Ο κόσμος που θέλουμε

Ένα κείμενο γραμμένο το Δεκέμβρη του 2008.
Από τότε δυστυχώς, δεν καταφέραμε να μιλήσουμε για τον κόσμο που θέλουμε.
Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα κόσμο που δεν φτιάξαμε εμείς και κάποιοι ακόμη οραματιζόμαστε μια ζωή διαφορετική.
Πότε άραγε θα είμαστε αρκετά ώριμοι;
Σίγουρα όχι, όταν θα είμαστε πιο πεινασμένοι και αδύναμοι....

by Iros World on Friday, December 19, 2008 at 11:55am

Ήρθε η ώρα που φωνάζουμε εδώ και χρόνια.

Μας βιάζουν καθημερινά άπό τη μέρα που γεννηθήκαμε.
Δεν κοιτάμε πια στα μάτια γιατί είναι άδεια, γιατί βρωμάει η αδράνεια.
Γιατί όλοι περιμέναμε το θαύμα.
Τελικά αντί για θαύμα ήρθε η τραγωδία για να μας κουνήσει από τις καρέκλες μας.
Είναι η απόδειξη πως όλοι είμαστε 'ιστορικά' πρόσωπα. Ο Αλέξης έγραψε ιστορία χωρίς να του έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.
Τον Αλέξη τον θυσιάσαμε εμείς.
Εμείς τρέφουμε τη Λερναία Ύδρα, εμείς της δίνουμε τη δύναμη να γεννα κεφάλια, κι όσο αυτή γεννά, τόσο εμείς σκύβουμε το δικό μας.
Τώρα όμως ξέρουμε, πως είμαστε τόσοι πολλοί κι έχουμε τόση δύναμη, που μπορούμε να τον αλλάξουμε το σκατόκοσμο και το σκατοχαρακτήρα μας.
Όλοι μαζί με μια φωνή.
Αλλά και με συνείδηση!
Μετά τι?
Διεκδικούμε τη ζωή που μας ανήκει, ποια είναι όμως αυτή?
Ο αγώνας έχει ξεκινήσει, έχουν ωριμάσει οι αισθητήρες μας, μπορούμε να τους κάνουμε να ακούσουν.
Αλλά πρέπει να ακούσουμε κι εμάς, να δαμάσουμε και το γαμημένο το εγώ μας. Να παλέψουμε τη συνήθεια που μας έφερε εδώ.
Όχι στον καταναλωτισμό
Όχι στη βία που εξυπηρετεί ασφαλιστικές εταιρίες και υποχρεώνει τον κόσμο να εγκλωβιστεί κι άλλο στις τράπεζες.
Μη τους αναγκάζουμε να χωθούν πιο βαθειά στο λαγούμι της κοινωνίας της αφθονίας.
Πρέπει να έρθουνε μαζί μας, είναι το ίδιο αγανακτισμένοι, μη τους βάζουμε απέναντι.
Το κράτος θα πάρει από το δικό μας αίμα αυτά που τους δίνει για να τους βοηθήσει στην τραγωδία που ζήσανε από τους "ανόητους, θερμοκέφαλους νέους".
Ας τους πούμε, τι και γιατί.
Όχι στην αντίδραση που αναπαράγει το σύστημα
Φωνή, οργή, ποτέ ξανά σιωπή
Αλλά όχι και παιχνίδι με τους όρους τους, ας πάψουμε να τους εξυπηρετούμε.
Η οργή που με κάνει να τα σπάω πρέπει να μετουσιωθεί
Πρέπει να γίνει η κοινωνία που απαιτώ να έχω.
Δεν τα χρειαζόμαστε τα γαμημένα τα λούσα, ποτέ δεν τα είχαμε ανάγκη, τσουβαλιάζουμε τις ανάγκες μας στην κατανάλωση και τις πνίγουμε, αντί να κάνουμε τον πόνο αυτού που ουρλιάζει να περάσει, του κόβουμε τη γλώσσα για να μην ακούγεται.
Δεν ξέρω αν κάποιο Venus Project μπορεί να υπάρξει
Ξέρω πως υπάρχουμε εμείς και είναι η στιγμή να μιλήσουμε σοβαρά για τον κόσμο που θέλουμε.
Να απογυμνωθούν κι απο το τελευταίο τους επιχείρημα όλοι.
 
Απαιτώ να μπορώ να σε κοιτώ στα μάτια, απαιτώ να μη φοβάμαι ότι η καλοσύνη είναι υστερόβουλη, απαιτώ να υπάρξουν πολιτική και πολιτικοί κι όχι χυδαίες καρικατούρες, απαιτώ να πιστεύω στη ζωή και όχι στους ρασοφόρους και τα θαύματα.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον κόσμο που όλοι θέλουμε.