Το τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα, από το ±1960 έως και το 1999, ο δυτικός κόσμος και όχι μόνο ξεκίνησε να πραγματώνει μία αισθητά εξελιγμένη ανθρωπότητα σε επίπεδο εκλογίκευσης και απαιτήσεων για το δικαιότερο συνολικά. Πολλά κινήματα σκέψης που είχαν αρθρώσει λόγο παλαιότερα, βρήκαν ακροατές και ακολούθους σε μια εποχή όπου φαινόταν πως δεν θα ανεχθεί άλλο το πόπολο να είναι πιόνι στο σκοτάδι. Οι φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, εξεγερσιακές δυναμικές που παρήγαγε αυτή η εποχή ήταν μία εγγύηση πως πίσω δεν υπήρχε πια.
Ένα από τα πολλά που άλλαξαν ήταν πως σιγά σιγά οι περισσότεροι στόχοι του φασισμού άρθρωσαν λόγο υπεράσπισης της ύπαρξης τους και δεν ανέχονταν με τον οποιοδήποτε τρόπο να θεωρούνται κατώτεροι από οποιονδήποτε του είδους τους, δηλαδή από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Ήταν ντροπή να υπερασπιστείς ναζιστικές πρακτικές ή ιδέες. Ήταν ντροπή να μισείς κάποιον για κάτι που είναι και όχι για κάτι που έκανε. Που και πάλι, η "πολιτισμένη" ανθρωπότητα έχει ορίσει νόμους διαχείρισης της παραβατικής συμπεριφοράς και σίγουρα ο αφανισμός του "παραβάτη" δεν είναι ένας από αυτούς.
Σε αυτή την ευμάρεια της εξελιγμένης σκέψης ήρθε η αφθονία. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μας απασχολεί πια η αδικία γιατί τα είχαμε όλα. Φθάρθηκε το μέσα μας σαν καλοταϊσμένα πειραματόζωα σε ένα κλουβί που έγινε φωλιά μας. Ξεχάσαμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν υπάρχει βλακεία και εξουσία. Καμιά εξουσία δεν χαρίζει για πολύ χωρίς απαιτήσεις. Αυτό όμως θάφτηκε όταν οι αγώνες και οι αγωνιστές έγιναν tshirts και τασάκια. Φάγαμε Ζεν και φουσκώσαμε από περηφάνια για την ειρηνιστική και αδιάφορη φύση μας. Και μετά όπως σε κάθε πείραμα ήρθε η ώρα του σοκ...
Μας βρήκε νωθρούς, μόνους, εκπαιδευμένους να κωφεύουμε, να εθελοτυφλούμε και να σιωπούμε. Να περιμένουμε ότι γυρίζει ο τροχός, ότι η ζωή κάνει κύκλους, να ξεχνάμε πως άλλοι κρατούν το χειριστήριο κι εμείς απλά αποδίδουμε αντιδράσεις στο σοκ. Άγρια εποχή ξαναήρθε στον κόσμο των μπέργκερς. Πόλεμοι που κάνουμε και μας στέλνουν τους ανθρώπους που ξεκάνουμε. Τους μισούμε. Πείνα μας είπαν γιατί πολλά φάγαμε. Τους πιο φτωχούς από μας πάλι μισούμε. Τους κάθε από εμάς διαφορετικούς. Αστείο αλήθεια, να είναι διαφορετικός ο ποντικός του διπλανού κελιού και όχι αυτός που κρατάει το κλειδί και των δύο.
Ο κόσμος λοιπόν που έχει την δύναμη όπως έλεγε η Πάττι το 1988, αποφάσισε να την επενδύσει στην αρχή αυτού του αιώνα στην φαρέτρα του φασισμού. Αντιλαμβάνεται πως η φάση είναι μόνιμος αγώνας και επειδή ποτέ δεν έχει ξοδέψει χρόνο στην ενήλικη ζωή του να οραματιστεί έναν καλύτερο κόσμο και διαφορετικό, συντάσσεται με αυτούς που του λένε πως υποταγμένος στον αρχηγό και μισώντας όλους τους άλλους θα είναι καλύτερα. Στο μεταξύ η επιστήμη φωνάζει πως ο πλανήτης πεθαίνει τάχιστα από εμάς.
Ίσως το γύρισμα αυτό που τόσο μισιόμαστε πάλι μεταξύ μας όλοι να είναι η σωτηρία του πλανήτη από το πιο ηλίθιο αν και το μόνο με συνείδηση ον που τον κατοίκησε ποτέ. Ίσως το μόνο κρίμα είναι που το βλέπω να γίνεται, που θέλουμε να αλληλοσκοτωθούμε και κανείς δεν θέλει να ακούσει γιατί αυτό δεν είναι καλό για εμάς. Με το εμάς σαφώς εννοώ το ανθρώπινο είδος με όλα του τα μοναδικά πλάσματα. Ίσως αυτό που θα ήθελα να μην ξέρω να είναι πως μπορούμε και αλλιώς. Μπορούμε πολύ καλύτερα αλλά δεν θέλουμε. Έτσι θα φάμε στην μάπα τον άνθρωπο μαλάκα όλοι οι υπόλοιποι. Ποιοι υπόλοιποι; Γιατί ξέρεις αυτός ο τύπος είναι μέσα σε όλους μας, για την ακρίβεια είναι ο πιο εύκολος τρόπος ύπαρξης, αγγίζει την ανευθυνότητα οποιουδήποτε θηλαστικού χωρίς συνείδηση.
Ας δούμε μία σύγχρονη μονάδα παραγωγής κρέατος, αυτές τις απόλυτα βασανιστικές εγκαταστάσεις. Κλουβί αντίστοιχο του τέλειου παραγωγικού μεγέθους που θέλουν να αποκτήσεις για να τους αποδόσεις τα μέγιστα. Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Τροφή κανονισμένη για να παράγεις τα μέγιστα κέρδη στον ταχύτερο χρόνο . Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Αυξητικές ορμόνες και επεμβάσεις για να αποδώσει την μέγιστη ποσότητα παραγωγής. Το κάνουμε κι εμείς ήδη στον εαυτό μας. Ελεγχόμενο ωράριο ύπνου, ξύπνιου, διαταραχή ισορροπιών, αποπροσανατολισμός, πέταμα των άχρηστων και αδύναμων. Αυτό μέσες άκρες είναι το όνειρο του φασισμού για μία ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία στον σύγχρονο κόσμο.
Κι όμως
[Outro]
The power to dream, to rule Η δύναμη να ονειρεύεσαι, να κυβερνάς
To wrestle the world from fools
Να παλέψεις τον κόσμο από τους βλάκες
It's decreed: the people rule
Είναι διάταγμα: οι άνθρωποι κυβερνούν
We have the power
Έχουμε την δύναμη
The people have the power
Οι άνθρωποι έχουν την δύναμη.
https://www.youtube.com/watch?v=v-TM9vSXNns
