητα του μυαλού, να μου είχε δώσει την πιο ξεκάθαρη εικόνα του ελέγχου της σκέψης. Ίσως με το τέλος του παραμυθιού για το θεό, να έρθει και το τέλος του ελέγχου.

Ανοιχτή κοινωνική κατάληψη «Επιβίωση»- Μια προσωπική ματιά

Η ανοιχτή κοινωνική κατάληψη «Επιβίωση», ήταν το πιο αισιόδοξο και όμορφο εγχείρημα που ξεκίνησε, από την αρχή της αποκάλυψης πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Άναψε ένα φυτίλι και έδωσε ελπίδα σε κόσμο από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο. Πολλοί μίλησαν γι αυτήν και ακόμη περισσότεροι γράψανε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, πως αν μιλήσω θα σβήσω αυτή την ελπίδα. Φοβάμαι όμως, πως αν δε θιχτούν με ειλικρίνεια (έστω την ειλικρίνεια της προσωπικής οπτικής) όσα συνέβησαν, τότε και η επόμενη επιβίωση σε όποια πόλη και να είναι, όποιος και αν την κάνει, κινδυνεύει να τα ξανασυναντήσει μπροστά της.

Το ξεκίνημα:

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011, φτάνει στα αυτιά μου η πληροφορία πως κάποια άτομα που συμμετείχαν στους αγανακτισμένους, προχωρήσανε σε κατάληψη του κτιρίου όπου στεγαζόταν παλιά το νοσοκομείο του Αγίου Παύλου στην οδό Φράγκων στη Θεσσαλονίκη. Από ερωτήσεις σε φίλους δεν βγάζω άκρη και πάω να δω τι γίνεται. Περίμενα να δω κόσμο από την πλατεία να διαμορφώνει ένα κέντρο αγώνα.

Αντ’ αυτού, εκεί βρίσκω δύο μόλις ανθρώπους, που μου εξηγούν τι προσπαθούν να κάνουν και μου δίνουν το κείμενο που έχουν βγάλει. Ανάκτηση στέγης, εργασίας, ανάκτηση της ίδιας της ζωής από όσους αφαιρέθηκε βίαια και γίνανε οι αόρατοι άνθρωποι που κοιμούνται στο δρόμο. Χωρίς καμία σκέψη, παίρνω την απόφαση, συμμετέχω κι εγώ.

Λόγω των ελάχιστων ανθρώπων που υπήρχαν τότε για να στηρίξουν, ξεκινώ μόνη με τη δημιουργία της σελίδας, τη δημιουργία αφισών και κειμένων για την προώθηση και στήριξη του εγχειρήματος. Μέσω τηλεφώνου κυρίως, έπαιρνα τις πληροφορίες για τα κείμενα που έπρεπε να γραφούν. Σύμφωνα με το εισηγητικό κείμενο του χώρου, η κλειστή διαχειριστική συνέλευση από όσους έμπρακτα και ενεργά συμμετέχουν στο εγχείρημα, είναι αυτή που μου «υπαγορεύει» το υλικό για να δημιουργηθούν τα κείμενα και οι ανακοινώσεις.

Ένα μήνα μετά και εν μέσω πολλών δυσκολιών που έχουν προκύψει, σκάει και η αποκάλυψη, πως όσα έχουν αποφασιστεί ως τώρα, ήταν ατομικές ιδέες ενός και όχι συλλογικές αποφάσεις, όσων «έμπρακτα και ενεργά» συμμετείχαν στην κατάληψη. Η πρώτη αντίδραση, φυσικά, είναι να κατηγορηθεί ο άνθρωπος που έπαιρνε τις αποφάσεις για ολοκληρωτισμό και όχι άδικα. Μια δεύτερη σκέψη όμως είναι, γιατί κανείς για ένα μήνα δεν είπε τίποτα; Γιατί κανείς δεν είπε, ότι έχουμε θέμα, ότι εδώ μέσα δεν αποφασίζουμε εμείς;

Παθογένεια 1: Ανευθυνότητα

Μία από τις παθογένειες με τις οποίες έχουμε εμποτιστεί βαθύτατα, είναι η ανευθυνότητα μας. Κάποιος άλλος θα αποφασίσει, κάποιος άλλος θα δώσει εντολές και εμείς θα υλοποιήσουμε, χωρίς όμως να φέρουμε αυτούσια την ευθύνη. Το αποτέλεσμα στο οποίο οδηγεί η δική μας αυτή συμπεριφορά, είναι να είμαστε εξουσιαζόμενοι και το μόνο που τελικά κάνουμε, είναι να γκρινιάζουμε για τον τύραννο.

