Τα Χριστούγεννα του 2012 επέστρεφα οριστικά στην Ξάνθη. Μία ημέρα πριν με βρήκε στη Θεσσαλονίκη να ξυπνάω βρίσκοντας στο κινητό μου 17 κλήσεις και πολλά μηνύματα. Είναι η βεβαιότητα πως κάτι κακό έχει συμβεί. Το πρώτο μήνυμα που ανοίγω είναι ηλεκτροσόκ. "Σκότωσαν τη Ζωΐτσα, μιλούν για στυγερό έγκλημα". Επέστρεψα στην Ξάνθη την επόμενη της κηδείας. Όλη η πόλη πενθούσε, ένιωθες βαριά από την είσοδο της πόλης. Όλοι συγκλονισμένοι.
Όλοι είχαν ακούσει ξανά γι αυτόν, τον Απρίλιο του '11, αλλά δεν αποδείχτηκε, δεν τα κατάφεραν, το θύμα είχε κενά, καταδικάστηκε μόνο για σωματική βλάβη, είπε πως της ζήτησε συγνώμη, είπαν πολλοί πως ήταν καλός άνθρωπος και αποκλείεται και βγήκε έξω πάλι, όλοι τον ξέχασαν, τον συγχώρεσαν, η κοπέλα έφυγε, ένα τσουλί λιγότερο. Είχε κι αυτός υποστηρικτές σε εκείνο το πρώτο περιστατικό. Έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα και να θρηνήσουμε όλοι μια φίλη, να βιώσουμε ένα δράμα για να δούμε ποιος ήταν. Ένα ασυνείδητο, κομπλεξικό τίποτα, τερατούργημα της πατριαρχικής κοινωνίας.
Οι αστυνομικοί ρωτούσαν τι φορούσε η Ζωή και αν είχε πιει... και δεν έψαχναν καν για ένα βιαστή αλλά για ένα δολοφόνο. Η κλασική νοοτροπία μιας κοινωνίας που θεωρεί τη γυναίκα αντικείμενο του πόθου, που δεν πρέπει να προκαλεί για να μην υποστεί τις συνέπειες. Κάθε θύμα πάντα φταίει. Πριν πιαστεί ο δράστης κάποιοι άλλοι υπέθεταν πως τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί παρά να είναι προσωπικό. Πάθους, εκδίκησης κλπ. Προφανώς δεν γνώριζαν τη Ζωή. Δεν ήταν ούτε θύτης, ούτε θύμα. Δεν θα προκαλούσε ποτέ οργή, ούτε ποτέ και θα υποτάσσονταν στη βία κάποιου. Οι υποθέσεις όμως όλες, πέσαν έξω. Ήταν ένα εντελώς τυχαίο θύμα, που βρέθηκε στο δρόμο του τύπου, τη λάθος στιγμή. Ήταν η καθεμία ή καλύτερα ο καθένας από εμάς.
Στην πορεία που έγινε το Μάρτιο του 2013(βλ. φωτογραφία) συμμετείχαν πολλές οργανώσεις και πολλοί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, ήταν μια μεγάλη και πολύ δυναμική πορεία για τα δεδομένα της πόλης. Είχε όμως και ένα άλλο χαρακτηριστικό, ελάχιστους Ξανθιώτες. Η συζήτηση που ακολούθησε, είχε συγκλονιστικές στιγμές από γυναίκες που έσπασαν τη σιωπή τους όμως και πάλι η κοινωνία της Ξάνθης απούσα μέσα στις ομιλίες, μόνο οι ελάχιστοι, κυρίως από αλλού, ήδη ευαισθητοποιημένοι πάνω στο θέμα. Μία γυναίκα από τα πομακοχώρια εκλιπαρούσε για βοήθεια για τον βιασμό της κόρης της από συγγενικό πρόσωπο τους και δύο ανήλικους. Μία άλλη, με εξίσου τραγική ιστορία. Γυναίκες που καταστρέφεται η ζωή τους και επειδή είναι ακόμη ζωντανές, η κοινωνία τις καταστρέφει κι άλλο. Αλλά και άντρες και παιδιά, που σιωπούν σε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό σε έναν βιασμό.
