Περί φτώχειας και εργασίας

Κοιτάζοντας το καρότο που κρέμεται μπροστά μας, δεν βλέπουμε πως οργώνουμε ένα χωράφι καρότα.

Να έχεις μια ζωή γεμάτη αγάπη, υποστήριξη, όμορφους ανθρώπους και να δείχνεις στα μάτια τους δυστυχισμένος γιατί δεν έχεις χρήματα. Να στεναχωριούνται οι δικοί σου άνθρωποι, που τόσο αγαπάς και θέλεις να τους προστατεύσεις από τη στεναχώρια, γιατί δεν είσαι κάπου σκλαβάκι. Όμορφες σχέσεις να γεμίζουν ένταση, γιατί η έλλειψη δουλειάς φοβούνται πως θα σε καταρρακώσει και θα σε χτυπήσει σε κάτι ψυχοσωματικό. Να μην μπορείς να εξηγήσεις πως ζωντανό σε κρατά η σκέψη και η δημιουργικότητα που είναι η ουσία της εργασίας.

Χωρίς το ανταλλακτικό μέσο που ορίστηκε στη ζωή μας, τα πράγματα είναι όντως δύσκολα. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολα, όταν αυτό που βρήκες "να σε ταΐζει" τελικά σε τρώει. Τρώει το χρόνο, τη δημιουργικότητα, την ενέργεια, τον ύπνο, την ηρεμία, την αυτοδιάθεση, την ειλικρίνεια και τελικά τη ζωή σου κι εσύ πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις να το κάνεις, γιατί αυτό είναι το σωστό.

Χιλιάδες άνεργοι πνίγονται καθημερινά μέσα σε τέσσερα ντουβάρια και κοπανάνε από τοίχο σε τοίχο την απόγνωση τους. Εξαθλιώνονται ψυχικά, δεν μπορούν να βιώσουν την αγάπη που πιθανότατα έχουν, νιώθουν ανήμποροι και μόνοι και πολλοί τελικά εγκαταλείπουν. Γιατί;
Έχω ακούσει άνθρωπο, φαντάζομαι κι εσείς πολλούς, να λέει, τι θα πω στο παιδί μου. Πάρε το παιδί και πήγαινε μία βόλτα στη φύση. Ψάξε και μάθε μαζί του, όλα τα βρώσιμα χόρτα που υπάρχουν γύρω μας. Κάνε την ανέχεια παιχνίδι και δημιουργικότητα. Μη μάθεις στο παιδί πως χωρίς χρήμα, δεν υπάρχει χαρά και ζωή.

Το πόσα μπορούμε να κάνουμε μαζί, είναι αμέτρητα πραγματικά αλλά δεν προσπαθώ πια να πείσω κανέναν γι αυτό. Αν δεν μάθουμε όμως, πως ελεύθεροι και άφραγκοι αλλά με ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις και σε επαφή με τη φύση, είμαστε τελικά πάμπλουτοι, δεν έχει βήμα μπρος. Δεν έχει βήμα μπροστά, γιατί είναι ξεκάθαρο το που πάει "η αγορά εργασίας", γιατί για τα επόμενα πολλά χρόνια, ακόμη και η αποταμίευση μιας ζωής, δεν θα εξασφαλίζει παρά ψεύτικα στεγανά για τα παιδιά του κόσμου. Αν μπορείς να χαμογελάς και να παραμένεις δημιουργικός παρά την όποια οικονομική κατάσταση, το παιδί θα μάθει πως η ζωή και η ευτυχία δεν είναι οικονομικά θέματα αλλά σχέσεις, επιθυμία και πράξη.

Κοιτάζοντας το καρότο που κρέμεται μπροστά μας, δεν βλέπουμε πως οργώνουμε ένα χωράφι καρότα. Εμείς τα σπέρνουμε, εμείς τα φροντίζουμε, εμείς τα καλλιεργούμε και άλλοι τα καρπώνονται, αφήνοντας αυτό το ένα πλαστικό καρότο να κρέμεται μπροστά μας, μέχρι να μην βλέπουμε πια τίποτα άλλο. Μέχρι να γίνουμε άχρηστοι και να εκπαιδεύσουμε σωστά την επόμενη γενιά για το ρόλο της, πανομοιότυπο με το δικό μας και εκατομμυρίων ανθρώπων στη ροή της ιστορίας.

Μην προσπαθείτε να με συνετίσετε με μπαμπούλα τη φτώχεια. Φτώχεια είναι τα χρόνια που πληρωνόμουν για να μη ζω και έπαιρνα τα εύσημα και τους τίτλους. Δεν θέλω να με ακολουθήσει κανείς, ούτε να νουθετήσω κάποιον, το μόνο που θέλω είναι το δικαίωμα στη δημιουργική τεμπελιά που με χαρά ότι καρπούς βγάλει θα τη μοιραστώ με όσους είναι δίπλα μου και τότε θα πολλαπλασιαστούν και θα είναι δικοί μου για πάντα.