Επειδή όμως, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ανθρώπους που ζούνε στο δρόμο, γιατί δεν τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι σε αυτόν που τους άνοιξε μια πόρτα να κοιμηθούν, πήραμε την απόφαση, όλοι οι αλληλέγγυοι να συμμετέχουμε συστηματικά πλέον στις συνελεύσεις και στο πλευρό όσων από μέσα το απαίτησαν να στηρίξουμε τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Με πολύ κόπο και πολλές συζητήσεις, γίνεται κατανοητό από τους περισσότερους, πως η συνέλευση και η ουσιαστική συμμετοχή σε αυτή, δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, αλλά κατά κύριο λόγο δικαιώματα που πρέπει να κατακτηθούν, με έμπρακτο ενδιαφέρον και δράση. Πάνω που άρχισε δειλά αυτό να γίνεται συνείδηση, η Παθογένεια 2 έκανε δυναμικά την εμφάνιση της, για να εξασφαλίσει τη διαίρεση και να υποσκάψει, όλη την προσπάθεια.

Παθογένεια 2: Αλληλοσπαραγμός

Έλεγε το συστατικό κείμενο της κατάληψης: «….με ιδανικά την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και το πνεύμα συνεργασίας.» Και έτσι τυπικά ξεκίνησε.

Όταν όμως η πυγμή του ενός δεν ήταν πια αποδεκτή και το εγχείρημα έγινε πολιτικό και για άλλους, ήρθε ο κακός, μίζερος, κουτσομπόλης, ζηλιάρης εαυτός, να υπηρετήσει τη διάλυση. Ήταν λες και μόλις έφυγε ο «εξουσιαστής», ο εχθρός έπαψε να είναι το παγκάκι, η ασιτία, η ανέχεια, η αδικία, η εξαθλίωση ή το σύστημα του οποίου τα παραπάνω είναι φαινόμενα.

Ο εχθρός, βρέθηκε μέσα από την πόρτα. Κουτσομπολιά, μικρότητες, κουβέντες πίσω από την πλάτη, ένα κανονικό μεσημεριανάδικο. Ξαφνικά, ο κακός λύκος ήταν εντός των τειχών και φορείς του, όλοι εμείς, οι ορκισμένοι πολέμιοι του.

Όταν η αστυνομία άνοιξε την πόρτα και έβγαλε έξω τους καταληψίες, η «συμπολίτευση» και η «αντιπολίτευση» ήταν δυσδιάκριτες. Το μόνο που ήταν ολοφάνερο, ήταν πως είμαστε όλοι, εικόνα της κοινωνίας που έχουμε και όχι εικόνα της κοινωνίας που θέλουμε. Αυτός ο εαυτός που έχει πλαστεί μέσα σε αυτό τον κόσμο, είναι τόσο δυνατός, που υπερτερεί ακόμη κι όταν αυτό που διακυβεύεται είναι η επιβίωση μας. Από αυτό το πανηγύρι του κακού, δεν έλειψαν ούτε οι ήδη πολιτικοποιημένοι συμμετέχοντες.

Παθογένεια 3: Πολιτικές αγκυλώσεις

Οι πολιτικά ενεργοί και τα κολλήματα τους θα μπορούσε να είναι το όνομα του χαρακτηριστικού αυτού, το οποίο έπαιξε με τη σειρά του, πολλούς και νευραλγικούς ρόλους στην αποτυχία.

Ένας από τους λόγους, που δεν αντέδρασε σχεδόν κανείς αρχικά στην κλειστή διαχειριστική συνέλευση, που περιόριζε τους ανθρώπους που θα αποφάσιζαν για την κατάληψη, ήταν η εμπειρία από ατέρμονες συνελεύσεις, όπου διυλίζεται ο κώνωπας και δουλειά δε γίνεται. Η τυπολατρία που διέπει τις συνελεύσεις είναι γνωστός παράγοντας αδράνειας για πολλά φιλόδοξα εγχειρήματα. Έτσι έγινε αποδεκτό, πως όσοι δουλεύουν θα αποφασίζουν και όλοι όσοι περιοριζόμαστε σε πύρινους πολιτικούς λόγους, θα καθόμασταν στα αυγά μας, εφόσον δεν προσφέραμε ενεργά και δεν ζούσαμε εκεί.

Παρά το γεγονός αυτό όμως, δεν έλειψαν όσοι θέλανε ντε και καλά να δώσουν χαρακτηριστικά, που δεν συμμεριζόταν η πλειοψηφία, προκειμένου ο χώρος να αποκτήσει πολιτική υπόσταση. Λες και υπάρχει κάτι μη πολιτικό μέσα σε μία κατάληψη.

