Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Εκλο-yes Εκλο-no

Φοβάμαι πως θα χάσω τη δουλειά μου, θα περικοπεί ο μισθός μου, δεν θα μπορώ να πληρώσω το δάνειο για το σπίτι, το αυτοκίνητο, την εσπρεσιέρα, το ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά μου....
Φοβάμαι πως πάνε να μας κάνουν Βουλγαρία, Κίνα, Γκάνα...
Φοβάμαι τους ξένους, τους διαφορετικούς, τον διπλανό μου...
Φοβάμαι πως θα πρέπει να φύγω στο εξωτερικό για να μπορέσω να έχω ΟΛΑ αυτά που δεν φοβήθηκα ποτέ να πεισθώ πως μου χρειάζονται.

Εγώ η μόνη και άνεργη, που δεν θα έχω πια σπίτι και θα γυρίσω ίσως στους γονείς μου. Τι έκανα λάθος, δεν υποκλινόμουν σωστά, δεν έπνιγα σε λυγμούς την αξιοπρέπεια μου για να μην αντιδράσω, δεν άντεχα καρτερικά κάθετι που αν το πολεμούσα, μπορούσε να μου στερήσει το σπίτι, τον γωνιακό καναπέ, το φούρνο μικροκυμάτων, τις διακοπούλες μου το καλοκαίρι;

Εγώ ο γονιός που δεν έχω δουλειά και θα χάσει το παιδί μου, όσα απλόχερα του δίνω. Εγώ που δεν αντέδρασα ποτέ γιατί δεν λαμβάνει παιδεία. Εγώ που δεν του διάβασα ποτέ ένα παραμύθι, ένα βιβλίο, που δεν νοιάστηκα για το αν το παιδί ήθελε σώνει και καλά να εθιστεί σε μια οθόνη. Εγώ που δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ γιατί το παιδί μου δεν είχε γνωρίσει τη δροσιά που χαρίζουν τα δέντρα ή τον ήχο που κάνουν τα πραγματικά ζώα και όχι τα παιχνιδάκια που του φόρτωσα. Εγώ που δε νοιάστηκα ποτέ για τον διπλανό μου και κοιτούσα πάντα τη δουλειά μου. 


Εγώ, εσύ, εμείς, όλοι αυτοί που για χρόνια δεν νιώθαμε. Που περάσαμε την αναισθητοποίηση μας για πρόοδο. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους δέκα γραφικούς που φώναζαν για τα δέντρα που κόβονταν. Που δεν βγήκαμε ποτέ στο δρόμο, μαζί με τους εκατό γραφικούς, που φώναζαν για τη χούντα που ζούμε. Που δεν ακολουθήσαμε τα παιδιά, όταν ξεχύθηκαν χιλιάδες στο δρόμο και κατέστρεφαν, αυτό που ονομάσαμε έτσι αναιδώς πολιτισμό. Που θυμήθηκα πως υπάρχουν δρόμοι, όταν μου είπαν πως το πάρτι τελείωσε. Που δεν σκέφτηκα ποτέ πως το πάρτι, το σπίτι, η ζωή παίρνουν ουσία από όσους τα μοιραζόμαστε. 

Ας δράσουμε μία φορά επιτέλους, απαιτώντας κάτι εκτός από χρήματα και από δυτικό "πολιτισμό". Ας αναρωτηθούμε, γιατί τα παιδιά επέλεξαν την καταστροφή και τη φωτιά; Γιατί είδαν με τόσο μίσος όλο αυτό το πανηγυράκι με τις λαμπερές βιτρίνες, τις μοναδικές ευκαιρίες, τα δάνεια, τα πολυκαταστήματα, τα κινητά; Μήπως γιατί ξέρουν, πως η αιτία που δεν έχουν ελπίδα, φίλους, συνύπαρξη, προοπτικές, ζωή είναι πως η οικογένεια και η κοινωνία δεν είναι πλέον παρά ένα ανθρωποτροφείο που προσφέρει αποκοιμισμένο και πλήρες ενταγμένο στο σύστημα εργατικό δυναμικό; 
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε επιτέλους, πως η γη έχει πάθει καρκίνο και αυτός ο καρκίνος είμαστε εμείς; Ποιες εκλογές και ποια δεξιά και αριστερά; Ποια εξωτερική βοήθεια, ποιος δανεισμός, ποιες "λύσεις"; 

Δεν ξέρουμε πραγματικά τη λύση; Αν κοιτάξουμε μέσα μας, δεν αναγνωρίζουμε τα πραγματικά δικά μας θέλω; Θέλω μπουζούκια με γαρίφαλα και φτιασιδώματα ή μια παρέα που θα μοιραστώ μουσική, τραγούδι και χαμόγελο; Θέλω ένα σπίτι γεμάτο τσίλικα έπιπλα ή ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους; Θέλω μπροστά στο σπίτι μου ένα δρόμο με αυτοκίνητα ή ένα δέντρο να με απαλλάξει από το κλιματιστικό, τον ιονιστή, το σούπερ μάρκετ; Θέλω πράγματα ή θέλω ανθρώπους; Ξέρουμε τι θέλουμε, απλά μας έχουν πείσει πως δεν γίνεται.