Όλοι οι θύτες καλοί είναι, μερικοί αξιοσέβαστοι και δημοφιλείς, άλλοι μεροκαματιάρηδες, οικογενειάρχες, ήσυχοι άνθρωποι. Ναι αυτό είναι! Οι βιαστές είναι άνθρωποι καθημερινοί, δεν είναι τέρατα με κέρατα στο κεφάλι, που φέρνουν στον εξαποδώ. Αυτοί είναι, οι διπλανοί μας, οι γείτονες μας. Όχι όμως, δεν πρέπει να γίνουμε καχύποπτοι με όλους, πρέπει να πάψουμε την ατιμωρησία. Πρέπει να είναι σημαντικό που τολμά κάποιος να πει πως κακοποιήθηκε, βιάστηκε, χτυπήθηκε. Πρέπει να είναι σημαντικό να μας νοιάζει που το λέει. Αυτό λένε και οι καμπάνιες ενάντια στο bullying που μας συγκινούν εξάλλου όλους και το καταδικάζουμε.
Κουβέντες όπως,,,,,
"Ε! στα χωριά και ειδικά εκεί, αυτά συμβαίνουν". "Ε! τώρα, στο μπαρ καθόταν κι έπινε μαζί τους και γούσταρε". "Ε!και σιγά μη δεν ήθελε, απλά φρίκαρε". "Ε! τι να πεις τώρα, ψέμματα όλα". "Ε! κι αυτός μη νομίζεις πως χαλάστηκε, την κουνάει την αχλαδιά" "Ε! κι αυτό τώρα 16 χρονών, το είδες πως ντύνεται". Είναι η κοινωνία που τρέφουμε και ζούμε. Δεν πρέπει να μας το επιτρέπουμε.
Εδώ και καιρό δυστυχώς, ένα νέο παιδί, φοιτητής σε ξένη πόλη, είναι εξαφανισμένο και η αιτία είναι κάποιοι γύρω του, σε μέρος που όλοι έβλεπαν τι του συνέβαινε και κανείς δεν μίλησε, δεν τον υπερασπίστηκε, δεν στάθηκε δίπλα του. Κακή συγκυρία, στην πόλη μας μια φοιτήτρια, στην ίδια περίπου ηλικία, ξένη εδώ, καταγγέλλει πως βιάστηκε. Ναι σοκάρει και ειδικά αν ο άνθρωπος που κατηγορείται είναι γνωστός σου. Μαζεύτηκαν υποστηρικτές λοιπόν στο δικαστήριο και κατέβασαν και τα πανό που καταδίκαζαν κάθε βιασμό ενοχλημένοι. Τα προφίλ τους έχουν μηνύματα συμπαράστασης. Να με συγχωρούν όλοι αυτοί, μα πέρα από το τεκμήριο της αθωότητας που δικαιούται καθένας, το θύμα παραμένει η κοπέλα. Σε εκείνη χρειάζεται υποστήριξη, τουλάχιστον σε ηθικό επίπεδο. Με προσβάλει αφάνταστα και ως γυναίκα και ως άνθρωπο, να λιθοβολεί μια κοινωνία μια γυναίκα που καταγγέλλει το βιασμό της. Θα έπρεπε νομίζω όλους να μας θλίβει και να το διορθώσουμε. Λυπάμαι τρομερά για τα δεκάδες Like σε άθλια σχόλια φίλων τους, πραγματικά είναι τρομακτικό.
Δεν γνωρίζω τους ανθρώπους που κατηγορούνται και δεν έχω καμία άποψη για αυτούς προσωπικά. Τα κουτσομπολιά γύρω από αυτούς δεν πρόκειται να τα ακούσω, γιατί είναι της ίδιας ποιότητας με τα άθλια σχόλια για την κοπέλα. Η λογική της αρένας υπερισχύει σε τέτοιες στιγμές. Ας αποφασίσουμε τι σημαίνει η αποδοχή του περιστατικού, για την πραγματικότητα που θα ζούμε στο εξής. Όταν κάτι τέτοιο καταγγέλλεται, πρέπει να ερευνάται όσο πιο σοβαρά και αμερόληπτα γίνεται,. Κάθε άλλη αντίδραση είναι αυτοματισμός μιας κοινωνίας που κρύβει τα άπλυτα κάτω από το χαλί. Είναι η συγκαλυπτική κοινωνία και το έγκλημα, είμαστε εμείς.