Φυσικά κάθε πλευρά ήθελε να δώσει τη συνταγή της επιτυχίας που έχουν όλα τα,  αποτυχημένα κατά τα άλλα, γνωστά πολιτικά κινήματα. Οι αριστεροί ξέρουν πως πρέπει να γίνει έτσι και το βασίζουν στην «επιτυχία» τόσων χρόνων, οι αναρχικοί ξέρουν πως πρέπει να γίνουν αλλιώς και το βασίζουν και αυτοί στην ίδια «επιτυχία».*

Όταν όμως, θέλω να κάνω μετάγγιση των παγιωμένων από χρόνια απόψεων μου, σε ένα τόσο διαφορετικό εγχείρημα και δεν σέβομαι τα πολιτικά χαρακτηριστικά που έχει ή δύναται να αποκτήσει, αλλά σαν παράλογος πλαστικός χειρουργός, θέλω να το κάνω να μοιάζει με αυτό που έχω στο μυαλό μου, τα πράγματα ξεφεύγουν.

Συμπέρασμα:

Μέσα σε ένα κτίριο που στις συνελεύσεις, κατέληγες μωβ από το κρύο, ξεκίνησε η προσπάθεια να δημιουργηθεί η θαλπωρή μιας οικογένειας. Αυτό που έγινε φανερό, είναι πως για όσους είναι στο δρόμο, το κεραμίδι και το πιάτο δεν είναι τα μόνα ζητούμενα. Για κάποιον που έχει χάσει την ελπίδα, το μόνο που μπορεί να τον επαναφέρει και να νοιαστεί για τη ζωή, είναι η προοπτική. Ένας χώρος που βάζεις δουλειά για να γίνει βιώσιμος, το φαί που μαγειρεύεις για να το μοιραστείς με τους άλλους, το γέλιο που μπορεί να χαλαρώσει τις πιο δύσκολες στιγμές, το καλημέρα, τα μαθήματα, οι πιθανότητες που σιγά-σιγά εμφανίζονται και πάλι, είναι ο τρόπος να νιώσεις ζωντανός.

Έχουν ξεκινήσει πολλές κινήσεις για να βοηθηθούν οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να πεθάνουν από το κρύο και πολύ καλώς. Όμως τα ρούχα και οι κουβέρτες, ένα κτήριο για λίγες μέρες, η σίτιση για μια εβδομάδα, είναι κάτι που εξασφαλίζει πως δεν θα πεθάνουν. Τίποτα από όλα αυτά, δεν εξασφαλίζει πως θα ζήσουν και θα σταθούν δίπλα μας ισότιμα. Δεν είναι άνθρωποι καημένοι, είναι άνθρωποι που ακολούθησαν τα καπιταλιστικά τους όνειρα όπως εγώ κι εσύ και για δικούς του λόγους ο καθένας, δεν τα κατάφεραν.

Η πολιτική συνείδηση και η χειραφέτηση, μπορούν να ανθίσουν μόνο μέσα από την αυτοδιαχείριση. Οι καταλήψεις και η αλληλεγγύη μας σε κάθε απειλή εναντίον τους, είναι ο τρόπος. Χώροι όπου η ισότητα, ο σεβασμός, το μοίρασμα, η δημιουργία, η γνώση, η κοινότητα θα ξαναβρούν στέγη. Χώροι, όπου η πολιτική θα θεωρητικοποιείται μέσα από δεδομένες πράξεις και δεν θα προσπαθούμε μάταια να πραγματοποιήσουμε τη θεωρία κάποιου γεννημένου 200 και βάλε χρόνια πριν.

Αν οι άστεγοι νιώθουν πως έχουν χάσει την ελπίδα, ίσως είναι η μόνη ελπίδα της κοινωνίας. Ίσως έτσι αρχίσουμε να νοιαζόμαστε πραγματικά για το διπλανό μας, ίσως καταλάβουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, ίσως δούμε πως όλοι αυτοί, έμειναν άπραγοι και έχουν ήδη χάσει, όλα αυτά που έχουμε εμείς και μένουμε άπραγοι από το φόβο μη τα χάσουμε.

Ας γεμίσει η χώρα με καταλήψεις, που θα κάνουμε εμείς, μαζί με τους άστεγους, με τους άνεργους, με τους μετανάστες. Ας μην περιμένουμε άλλο, για το επόμενο βήμα. Οι καταλήψεις μπορούν να συνδεθούν με τα δίκτυα ανταλλαγής και τις κολεκτίβες, η ανατροπή μπορεί να έρθει, μόνο αν φτιάξουμε τη δική μας πραγματικότητα. Κι ας μη γελιόμαστε, είμαστε οι περισσότεροι, πολύ πιο κοντά στο παγκάκι, από το παλάτι.

*Παρακαλούνται οι φίλοι αριστεροί και αναρχικοί, να μην θεωρήσουν τα παραπάνω ως επίθεση. Είναι λογικό νομίζω, να κρίνεις πρώτα από όλους, αυτούς που βρίσκονται ήδη δίπλα σου.