Άτσαλες ρίμες Part 5 Charlie Hebdo

Η αγάπη πιο δυνατή από το μίσος

Δεν ξέρω πώς να βρω τον τρόπο το σωστό,
έγινε στη Γαλλία φίλε μεγάλο μακελειό,
φοβάμαι πως πάλι αν όπως θέλω τα πω,
αμέσως όλοι θα με πούνε γραφικό.

Σκότωσαν κάποιους που κρατούσαν ραπιδογράφους,
είδαν τον εχθρό σε μερικούς σκιτσογράφους,
άνθρωποι που τόσα χρόνια σκάβουνε τάφους,
να θάψουν τους δικούς τους ανθρώπους  σε πολεμικούς λάκκους.

Κάποτε στη χώρα τους οι γυναίκες φορούσαν τα πάντα,
μα τους έπεισαν να ξεκινήσουν για τον πόθο ιντιφάντα,
μαθαίνουν να μισούν τον άλλο, χωρίς να ξέρουν συμβάντα,
χάνουν την αντίληψη τους από λόγια μεγάλα.

Στην αρένα που έχουν μπει και παλεύουν για θεό,
τους περιμένει ένας σκλάβος σαν κι αυτούς κι όχι το θεριό,
το θεριό πουλάει όπλα και περνάει καλά,
μετράει κάθε θάνατο με εκατομμύρια λεφτά.

Κάποτε είχαν σκλάβους μόνο αυτούς
και τους κατηγορούσαν σαν απολίτιστους,
τώρα έχουν σκλάβους και τους δυτικούς,
και αντί να ενωθούν, βλέπουν εχθρούς τους κοντινούς.

Ο πόλεμος φίλε ήταν πάντα ταξικός,
ακόμη και τότε που εξουσίαζε ο αθηναϊκός πολιτισμός,
από τότε που βγήκαν τα ιερατεία μπροστά
έγιναν το μίσος και ο φόβος λάβαρα ιερά.

Σκοτώνουν το γέλιο, τον έρωτα, τη χαρά,
πουλάνε ζωή μετά θάνατον για να κρατάνε νεκρά,
αυτά τα χέρια που δημιουργούν την εξέλιξη,
χώρια τους ανθρώπους από την πνευματική ανέλιξη.

Μα φτάνει ρε σκλάβε να παλεύεις εσύ,
για να σωθεί αυτός που σου τρώει τη ζωή,
πάρ’ το χαμπάρι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι να ζουν
και όχι αφέντες και θεούς να προσκυνούν.

Πάψε να μισείς το διαφορετικό,
γιατί είναι κομμάτι από έναν εαυτό,
που κρύβεις καλά από φόβο ξανά,
μη τυχόν και στεναχωρεθούν τα αφεντικά.

Βρες τη δύναμη όχι  να πεις σε όλα αυτά
και πάμε μαζί να τους τσακίσουμε τον τσαμπουκά
Όταν καταλάβεις πως είμαστε αδερφοί,
το φίδι αναγκαστικά στην τρύπα του και πάλι θα κρυφτεί
και θα έχουμε ίσως τότε αυτό που λείπει,
μια ευκαιρία να δώσουμε σε όλο τον πλανήτη,
στις ζωές μας και σε κάθε ζωή,
μια ευκαιρία για ελευθερία, δημιουργία, ειρήνη στη γη.