Ανοιχτή επιστολή προς ανέργους

(ανάμεσα στους άνεργους, είναι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι δημιουργικοί, οι δυστυχισμένοι σκλάβοι της κατανάλωσης και όσοι επιθυμούν έναν κόσμο διαφορετικό)

Ως άνεργη και χωρίς κανένα οικονομικό πόρο αλλά σκεπτόμενη, δημιουργική και αισιόδοξη, απευθύνομαι σε όλους όσους οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές, μας έχουν καταστήσει συντρόφους (αφού η ταξική συνείδηση στην εποχή που ζούμε, έχει πάει περίπατο). Απευθύνομαι άμεσα σε όλους, γιατί με μία πρόχειρη ενημέρωση σε σωματεία βάσης ανέργων και συλλογικότητες, αντιμετώπισα διεκδικήσεις του τύπου «Δικαίωμα στην εργασία» και «Ανάκτηση της αξιοπρέπειας». Προσωπικά θεωρώ τις δύο παραπάνω προτάσεις, άμεσα αντικρουόμενες και αυτοαναιρούμενες.

Η υποτιθέμενη κρίση του καπιταλισμού, καθιστά κάποιους αυτή τη στιγμή περίσσιους. «Δεν χωράτε, δεν σας παίρνουμε και δεν σας θέλουμε κι όλα, γιατί είστε και γκρινιάρηδες που διεκδικείτε». Έτσι αυτή η περίσσεια ανθρώπων, θα εξαθλιωθεί, θα πεινάσει, θα γονατίσει και τελικά θα υποχωρήσει και θα υποστεί τα πάντα. Τότε ο καλός και αγαθός κεφαλαιούχος, θα του πει: «Άντε έλα, θα σε πάρω, αλλά θα πάρεις μόνο 200€, δεν θα έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν θα έχεις πιθανότητα να βγεις στη σύνταξη, θα έχεις ευέλικτα (sic) ωράρια, δεν θα έχεις δωρεάν παιδεία, δεν θα έχεις πρόσβαση στην άμεση παραγωγή τροφής, δεν θα έχεις πρόσβαση σε βασικά αγαθά, αλλά θα έχεις και πάλι ανακτήσει το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια σου».

Είναι λοιπόν η λύση για όλους εμάς που ήδη είμαστε σε αυτή την κατάσταση, το δικαίωμα στην εργασία; Είναι αξιοπρέπεια το να έχω δουλειά, αφεντικό και εργασία; Όχι δεν είναι! Αξιοπρέπεια είναι, να έχω γνώμη για τη ζωή μου, να λαμβάνω παιδεία, να απολαμβάνω τις υποδομές για τις οποίες γενιές και γενιές έχουμε δουλέψει. Αξιοπρέπεια είναι, να σέβομαι με τον τρόπο ζωής μου τη φύση, τις σωματικές και πνευματικές μου ανάγκες, να παραμένω συναισθηματικός και να μην χρειάζομαι ψυχοφάρμακα, που με βοηθούν να παραμείνω στα πλαίσια της κανονικότητας μιας καλοκουρδισμένης παραγωγικής- καταναλωτικής μηχανής.

Πολλοί άνθρωποι γύρω μας, δίπλα μας, στην οικογένεια μας, το έχουν αυτό αντιληφθεί. Μία νέα πραγματικότητα οριζοντιότητας και αντιδομών γεννιέται ήδη και κάνει τα πρώτα της βήματα. Μία πραγματικότητα, που σέβεται τον άνθρωπο, ως κομμάτι της φύσης και όχι σαν την κορωνίδα της δημιουργίας. Που επαναπροσδιορίζει τις ανάγκες της και προσπαθεί να ξεχωρίσει τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Αυτή η νέα πραγματικότητα, καλλιεργεί τη γη και παράγει καθαρή τροφή, ψάχνοντας και διασώζοντας παραδοσιακούς σπόρους, απορρίπτοντας  τα υβρίδια και κάθε μεταλλαγμένη μορφή ζωής. Κάνει γεωτρήσεις και ποτίζει τους καρπούς. Χρησιμοποιεί και δεν εκμεταλλεύεται σε σημείο εξάντλησης τους φυσικούς πόρους. Προσπαθεί να αντιληφθεί τους φυσικούς μηχανισμούς ίασης και προστασίας και βασίζεται στη συνεργασία.