Τώρα με το παραμυθάκι με τις εκλογές μηρυκάζουν αηδίες, η δύναμη του λαού, αυτοδυναμία, δεξιά, αριστερά, Ευρώπη, μπλα μπλα μπλα.... Ψευτοδιλήμματα για να ξεχάσουμε για ακόμη μία φορά, πως αν θέλουμε, μπορούμε. Αντ' αυτού μοναδική επιλογή , ποιος βιαστής θα σε πονέσει λιγότερο. 

Μπορούμε στις 6 Μάη, την ημέρα των εκλογών, να δώσουμε όλοι ένα ραντεβού στις αυλές των σχολείων; Αντί να ψηφίσουμε, να μαζευτούμε και να ανάψουμε φωτιές, να στήσουμε χορούς, να μιλήσουμε και να μείνουμε εκεί για μέρες, μήνες, να μη φύγουμε και να μην κάνουμε τίποτα μέχρι να τα βρούμε. Μέχρι να κάτσουμε μαζί με τα παιδιά και να τα ακούσουμε να μας βρίζουν πατόκορφα για την κατάντια μας και να μας δώσουν μια εικόνα για τον κόσμο που θέλουν.

Αν για ένα χρόνο δεν παράγουμε τίποτα, εκτός από γόνιμη σκέψη, ο μόνος που θα πεθάνει θα είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του πάνω μας. Δεν πρέπει να ανατρέψουμε τον τάδε ή τον δείνα. Πρέπει να ανατραπεί η εξουσία μέσα μας.
Το μόνο που θέλει είναι να  πάψουμε να φοβόμαστε!  
Εκλέγω να τη δούμε αλλιώς.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Καλημέρα :)


Πες μου πως τελειώσαν οι προδότες

Πες μου πως δεν θα τελειώσουν ποτέ οι λόγοι να επαναστατούμε

Πες μου πως μπορούμε μαζί να εξελιχτούμε


Πες μου πως δεν υπάρχει υπεραξία


Πες μου πως δεν τελειώνουν οι επιθυμίες


Πες μου πως δεν θα πάψουμε να χαράσσουμε δρόμους


Πες μου πως δεν τους δίνουμε πια καμιά σημασία


Πες μου πως ξέρεις, ότι εσύ κι εγώ, είμαστε μια στιγμή ανεπανάληπτη


Πες μου πως ξέρεις ότι δεν έχουν καμιά εξουσία πάνω μας


Μόνο μη μου πεις, πως είναι νωρίς να μιλώ για σένα και για μένα στον κόσμο αυτό!








Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Εγώ όπως λέμε καπιταλισμός



Κάποτε, πριν από περίπου 6 μήνες, τέθηκε θέμα σε μία συνέλευση, να μπει στον κύκλο των συζητήσεων ο καπιταλισμός και η καταπολέμηση του. Η εισήγηση ήταν φειδωλή και δεν έδινε τη βάση πάνω στην οποία θα συζητούσαμε το θέμα. Σε εκείνη τη συνέλευση έθεσα την ερώτηση, εάν θα συζητήσουμε για το πώς θα καταρριφθεί ο καπιταλισμός μέσα μας. Οι περισσότεροι θεώρησαν πως δεν τίθεται τέτοιο θέμα και πως αυτό το έχουμε καταφέρει ήδη.

Σοκαρίστηκα από τη βεβαιότητα πολλών εκείνη τη στιγμή. Αναρωτήθηκα, πως έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε το σύστημα μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε. Σε αυτό μέσα μεγαλώσαμε και μόνο αυτό γνωρίζουμε ως τρόπο ζωής, πως έτσι απλά λοιπόν, θα ξεκινήσουμε μία συζήτηση πάνω στην καταπολέμηση του, χωρίς πρώτα να αντιληφθούμε τις εκφάνσεις του μέσα μας; 

Το να αγοράζει κανείς ρούχα από τη λαϊκή και όχι από πολυκαταστήματα ή από πανάκριβες φίρμες, τον καθιστά αντικαπιταλιστή; Το να προτιμά στέκια και όχι μπαρ, τον καθιστά αντικαπιταλιστή; Το να φωνάζει κανείς συνθήματα εναντίον του συστήματος, τον καθιστά αντικαπιταλιστή;
Θα μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Τα δεσμά που έχουμε μέσα μας, λόγω της πραγματικότητας που έχουμε γνωρίσει, δεν σπάνε έτσι απλά. Το ότι κάποιος έχει νικήσει τον καταναλωτισμό ή το πάθος για το κέρδος, δε σημαίνει πως έχει νικήσει τον καπιταλισμό μέσα του.

Μία συνέλευση, άτομα με κοινά λίγο πολύ ενδιαφέροντα, συγγενείς πολιτικές απόψεις, νέοι άνθρωποι που προσπαθούν για κάτι διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουν, είναι ήδη μία ρωγμή στα στεγανά του συστήματος μέσα μας. Δεν είναι όμως ούτε απόδειξη ούτε σταθερή στάση που επιβεβαιώνει πως βγάλαμε το δαίμονα έξ’ από δω!

Όταν σε μία «συλλογικότητα» δεν ρωτά ο ένας τον άλλον «τι κάνεις ρε φίλε», όταν υπονομεύονται ή προπαγανδίζονται όσα θα φτάσουν στη συνέλευση, όταν άνθρωποι δε μιλιούνται, όταν υπάρχουν κλίκες, ο καπιταλισμός είναι παρών, παντοδύναμος και αγέρωχος. Η αποξένωση, η έλλειψη επαφής με τη φύση, η έλλειψη ενός αξιακού συστήματος διαφορετικού από το υπάρχον, με βάση το οποίο ορίζονται ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και όχι βεβιασμένη συνύπαρξη λόγω ανάγκης, είναι μόνο λίγα από τα καρκινώματα που κουβαλάμε μέσα μας. Αν τα απαριθμήσει κανείς, θα καταλάβουμε πως ο καπιταλισμός είναι αυτός που ορίζει τις σχέσεις και τις αντιδράσεις μας, τη σεξουαλικότητα, την εμφάνιση μας, τα θέλω μας και τα πρότυπα μας.

Το ότι δεν βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, σαν κομμάτι δικό μου, είναι ευθύνη που φέρω αυτούσια. Είναι το σύστημα που μιλά από μέσα μου. Το κυνήγι της ομορφιάς ή του ταιριού, με βάση τα πρότυπα του σήμερα, είναι η δική μου θυσία στο βωμό αυτό. Το ότι επέτρεψα σε αφεντικά να μου φέρονται σα δούλο, το ότι έχω περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές από όσες χρειάζομαι, το ότι θυσίαζα το χρόνο μου και τη χαρά μου για τον «επιούσιο», είναι όλα αποδείξεις πως ο καπιταλισμός είμαι εγώ.

Χωρίς αυτή τη συνείδηση, πως πρέπει να ξεκοιλιάσουμε τις «επιθυμίες και ανάγκες μας» και να ανασυνταχτούμε σε μία νέα βάση, δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα έξω από αυτό που μας ορίζει. Η αντίληψη του εαυτού μας, ως κομμάτι της φύσης, μας δίνει ξεκάθαρους στόχους και ορίζει εξαιρετικά το λόγο ύπαρξης μας. Σε όλη τη φύση, η αδυναμία επιβίωσης ενός είδους ή ενός πλάσματος, είναι αυτό που το κάνει επιθετικό και βίαιο ή το οδηγεί να μετοικήσει κάπου όπου μπορεί να επιβιώσει. Η καραμέλα πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του εξουσιομανής, επεκτατικός και επιθετικός, πρέπει να πάψει πρώτα μέσα μας. Ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή, με τη γνώση και την τεχνολογία, έχει τη δυνατότητα να απαλλάξει τον εαυτό του και τα υπόλοιπα πλάσματα της γης από τον καταναγκασμό.

Το θέμα όμως είναι, πως αν πιστεύει μέσα στο αστικό του περιβάλλον, πως επειδή επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, έχει καταπολεμήσει τον καπιταλισμό μέσα του, δεν θα κάνει ούτε βήμα προς την απελευθέρωση. Θα συνεχίζει να ψάχνει μαύρα πρόβατα, βοσκούς και λύκους και θα ματαιώνει τη ζωή σε κάθε αντί-δράση στο υπάρχον σύστημα.


Υ.Γ. Όντας πιτσιρίκι και μαθαίνοντας τα πάντα για τον καλό θεούλη, σκεφτόμουν πως κάθε μου σκέψη, είναι σκέψη δική του μέσα από μένα. Αδυνατούσα λόγω ηλικίας να αντιληφθώ την έννοια της ελεύθερης βούλησης. Έτσι έπαιζα ένα παιχνίδι και έλεγα αυτή τη σκέψη, μου την έβαλε ο θεός στο μυαλό, αλλά και αυτό που σκέφτομαι για τη σκέψη μου, κι αυτό μου το έβαλε εκείνος, κι αυτό το «κι αυτό» που σκέφτηκα είναι δικό του. Ίσως η καθαρότητα του μυαλού, να μου είχε δώσει την πιο ξεκάθαρη εικόνα του ελέγχου της σκέψης. Ίσως με το τέλος του παραμυθιού για το θεό, να έρθει και το τέλος του ελέγχου.