Πάμε να τσακίσουμε το φασισμό σου λέω!

Σκίτσο του καλλιτέχνη Κυριάκου Μαυρίδη

Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική – φασιστική οργάνωση.

Η Χρυσή Αυγή ορίζει την πολιτική ατζέντα.

Η Χρυσή Αυγή απαρτίζεται από ανόητους, αγράμματους, ανιστόρητους.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα μάτσο μπράβων της νύχτας, χουλιγκάνων, «παιδιών της σφαλιάρας» κλπ κλπ κλπ.

Η Χρυσή Αυγή είναι ο θεματοφύλακας του Έθνους.

Η Χρυσή Αυγή είναι η μόνη που στέκεται δίπλα στο δοκιμαζόμενο και καημένο έλληνα.

…………………………………………………………………………………………………………

Αντίστοιχες προτάσεις, θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες. Κάποιες στέκουν, κάποιες είναι παντελώς ανόητες και κάποιες είναι τεχνηέντως πηγές σύγχυσης.

Μια αλήθεια, είναι πως η Χρυσή Αυγή, είναι μέρος της πολιτικής ατζέντας  ώστε αυτή να προωθήσει τα πραγματικά ζητούμενα. Είναι όργανο του συστήματος, το οποίο μετά τα πρώτα σημάδια αντίδρασης από την κοινωνία, έλαβε ενεργό ρόλο, προκειμένου αυτές να καμφθούν. Τι εννοώ;

«Προ κρίσης» δηλαδή, πριν το Δεκέμβρη του 2008, γιατί τότε ξεκίνησε η πρώτη σοβαρή πολιτική κρίση στην Ελλάδα (όταν οι νέοι έδειξαν πως και κατανοούν και ετοιμοπόλεμοι είναι) ήταν αδιανόητο να ξεστομίσει κάποιος ένα ρατσιστικό παραλήρημα και να μην χαρακτηριστεί  γραφικός, χουντικός ή φασίστας. Ζωντανό παράδειγμα, ο προάγγελος του τωρινού βαρέως οπλισμού - ΧΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ και οι γραφικοί βιβλιοπώλες του και τσεκουροφόροι που σήμερα κατέληξαν «δημοκράτες» υπουργοί της δημοχουντικότατης ΝΔ. Τότε αυτοί λέγανε πως οι ξένοι μας κλέβουν το ψωμί. ΟΧΙ ο αφεντικός που προτιμά κάποιον που αποδέχεται  λόγω αδυναμίας και φόβου να καταναλώνει λιγότερο ψωμί, καθόλου παιδεία και καθόλου ελευθερία, αλλά το θύμα του. Τότε δεν τολμούσαν να προτείνουν ως λύση αυτό που σήμερα προτείνεται από τους θεματοφύλακες του καπιταλισμού, ωωωωωωωωω συγνώμη του έθνους ήθελα να πω.

Τότε λοιπόν λέγανε, να φύγουν οι ξένοι και δουλειά στους Έλληνες. Σήμερα, οι μπράβοι και οι νονοί της νύχτας προτείνουν τη λύση που βολεύει καλύτερα το σύστημα για να στρατολογήσει εργατικό δυναμικό χωρίς απαιτήσεις. «Ελάτε να σφάξουμε μαζί τους κακούς ξένους που δουλεύουν με λιγότερα λεφτά και μετά πάρτε εσείς τις θέσεις τους με τα ίδια και λιγότερα χρήματα». Έτσι, εγώ ο εργάτης, βάφω τα χέρια μου με το αίμα του ταξικού μου συντρόφου και γίνομαι συνένοχος στο έγκλημα. Ο εργοδότης μου, που χέστηκε για την εθνικότητα μου, έχει και πάλι φτηνό εργατικό δυναμικό. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια, μη σου πω σαρανταδυό!

 Ο καημένος Έλλην οικογενειάρχης που δεν έχει να τραφεί , δεν έχει φάρμακα, δεν έχει γιατρό, δεν έχει σπίτι, γιατί του το πήρε η τράπεζα, θα γίνει κλέφτης. Και δεν έχει και άδικο μιας και του μάθανε πως ο κλέφτης εδώ πάντα νικά. Ο αλλοδαπός όμως, που στην πατρίδα του τα έπαθε αυτά και δεν είχε κάποιον να κλέψει πλέον, γιατί οι ξένοι που του το κάνανε αυτό, έχουν στρατούς να φυλάνε τα παλάτια τους, τις φυτείες παπαρούνας, τη γη που μολύνουν για να βγάλουν εκατομμύρια, φεύγει και ψάχνει τη ζωή του αλλού. Ε, αυτός ο έρμος, που τόσο μας μοιάζει, είναι ο εδώ εχθρός.
Ε δεν είναι και δεν θα με πείσει ποτέ η φτώχεια μου για το αντίθετο.

Η πολιτική ατζέντα που προωθεί το υπερκέρδος και θεωρεί τον άνθρωπο μηχανή παραγωγής, είναι η ατζέντα που μου έβγαλε το φασίστα στη φόρα. Είναι αυτή που τον όρισε ως το σωστό μέσο επιβολής της καταπάτησης κάθε δικαιώματος μου.Ο κοινωνικός κανιβαλισμός ήταν πάντα το καλύτερο όπλο, ώστε να μείνουν γονατισμένοι, όλοι όσοι χάνουν την ελπίδα.

Εμείς εδώ, σε μια γη που προσωπικά αγαπάω για τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες, αποφασίσαμε πως αυτά είναι εθνικά (α ρε και να είχαν στόμα να μας φτύσουν στα μούτρα). Αποφασίσαμε πως κάποιοι πάνε να μας τα κλέψουν. Οι γερμανοί που θέλουν τα νησιά (άσχετα αν δεν μας χαλάει που κάποια νησιά ανήκουν σε γηγενείς εφοπλιστές και στο διεθνές συγγενολόι τους), οι τούρκοι που θέλουν όλες τις τσιπούρες του Αιγαίου δικές τους, οι έτσι, οι αλλιώς, οι αλλιώτικοι.
Αμ δε! Εμάς θέλουν!  Εμείς, να πεθάνουμε στη δουλειά την ώρα που πληγώνουν τη γη για χρυσό, για πετρέλαιο, για ουράνιο. Εμένα και εσένα, να πεθάνουμε πάνω στο καθήκον, και να σκοτώσουμε πάνω στο καθήκον. Να πάω να σκοτώσω το διπλανό μου, για να κερδίσω τη θέση του στα κάτεργα. Να σκοτώσω τη γη που με τρέφει, για να γίνουν κοσμήματα που θα στολίσουν αυτάκια ροδαλά.

Στο διάολο για μένα όλα αυτά. Εσύ μπορείς να σταθείς δίπλα μου, στο ύψος της συνύπαρξης; Εγώ μπορώ να σου εξηγήσω, πως μαζί μπορούμε τα πάντα; Εμείς μπορούμε να υπάρξουμε, αν σου δώσω αυγά, μου δώσεις ξύλα, μάθω στο παιδί σου αγγλικά, μου χτίσεις ένα ξυλόφουρνο, φροντίσεις το τραύμα μου, μοιραστώ τα σπαρτά μου; Γιατί θα χρειαστεί αυτό; Γιατί τα μαύρα φίδια θα γυρίσουν στις τρύπες τους, μόνο όταν εμείς βρούμε τον τρόπο να νικάμε το δηλητήριο τους.

Η λύση απέναντι στο φασισμό, στην κρίση, στην πείνα, στη μοναξιά είναι η παιδεία, η αλληλεγγύη, η τρυφερότητα, η συνεργασία. Αν αυτό το καταφέρουμε, να μοιραστούμε τα παραπάνω, η απεργία διαρκείας που θα επιστρέψει την πολιτική ατζέντα στα μέτρα μας, δεν θα είναι ουτοπία, θα είναι γιορτή καθημερινή. Τα τέρατα και οι φόβοι υπάρχουν, όσο βρίσκουνε τις βάσεις μέσα μας.

Σαν ξυπνήσω
 μονομιάς
θα ‘ρθει στα ίσια του ο ντουνιάς J