Άτσαλες ρίμες Part 6

Έρχονται μέρες που ξεχνάς το γιατί
επιμένεις να ξυπνάς κάθε πρωί
αφού και πάλι προσπερνά η ζωή
και σε άλλο κουφάρι πάει να δώσει πνοή

Γιατί ο πόνος κι ο φόβος γίναν συνήθεια ρε συ
και για τη μοναξιά σου πάλι μόνος φταίχτης είσαι εσύ
γιατί δεν αποκτούν οι σχέσεις αυτή τη ροή
που κάνει την κάθε στιγμή μαγική

Δεν ξέρεις αν στα αλήθεια φταις τόσο εσύ
δεν πήρες χαμπάρι πότε χάλασε η στάση η θετική
και κάθε αγκαλιά που ανοίγεις οδηγεί στη δική σου συντριβή
και η σωτηρία για σένα πάντα αρνείται να εμφανιστεί

Λες να φταίει εκείνη η παλιά πληγή
που χρόνια τώρα στοιχειώνει την ψυχή
που δεν ξεπεράστηκε ποτέ και μένει ανοιχτή
ή να φταίνε της ζωής οι ρυθμοί, που αλλού σε πάνε κι όχι εκεί που έχεις ταχθεί

Γιατί το ξέρουν όλοι πως της αγάπης η δυναμική
αλλάζει το φόντο από σκοτάδι σε αυγή
μα κάτι πάντα πάει στραβά και μένεις εκεί
όπου ξεκίνησες με στόχο τη φυγή

Φιλοσοφίες, λόγια σκέψεις να πέφτουν βροχή
μα και πάλι μόνη στο κρύο ευάλωτη
χωρίς μια αγκαλιά με αγάπη ειλικρινή
χωρίς συντρόφους στο κανάλι, στην ίδια διαδρομή

Και όχι το στόρι δεν έχει πάντα κατάληξη καλή
γιατί οι δίπλα ήταν μαζί σου μέχρι εκεί
που τη δική τους ανάγκη κάλυπτες και δεν γεννήσατε μαζί
ένα όνειρο που όλοι θα είμαστε μαζί

Άντε γεια λοιπόν της ζωής λιποτάκτη
που με άφησες στην άβυσσο μόνη με το άχτι
πάω κι εγώ γι αλλού χωρίς χάρτη
έτσι κι αλλιώς η άγνοια είναι το δικό μου κατάρτι

Και αν θέλω στα αλήθεια να με πω ειλικρινή
με πόνεσε τόσο η απουσία αυτή
από την ώρα εκείνη που είπαμε μαζί
πως τη μοναξιά θα σπάσουμε, θα φύγει η σιωπή

Θα τα πούμε ελπίζω ξανά πριν το τέλος παιχτεί
θα είμαστε καλύτεροι παίκτες κι οι δύο γιατί
η ζωή δεν αφήνει περιθώρια να χάνει μόνο η αγάπη
και οι μελανιές είναι παράσημα από ακάλυπτη ανάγκη

Σε κάθε λεπτό μοναξιάς αφιερωμένοι στίχοι
στο καλά μαθημένο από χρόνια παραμύθι
που δεν θέλει την αγάπη να μένει μονάχη
μα πάλι και πάλι κάπου ξερνάει το τέλος το happy
τη σάπια αυταπάτη