Ευχές για το 2014!!!

Εικόνες από ένα κάποιο μέλλον, μάλλον, φανταστικό και εικόνες από ένα υπαρκτό παρόν με δόσεις φαντασιώσεων. 

Κάποτε, που λέτε, φανταζόμουν, πως το 2014 θα έχουμε όλοι ιπτάμενες μηχανές και μια απλουστευμένη ζωή στραμμένη στη δημιουργία. Η τεχνολογία πλέον θα είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που μόνο η εξέλιξη μας συνολικά, θα ήταν ο στόχος της ζωής μας. Θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνία, αν και λίγο αποξενωμένη από τη φύση. Από πού άραγε να μου είχαν γεννηθεί αυτές οι ιδέες και γιατί υπάρχουν εξωγήινες απειλές και ολικές καταστροφές του περιβάλλοντος σε αυτές τις κοινωνίες; Είναι όλα τόσο φανταστικά και ανέφικτα ή κάποια μπορεί να είναι και αλήθεια; Και αν ναι, ποια;

Πέρασαν καιροί και χρόνοι και το 2014 φτάνει αύριο. Και ως ώριμο πλέον παράγωγο της εποχής μου σκέφτομαι όλα αυτά που κάποτε φανταζόμουν. Και αναρωτιέμαι! Γιατί δεν έχουμε όλοι ιπτάμενες ηλεκτρικές μηχανές; Γιατί δεν έχουμε λύσει τα χέρια μας, ώστε να είμαστε μόνο δημιουργικοί πλέον και όχι σκλάβοι; Γιατί η κοινωνία δεν έχει καταφέρει με τόσα που έχει μάθει να είναι τουλάχιστον ευγενική; Γιατί ακόμη όλοι σκοτώνονται για κάτι που δεν υπάρχει, ενώ άλλοι πεθαίνουν γιατί δεν έχουν τροφή και νερό, αυτά που οι πρώτοι πετούν με αλαζονεία; Γιατί οι Μαρίες Αντουανέτες το 2014 δεν έχουν ακόμη απαγχονιστεί; Πως γίνεται, να  μην βλέπουν όλοι οι άνθρωποι παγκόσμια, ότι η μάζα, οι φτωχοί, οι σχεδόν όλοι, πάντα πεθαίνουν μαζικά και ποτέ εκείνοι, οι λίγοι, οι καλοί, οι σημαντικοί; Πως γίνεται ενώ υπάρχουν δομές που μπορούν να στηρίξουν δυο κόσμους και τεχνολογία για να τις αναπτύξει, τεχνογνωσία για να λειτουργούν όλα, όλοι εμείς να αποδεχόμαστε αυτά τα εργαλεία να υπάρχουν για το κέρδος και όχι για να ζούμε όλοι μας μια όμορφη ζωή;

Στο σημείο που συγκλίνει η φαντασία μου για το 2014 με την πραγματικότητα, είναι οι ανύπαρκτοι εχθροί, από τους οποίους μας σώζουν πάντα, οι υπαρκτοί τύραννοι. Αυτό είναι το ίδιο ανυπέρβλητο σημείο και το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι στη φύση του ανθρώπου. Πάντα πρέπει να φοβάται κάτι ανύπαρκτο και να στηρίζει τη σωτηρία του σε αυτόν που φορά το σεντόνι και τον κυνηγά. Δεν νομίζετε κι εσείς, ότι φτάνει πια; Όχι μόνο εδώ, σε αυτή την καταντημένη γωνίτσα αλλά παντού. Πεθαίνουν οι άνθρωποι για την υπερθρησκεία, για το υπερέθνος, για την υπερεταιρία, υπέροχα μονάχοι. Αντί να ζουν με σεβασμό και μια ελάχιστη ένδειξη αντίληψης της ασημαντότητας του καθενός μας μέσα στην μοναδική ιδιαιτερότητα του.

Εύχομαι σε όλους μας για τη νέα χρονιά να έχουμε δύναμη, υγεία και αγάπη, για να έχουμε την επιθυμία να οραματιζόμαστε και να δουλεύουμε μαζί για ένα καλύτερο κόσμο. Αυτό δεν θα γίνει υπακούοντας,  απαιτεί να αναλάβουμε να λειτουργήσουμε τις δομές χωρίς αυτούς που τις όριζαν ως τώρα. Εγώ κι εσύ, μαζί με όλους τους άλλους. Σαν την ΕΡΤ, σαν τη ΒΙΟΜΕ, όλα! Καλή μας χρονιά.