Οι αντιδομές αυτές στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι αυτοδιαχειριζόμενες και λειτουργούν συλλογικά. Εξασφαλίζουν τροφή, συχνά στέγη, συνύπαρξη, ελεύθερο χρόνο και αφήνουν χώρο στο μυαλό για σκέψη και εξέλιξη. Η δημιουργικότητα και το ταλέντο των ανθρώπων που συμμετέχουν, δεν πιέζονται, δεν βιάζονται αλλά αποτελούν δομικά υλικά για τη συνέχεια και την εξέλιξη των εγχειρημάτων. Η ανταλλαγή υπηρεσιών, οι τράπεζες χρόνου, τα εναλλακτικά νομίσματα, οι κολλεκτίβες, οι τράπεζες σπόρων, οι ομάδες αυτομόρφωσης, είναι μερικά δείγματα. Οι καταλήψεις στέγης, εργασιακών χώρων και γης, που έχουν απαξιωθεί ή έχουν γίνει αρένα κερδοσκοπίας για τους ιδιοκτήτες ή το κράτος, είναι απελευθέρωση πόρων για την ανάπτυξη μιας νέας πραγματικότητας, από αυτούς που πρώτοι βίωσαν τη σκληρότητα της πραγματικότητας του κέρδους.

Αν οι αντιδομές δεν ήταν απειλή για την υπάρχουσα κατάσταση, ο κώδικας alimentarius για τον έλεγχο παραγωγής, υπό τον μύθο της προστασίας του καταναλωτή (ναι αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν) και η προσπάθεια καταγραφής και ελέγχου των υδάτινων πόρων (π.χ. γεωτρήσεων) , δεν θα ήταν τόσο ψηλά στην πολιτική ατζέντα. Οι αντιδομές, η αυτοοργάνωση και η διαχείριση των πόρων πραγματικά απειλούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και σκιαγραφούν μία εικόνα εξελιγμένης κοινωνίας, όπου εμείς, η βάση, συνεργαζόμαστε και δεν ανταγωνιζόμαστε.

Αυτά που ως πολίτες πρέπει να διεκδικούμε, είναι η παιδεία, η υγεία, η στέγη, το νερό και το ρεύμα, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες. Το «δικαίωμα» στην εργασία και η σκλαβιά στο οποιοδήποτε αφεντικό, μας αποπροσανατολίζει και μας απομακρύνει  από το ποιοι μπορούμε να είμαστε, τι κοινωνία μπορούμε να δημιουργήσουμε και τα δικαιώματα που πραγματικά έχουμε. Η αξιοπρέπεια, δεν έχει καμία απολύτως σχέση, με τον ιδανικό καταναλωτή. Αυτός ο ρόλος που μας δόθηκε είναι μια φυλακή που νομίζουμε πως επιλέγουμε. Αυτό είναι το ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού και βασίζεται στο μύθο της δυνατότητας ταξικής μεταπήδησης .

Μία σειρά από αντιδομές που απλώνονται παντού γύρω μας και προφανώς και στη γειτονιά σας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα των ηλιόσπορων. Αν δεν υπάρχει ήδη κάτι, μπορείτε να το δημιουργήσετε. Ας πιστέψουμε επιτέλους πως μπορούμε και ας το κάνουμε. Όχι γκρίνια, αυτοοργάνωση! Δεν μπορεί το δικαίωμα στην εργασία, να αντικαταστήσει τη δημιουργικότητα και την όρεξη για ζωή. Όλοι μαζί, μπορούμε τα πάντα!