Φοβάμαι πως θα χάσω τη δουλειά μου, θα περικοπεί ο μισθός μου, δεν θα μπορώ να πληρώσω το δάνειο για το σπίτι, το αυτοκίνητο, την εσπρεσιέρα, το ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά μου....
Φοβάμαι πως πάνε να μας κάνουν Βουλγαρία, Κίνα, Γκάνα...
Φοβάμαι τους ξένους, τους διαφορετικούς, τον διπλανό μου...
Φοβάμαι πως θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό για να μπορέσω να έχω ΟΛΑ αυτά που δεν φοβήθηκα ποτέ να πεισθώ πως μου χρειάζονται.
Εγώ η μόνη και άνεργη, που δεν θα έχω πια σπίτι και θα γυρίσω ίσως στους γονείς μου. Τι έκανα λάθος, δεν υποκλινόμουν σωστά, δεν έπνιγα σε λυγμούς την αξιοπρέπεια μου για να μην αντιδράσω, δεν άντεχα καρτερικά κάθετι που αν το πολεμούσα, μπορούσε να μου στερήσει το σπίτι, τον γωνιακό καναπέ, το φούρνο μικροκυμάτων, τις διακοπούλες μου το καλοκαίρι;
Εγώ ο γονιός που δεν έχω δουλειά και θα χάσει το παιδί μου, όσα απλόχερα του δίνω. Εγώ που δεν αντέδρασα ποτέ γιατί δεν λαμβάνει παιδεία. Εγώ που δεν του διάβασα ποτέ ένα παραμύθι, ένα βιβλίο, που δεν νοιάστηκα για το αν το παιδί ήθελε σώνει και καλά να εθιστεί σε μια οθόνη. Εγώ που δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ γιατί το παιδί μου δεν είχε γνωρίσει τη δροσιά που χαρίζουν τα δέντρα ή τον ήχο που κάνουν τα πραγματικά ζώα και όχι τα παιχνιδάκια που του φόρτωσα. Εγώ που δε νοιάστηκα ποτέ για τον διπλανό μου και κοιτούσα πάντα τη δουλειά μου.
Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι αυτοί που για χρόνια δεν νιώθαμε. Που περάσαμε την αναισθητοποίηση μας για πρόοδο. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους δέκα γραφικούς που φώναζαν για τα δέντρα που κόβονταν. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους εκατό γραφικούς, που φώναζαν για τη χούντα που ζούμε. Που δεν ακολουθήσαμε τα παιδιά, όταν ξεχύθηκαν χιλιάδες στο δρόμο και κατέστρεφαν, αυτό που ονομάσαμε έτσι αναιδώς πολιτισμό. Που θυμήθηκα πως υπάρχουν δρόμοι, όταν μου είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Που δεν σκέφτηκα ποτέ πως το πάρτι, το σπίτι, η ζωή παίρνουν ουσία από όσους τα μοιραζόμαστε.
Φοβάμαι πως πάνε να μας κάνουν Βουλγαρία, Κίνα, Γκάνα...
Φοβάμαι τους ξένους, τους διαφορετικούς, τον διπλανό μου...
Φοβάμαι πως θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό για να μπορέσω να έχω ΟΛΑ αυτά που δεν φοβήθηκα ποτέ να πεισθώ πως μου χρειάζονται.
Εγώ η μόνη και άνεργη, που δεν θα έχω πια σπίτι και θα γυρίσω ίσως στους γονείς μου. Τι έκανα λάθος, δεν υποκλινόμουν σωστά, δεν έπνιγα σε λυγμούς την αξιοπρέπεια μου για να μην αντιδράσω, δεν άντεχα καρτερικά κάθετι που αν το πολεμούσα, μπορούσε να μου στερήσει το σπίτι, τον γωνιακό καναπέ, το φούρνο μικροκυμάτων, τις διακοπούλες μου το καλοκαίρι;
Εγώ ο γονιός που δεν έχω δουλειά και θα χάσει το παιδί μου, όσα απλόχερα του δίνω. Εγώ που δεν αντέδρασα ποτέ γιατί δεν λαμβάνει παιδεία. Εγώ που δεν του διάβασα ποτέ ένα παραμύθι, ένα βιβλίο, που δεν νοιάστηκα για το αν το παιδί ήθελε σώνει και καλά να εθιστεί σε μια οθόνη. Εγώ που δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ γιατί το παιδί μου δεν είχε γνωρίσει τη δροσιά που χαρίζουν τα δέντρα ή τον ήχο που κάνουν τα πραγματικά ζώα και όχι τα παιχνιδάκια που του φόρτωσα. Εγώ που δε νοιάστηκα ποτέ για τον διπλανό μου και κοιτούσα πάντα τη δουλειά μου.
Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι αυτοί που για χρόνια δεν νιώθαμε. Που περάσαμε την αναισθητοποίηση μας για πρόοδο. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους δέκα γραφικούς που φώναζαν για τα δέντρα που κόβονταν. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους εκατό γραφικούς, που φώναζαν για τη χούντα που ζούμε. Που δεν ακολουθήσαμε τα παιδιά, όταν ξεχύθηκαν χιλιάδες στο δρόμο και κατέστρεφαν, αυτό που ονομάσαμε έτσι αναιδώς πολιτισμό. Που θυμήθηκα πως υπάρχουν δρόμοι, όταν μου είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Που δεν σκέφτηκα ποτέ πως το πάρτι, το σπίτι, η ζωή παίρνουν ουσία από όσους τα μοιραζόμαστε.
Ας δράσουμε μία φορά επιτέλους, απαιτώντας κάτι εκτός από χρήματα και από δυτικό "πολιτισμό". Ας αναρωτηθούμε, γιατί τα παιδιά επέλεξαν την καταστροφή και τη φωτιά; Γιατί είδαν με τόσο μίσος όλο αυτό το πανηγυράκι με τις λαμπερές βιτρίνες, τις μοναδικές ευκαιρίες, τα δάνεια, τα πολυκαταστήματα, τα κινητά; Μήπως γιατί ξέρουν, πως η αιτία που δεν έχουν ελπίδα, φίλους, συνύπαρξη, προοπτικές, ζωή είναι πως η οικογένεια και η κοινωνία δεν είναι πλέον παρά ένα ανθρωποτροφείο που προσφέρει αποκοιμισμένο και πλήρες ενταγμένο στο σύστημα εργατικό δυναμικό;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε επιτέλους, πως η γη έχει πάθει καρκίνο και αυτός ο καρκίνος είμαστε εμείς; Ποιες εκλογές και ποια δεξιά και αριστερά; Ποια εξωτερική βοήθεια, ποιος δανεισμός, ποιες "λύσεις";
Δεν ξέρουμε πραγματικά τη λύση; Αν κοιτάξουμε μέσα μας, δεν αναγνωρίζουμε τα πραγματικά δικά μας θέλω; Θέλω μπουζούκια με γαρίφαλα και φτιασιδώματα ή μια παρέα που θα μοιραστώ μουσική, τραγούδι και χαμόγελο; Θέλω ένα σπίτι γεμάτο τσίλικα έπιπλα ή ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους; Θέλω μπροστά στο σπίτι μου ένα δρόμο με αυτοκίνητα ή ένα δέντρο να με απαλλάξει από το κλιματιστικό, τον ιονιστή, το σούπερ μάρκετ; Θέλω πράγματα ή θέλω ανθρώπους; Ξέρουμε τι θέλουμε, απλά μας έχουν πείσει πως δεν γίνεται.
Τώρα με το παραμυθάκι με τις εκλογές μηρυκάζουν αηδίες, η δύναμη του λαού, αυτοδυναμία, δεξιά, αριστερά, Ευρώπη, μπλα μπλα μπλα.... Ψευτοδιλήμματα για να ξεχάσουμε για ακόμη μία φορά, πως αν θέλουμε, μπορούμε. Αντ' αυτού μοναδική επιλογή , ποιος βιαστής θα σε πονέσει λιγότερο.
Τώρα με το παραμυθάκι με τις εκλογές μηρυκάζουν αηδίες, η δύναμη του λαού, αυτοδυναμία, δεξιά, αριστερά, Ευρώπη, μπλα μπλα μπλα.... Ψευτοδιλήμματα για να ξεχάσουμε για ακόμη μία φορά, πως αν θέλουμε, μπορούμε. Αντ' αυτού μοναδική επιλογή , ποιος βιαστής θα σε πονέσει λιγότερο.
Μπορούμε στις 6 Μάη, την ημέρα των εκλογών, να δώσουμε όλοι ένα ραντεβού στις αυλές των σχολείων; Αντί να ψηφίσουμε, να μαζευτούμε και να ανάψουμε φωτιές, να στήσουμε χορούς, να μιλήσουμε και να μείνουμε εκεί για μέρες, μήνες, να μη φύγουμε και να μην κάνουμε τίποτα μέχρι να τα βρούμε. Μέχρι να κάτσουμε μαζί με τα παιδιά και να τα ακούσουμε να μας βρίζουν πατόκορφα για την κατάντια μας και να μας δώσουν μια εικόνα για τον κόσμο που θέλουν.
Αν για ένα χρόνο δεν παράγουμε τίποτα, εκτός από γόνιμη σκέψη, ο μόνος που θα πεθάνει θα είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του πάνω μας. Δεν πρέπει να ανατρέψουμε τον τάδε ή τον δείνα. Πρέπει να ανατραπεί η εξουσία μέσα μας.
Το μόνο που θέλει είναι να πάψουμε να φοβόμαστε!
Εκλέγω να τη δούμε αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου