Ο λεκές κι η λαδιά

Ή πως η ξευτίλα του Σύριζα ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Ήταν 5 Μαΐου του 2011 και οι πλατείες γέμισαν με κόσμο. Εμένα με βρήκε το απόγευμα αυτό στη Θεσσαλονίκη και στην πρώτη συνάντηση στο Λευκό Πύργο, όπου οι χιλιάδες που κατέφθαναν ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Μοναδικές στιγμές την πρώτη ανοργάνωτη και υπέροχη ημέρα που έκαναν δεδομένη την ύπαρξη και δεύτερης. Μέρα 2^η και από το πουθενά έχουν εμφανιστεί μικροφωνικές, τέντες, οργανωνόμαστε σκέφτομαι. Ο κόσμος είναι ζωντανός και έτοιμος. Σε κάθε ανακοίνωση εξελίξεων από τη βουλή σε ελάχιστα λεπτά διαφορετικές παρέες είχαν βγάλει ήδη συνθήματα. Το μυαλό του κόσμου ήταν σε εγρήγορση, υπήρχε παλμός και ένιωθες την ετοιμότητα για δραση. Έβραζαν όλοι κι άφριζαν, ήθελαν να δράσουν. Ήμασταν οι Αγανακτισμένοι.

Καθώς οι μέρες περνούσαν η οργάνωση ήταν οργιώδης. Γίνανε ομάδες και στελεχώθηκαν άμεσα. Πολλή ετοιμότητα! Ενθουσιασμένη μπήκα σε μία δύο ομάδες. Είδα πως ήταν μάλλον παρεάκια και όχι τυχαίοι. Ήξεραν ονόματα, ποιόν, προέλευση, έκλειναν μάτι και συνεννοούνταν. Ήταν και λίγο κρύοι έως εχθρικοί με τους αγνώστους εθελοντές όπως του λόγου μου. Ήταν ζήτημα χρόνου να καταλάβουμε αρκετοί πως οι ενορχηστρωτές ήταν συνιστώσες του Σύριζα με πολύ συγκεκριμένη ατζέντα. Οι δημοσιεύσεις στη σελίδα γινόταν κυρίως από υποψηφίους του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του Κουράκη και πλέον η ορμή που αναφέρθηκε είχε γίνει ήδη πιο εύπλαστη. Έκλεισαν μικρόφωνα όποτε ένιωθαν πως χρειαζόταν, έθαψαν διαφορετικές φωνές σε «καμμένες» μέρες, αρνιόταν την κομματική τους ταυτότητα αν μιλούσες για κατευθύνσεις.

Σε μία από τις συνελεύσεις η τοποθέτηση μου ήταν να πάψουμε να μαζεύουμε υπογραφές για την κατάργηση του μνημονίου καθώς ήταν μόνο οι κανόνες εφαρμογής της δανειακής σύμβασης και θα μπορούσαν άνετα να αντικατασταθούν από επόμενα μνημόνια. Το πρόβλημα ήταν καθαυτή η δανειακή σύμβαση. Την ώρα της ψηφοφορίας για το ποιες τοποθετήσεις εγκρίνονται και ποιες όχι από όλους μας, διαβάζεται η τοποθέτηση μου και απαντάται από μικροφώνου πως η νομική ομάδα αποφάνθηκε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως το μνημόνιο είναι το πρόβλημα μας, οπότε απορρίπτεται χωρίς να ψηφήσουμε υπέρ ή κατά. Κάπως έτσι οι χιλιάδες της πλατείας, που έφθιναν αργά αλλά σταθερά, εκπαιδεύτηκαν να γίνουν ψηφοφόροι του Σύριζα. Εκπαιδεύτηκαν στο τι πρέπει και δεν πρέπει να μας αφορά. Μα το κυριότερο είναι πως εκπαιδεύτηκαν να χαλιναγωγήσουν την αγανάκτηση και την ορμή με το να καθίσουν κάτω και να αποφασίζουν για πράγματα που θα έκαναν ποιοι, άραγε;

Το βράσιμο του κόσμου ξεθύμανε σε ένα ανάλαφρο φιλολογικό ατμό που έβαλε μπρος στη μηχανή του Σύριζα για να πάει από το 4,6% του 2009 στο 16,78% του 2012. Εκεί ξεκίνησε η προετοιμασία για την εξουσία. Και μιλάμε για εξουσία λακέ φυσικά, μόνο τέτοια έχει η χώρα. Η απάντηση που είχα πάρει τότε από βουλευτή του Σύριζα ήταν πως είναι απαραίτητο να προσέξουμε με την ορμή του κινήματος μη ξεφύγει, πρέπει να στρέψουμε τη ροή του εκεί που πρέπει. Φυσικά η μόνη ανταπάντηση που υπάρχει είναι πως όποιος αλλάζει τη ροή του ποταμού είναι για να ποτίσει τα χωράφια του. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Σύριζα, έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο ένα χρόνο μετά τη μεγαλειώδη πορεία που κατέληξε στην τραγωδία της Μαρφίν και τον εκπαίδευσε στη μη αντίδραση. Εισέβαλε σε όλα τα κινήματα που μπορούσε να επηρεάσει και τα άλωσε. Τα βρώμισε με το «μία από τα ίδια και αυτοί “οι αριστεροί”» και τον άφησε χωρίς στόχο.

Η αλήθεια είναι πως η μη τήρηση ούτε του ελάχιστου των όσων υπερασπιζόταν πριν την εξουσία ήταν μη αναμενόμενη ακόμη και από τους σπόνσορες του. Αποδείχτηκε μοναδική σκουληκότρυπα το κόμμα των ρομαντικών και ποιητών. Φαντάζομαι τη φρίκη των καημένων που έχουν φάει ξύλο στο δρόμο για να βγει αυτή η βρώμα στην επιφάνεια και να τους εξευτελίσει ως «μία από τα ίδια» δίνοντας παράσημα στους νταήδες που τους έδειραν και τους έπνιξαν στα χημικά. Τώρα εσύ που ακόμη αγανακτείς βλέπεις ελπίδα στον Κυριάκο; Στη ΧΑ; Στη μετανάστευση; Στο τίποτα; Να ξέρεις από εκεί που σε τρόμαξαν οι παλιοί και σε μάζεψαν οι τελευταίοι πρέπει να ξεκινήσεις πάλι. Από το δρόμο!