Άτσαλες ρίμες Part4

Άτσαλες ρίμες νούμερο πέντε κι ας φαίνονται τέσσερις κρύβω αυτά που με καίνε. Πάμε ξανά λοιπόν απ’ την αρχή, να μιλήσουμε για μια άλλη εκδοχή. Αυτή που φοβάται να εκφραστεί, μήπως κι αλήθεια βγει και η ψυχή προδοθεί. Γιατί θέλει να πιστέψει και να εμπιστευθεί, μα τα περιθώρια στενεύουν και η αλήθεια θα φανεί. Όσο κι αν θέλω να είναι αλλιώς η στιγμή, μετέωρη μένω και αναρωτιέμαι γιατί. Κι όλα αυτά τα λέω γιατί δεν αποκλείω πως μπορεί, να μην πρόλαβε ο φίλος να το σκεφτεί.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Θέλω μαζί σου τώρα να μοιραστώ ένα δικό μου μυστικό, που ίσως στα μάτια σου να μοιάζει παράπονο, αλλά δεν είναι και το εννοώ, είναι απλά αυτό που με έκανες φίλε να αισθανθώ. Σε ρωτάω λοιπόν, με όλη μου την καρδιά και με όσα νομίζω ότι είναι τόσο απλά, πως τη στιγμή που βλέπεις πως κι εγώ πονώ, με αδειάζεις και μένω να απορώ; Τι τάχα μοιραζόμαστε σε κάθε λεπτό, όταν με βλέπεις να δακρύζω και διόλου δεν σε νοιάζει γι’ αυτό; Έχεις ποτέ σκεφτεί, πως θα ήταν όλα πιο αληθινά, αν ρωτούσες ρε φίλε! Είσαι καλά; Τι σου συμβαίνει και μοιάζεις σκυθρωπός, μήπως χάθηκε και πάλι απ’ τη ζωή σου ο σκοπός; Ή έστω κι αν αυτά είναι πάρα πολλά, ένα μη μασάς, θα πάμε παρέα σε όλα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Κι έτσι γεννιέται η απορία της στιγμής, θέλεις και να αγαπάς ή μόνο να αγαπηθείς; Γιατί να πω αυτό που έμαθα μετά από τόσα σκατά, κάτι τέτοια, δεν είναι αληθινά. Η αγάπη δεν είναι ποτέ μονόδρομος, είναι ο πιο ωραίος δρόμος πάντα αμφίδρομος. Αυτόν που σου είπα, να βαδίσουμε μαζί, μα έμεινα εγώ με το δάκρυ και χωρίς απορία εσύ, για το τι μου συμβαίνει και πως θα διορθωθεί, άραγε φτάνει ένα χάδι ή λίγη προσοχή. Ελευθερία σου φωνάζω ξανά, μα χωρίς σεβασμό, τα μονοπάτια είναι άβατα, γάματα.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά.

Πάω ξανά λοιπόν στου χρόνου τη στιγμή, που δεν είχε ακόμη η προσδοκία γεννηθεί, πως σύντροφοι μπορούμε να γίνουμε χωρίς τη σκέψη, μα μόνο με το συναίσθημα που είναι της ψυχής η θρέψη. Κι έτσι κάνω ένα βήμα πίσω λοιπόν, για να μη μείνει κανένα πικραμένο παρελθόν, σε μία από τις πιο όμορφες που ζήσαμε  στιγμές, να είσαι καλά και ότι θες. Σε κάθε σου χαρά, θα είμαι σκαλοπάτι γερό, γιατί δεν έχω πια το εγώ μου να καταπατώ. Έχω μόνο έναν εαυτό γεμάτο αγάπη, που θα χαράξει ότι κι αν λένε καινούριο μονοπάτι. Γιατί βλέπω μπροστά μου μόνο εμείς και σε αυτό αν θέλεις να αμυνθείς, λυπάμαι, μα ο φόβος θα είναι πάντα νικητής.

Μπερδεύομαι πολύ κάθε φορά, μα δεν μασάω, πάω πάντα μπροστά. Κι ελπίζω μετά από όλα αυτά να καταλάβεις κι εσύ και να δώσεις ψυχή. Ναι να δώσεις ψυχή. Κι ο φόβος θα εξημερωθεί, θα γίνει γέλιο και μεγάλη γιορτή, που θα μοιραστούμε, όλοι μαζί. Όλοι μαζί, όλοι μαζί...

Άτσαλες ρίμες Part 3

Βγαίνω πρωί κι αναζητάω δουλειά και βλέπω μπροστά μου ξανά όλη τη βρωμιά. Ανθρώπους να τους πατάνε για λίγα κέρματα, ανθρώπους που έχουν χρόνια να κοιτάξουν κατάματα. Παιδιά που χάνουν ότι αθώο είχαν το ξεπουλούν στην αγορά κι ας μη συμμετείχαν, στην κατάντια αυτού του τόπου, που μοιάζει με απομεινάρι κάποιου μετώπου. Αν τολμήσεις να μιλήσεις για την πολιτική, σου λένε δεν με νοιάζει είναι βρώμικα εκεί, μα κι εδώ κι εκεί η ίδια συνθήκη, ιδιωτική ζωή, κέρδος, ρουφιανιλίκι. Αυτό που βρώμικο λες, είναι ο εαυτός σου που θες, να μη συμμετέχει σε καταστροφές, μα συμμετέχεις φίλε ξανά και ξανά, με το να κλείνεις τα μάτια αδιάφορα.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Σε όσους μιλούν και να καταγγείλουν προσπαθούν, χρεώνουν λένε μεγάλη φαντασία και όρεξη να πλάσουν άλλη μια συνωμοσία. Δεν είναι όμως φίλε θεωρίες συνωμοσίας είναι όλα πάλι για το κέρδος μιας εταιρίας, αυτή που θα σου δώσει λίγο ψωμί και θα στο πάρει πίσω μαζί με όλη σου τη ζωή. Σε κάθε μέρος φτιάχνουν στρατούς και προσπαθούν σε στρατόπεδα να χωρίσουν τους αδύναμους και αλήθεια το έχουν καταφέρει και έτσι μας έχουν ξανά όλους στο χέρι. Αν μια μέρα τύχει και χαμογελάσω, ο γείτονας μου θέλει να το χαλάσω, κάθε μου δάκρυ να είναι μόνο για μένα, μη τυχόν και δει τα χέρια ενωμένα.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Αν τύχει και ξυπνήσεις το είχε πει ο ποιητής, τον ντουνιά ανάποδα να φέρεις μπορείς, μα πώς να ξυπνήσεις όταν τόσο καιρό, εκπαιδεύεσαι για να μισείς τον διπλανό, να ιδιωτεύεις και τα παιδιά σου κάθε μέρα να χειροτερεύεις. Τα ποτίζεις εικόνες από έναν κόσμο μαγικό, που υπάρχει μόνο για να σε κρατάει δέσμιο. Πάμε λοιπόν ρε φίλε να γίνουμε εμείς, οι πρώτοι που θα θες να τους σταθείς και ίσως έτσι να γίνουμε πολλοί, και από τα μάτια την τσίμπλα να διώξουμε γιατί, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να κοιμάται, πρέπει και πάλι να μπορεί να ονειρευτεί για όλους μια καλύτερη ζωή. Ψάξε το θάρρος που είχες παιδί και πιάσε το χέρι μου, να πάμε μαζί.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Δεν είναι ο κόσμος κακός όπως λένε, είναι καθένας από εμάς που οι άλλοι του φταίνε.

Άτσαλες ρίμες Part2

Είναι οι σχέσεις φίλε, μυστήριο απλό, μα γίνονται παγίδες αντί παιχνίδι παιδικό. Με μάτια αθώα και καρδιά καθαρή, όλα θα ήταν σαν την ανατολή, που η μέρα ανθίζει και ξεκινά η ζωή, μα το χάσαμε και έγινε φυλακή. Δεν θέλω να μείνω με κάποιον για πολύ καιρό, μόνο και μόνο γιατί φοβάμαι το φευγιό. Δεν έχουν νόημα οι σχέσεις που μοιάζουν ιδανικές, όταν μέσα τους ζούνε μόνο δύο ψεύτες.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Δεν αντέχεις άλλο μόνος συνέχεια μου λες, μα η κακή παρέα δίνει μόνο αφορμές, την αλήθεια να δεις πως κι εσύ φταις, γιατί με τα μάτια ζυγίζεις τις ψυχές. Θέλει να νιώσεις, να δώσεις, να πάρεις να μπορείς, αλλιώς θα αδειάσεις και πια θα αγνοείς, πως ένα χέρι που απλώνεται δεν θέλει μόνο να χτυπά, μπορεί απλά να θέλει πλάι σου να περπατά. Εικόνες να μοιράζεται μαζί σου, μυρωδιές, και από το μοίρασμα να χτυπάνε σαν τρελές οι καρδιές. Αυτό που όλοι θέλουν, μα τελικά δεν μπορούν, γιατί έχουν μάθει την εικόνα και όχι τον άνθρωπο να αγαπούν.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Θυμάσαι ένα βράδυ που γυρνούσες μοναχός και τα αδέσποτα το ένιωσαν πως δεν ήσουν τρελός, ήρθαν παρέα σου, όσο το ζητούσες και στο μυαλό σου μείναν γιατί όταν πονούσες, μόνο αυτά σταθήκαν, με αγάπη μόνο, χωρίς να απαιτούν μα κυρίως χωρίς να αντισταθούν. Αυτό το κάλεσμα είναι τόσο απλό, μα όλοι το φοβούνται στον κόσμο αυτό, προτιμούν να 

προσποιούνται με κάποιον άλλο, παρά να ανοίξουν τα μάτια και να αγκαλιάσουν το όλο.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Κοίτα μες στα μάτια σου όσο μπορείς πιο βαθιά, όταν στον καθρέφτη στέκεσαι μπροστά και εκεί μέσα ψάξε να βρεις, τι χτίζει τους φράκτες και από τι θες να κρυφτείς. Ρώτα εσένα από τον άλλον τι θες, τι έχεις να δώσεις εκτός από ευχές. Είμαστε όλοι στο ταξίδι αυτό για να βρούμε συντρόφους με μυαλό ανοιχτό. Να δούμε, να δεχτούμε, να αγαπήσουμε ξανά, όπως τότε που ψάχναμε παρέα παιδιά, να μη γκρεμίσει ο κόσμος το καταφύγιο αυτό, που φτιάξαμε με αγάπη, εσύ κι εγώ.

Είναι αλήθεια και ότι θέλεις πες, καλύτερα κενό δοχείο, παρά σκουπιδοτενεκές.

Γιατί φίλε μου, δεν θέλω άλλες ήττες, θέλω μαζί να γίνουμε οι καλύτεροι αλήτες, δεν θέλω πια να βλέπω ένα δοχείο κενό, θέλω μαζί σου στη ζωή να ακροβατώ. Να δούνε όλοι πως το κορμί έχει και μυαλό και πως όλα τα βρωμίζουνε με στόχο αυτό. Όχι άλλες σχέσεις γεμάτες σκουπίδια, όχι κενά δοχεία, όχι άρρωστα κορμιά και κουρασμένα μυαλά, μόνο αγάπη, φως και ζωή και έτσι θα χτίσουμε κάτι που δεν θα γκρεμιστεί.

Άτσαλες ρίμες

Προχτές που λέτε γνώρισα ένα αλάνι τρελό, 

δεν ήθελα στιγμή από πάνω του να κρατηθώ, 

να είναι ελεύθερος σκέφτηκα από την πρώτη στιγμή,

μα η αγκαλιά μας ήτανε μια νέα αρχή.

Γέμισε ρίμες το μυαλό μου το αδειανό

και με έπεισε πως δεν υπάρχει κενό.

Έβαλε το μυαλό μου σε ένα αγώνα τρελό, 

αυτόν που μού λεγε στον αγώνα να κρατηθώ.

Κι όσο και αν ήθελε το μυαλό μου να το βαφτίσω, 

εγώ επέμεινα άδεια τη στιγμή, ελεύθερη να ζήσω. 

Να με νιώσει, να με λιώσει, την άποψη μου να διαμορφώσει, 

μα αυτός με πήρε αγκαλιά και μου είπε όλα όσα νιώθεις είναι ωραία και σωστά. 

Δεν πρέπει τίποτα να αλλάξεις όσο ο κόσμος δεν πονά, 

μόνο άσε την καρδιά σου δυνατά να χτυπά. 

Δεν είμαι εγώ η αιτία να χαμογελάς,

είναι πως ξέρεις πάντα ψηλά στον ουρανό να κοιτάς. 

Εδώ στη γη, οι αγγέλοι έχουν διαβρωθεί 

και τους πείσαν πως στη σιωπή η λύση θα βρεθεί, 

μα εσύ πέτα εκεί που ξέρεις ψηλά, 

εκεί που η συνείδηση σου την αλήθεια μετρά, 

γιατί στη γη φυλακίσαν όλα τα ελεύθερα

τα κάνανε παράνομα και να μοιάζουν δεύτερα.

Δεν είναι μίσος, δεν είναι φόβος αυτό, 

είναι ο τρόπος που έχω βρει στη ζωή να κρατηθώ. 

Μη φοβάσαι, μη φεύγεις μακρυά, 

η ζωή είναι αυτό που κάθε πρωί σε καρτερά. 

Δεν είναι νόστιμο, δεν είναι ευχαριστο ρε,

μα είναι ο χώρος που κάνεις τη διαφορά και 

Πετάς μακρυά, σαν ήρωας του ποτέ, 

γιατί δεν έμαθες να σκύβεις το κεφάλι σου ναι,

σε σένα μιλάω, εσένα που νιώθεις μόνος, 

δεν είναι ότι κι αν λες προσωπικός ο πόνος, 

η ανάγκη να ενωθείς με ανθρώπους που σε νιώθουν,

κι ας θέλουν όλοι στην απομόνωση να σε έχουν, 

είναι το όπλο που κρατάς γιατί ποτέ δεν ξεχνάς, βαθειά να αγαπάς. 

Σε εσένα Τοκαμαν που γνώρισα προχτές 

και σε σένα Μιχάλη που με γέμισες ευχές, 

να μην φύγω τώρα, που κι άλλοι μ’αγαπούν , 

σε πείσμα όλων όσων για την αγάπη αδιαφορούν.

Δεν θέλει χρόνο η αγάπη όπως λενε, 

μα χώρο να γεμίσουν με ουσία οι αγκαλιές που καίνε.

Δεν ξέρω αν ποτέ αυτό κάποιος θα τραγουδήσει, 

μα ξέρω πως με ζέστη την καρδιά μου έχει γεμίσει,

κι αν μέχρι χτες, ήθελα μόνο το χαμό, 

σήμερα θέλω μια ζωή που θα δημιουργώ. 

Γι αυτό φίλε, τόσο σε ευχαριστώ, 

που απ’τη μιζέρια με έβγαλες και με έκανες να ονειρευτώ,

πως μαζί θα αλλάξουμε τον κόσμο που ψυχορραγεί, 

όχι γιατί είμαστε ήρωες, μα ακόμη ζωντανοί. 

Κι αν ρίμα δεν κάνει, κάπου θα βολευτεί, 

δεν θα ναι μαλακά, μα πάντα τραχεία, σαν πρώτη ύλη που τη σμίλη ζητά. 

Δεν θέλει καλλιτέχνης να ονομαστεί, 

μα μες στην καρδιά σου, σαν ξόρκι να κλειστεί.

Ίσως σε κάποιους μοιάζει σαν να παραμιλάω, 

μα πάντα να μαστε δίπλα φίλε αυτό σου ζητάω.

Κι αν φαίνεται πως είμαι ένας ιθαγενής, 

είναι γιατί ο πολιτισμός σε αφήνει να κρυφτείς,

πίσω από οθόνες που κρύβουν τις ματιές,

μα η ψυχή σου, δεν διψάει για αρπαχτές. 

Σ’ αγαπώ και μαζί έλα πάμε, 

ένα κόσμο να φτιάξουμε που θα χωράμε.

Γιατί αγαπάμε, κι όσους πολεμάνε δεν ξεχνάμε.