Μεγαλοψυχία να πυροβολείς τα άλογα όταν πεθάνουν…
ή
Ιστορία μου αμαρτία μου…
Τόπος: Ελλάδα
Χρόνος: 1821 έως σήμερα
Πρωταγωνιστές: Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας
Και να που έφτασε η στιγμή που όλοι είδαν το βασιλιά γυμνό σε αυτή τη χώρα,
ή μήπως, που ξαναείδαν το βασιλιά γυμνό?
Έχει καταγραφεί άραγε η πραγματική φωνή του λαού σε κάθε «νέα» καταστροφή που αντιμετώπιζε αυτή η Ελλάδα? Θυμάμαι να διαβάζω σε βιβλία άλλων εποχών, πάντα σε στιγμές «ιστορικές», την περιγραφή «ένιωθες γύρω σου πως έβραζε ο τόπος»….
Έχει καιρό που βράζει ο τόπος στο σήμερα, οι άνθρωποι είναι έκρυθμοι, μυρίζει θυμός παντού και όλο και φουντώνει. Έχει ξανασυμβεί στην ψωροκώσταινα όμως αυτό και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και εις τους αιώνας των αιώνων…..
Τι έγινε τότε, μετά τη μεγάλη επανάσταση και τελικά αντί για το ελεύθερο ελληνικό κράτος ξεκίνησε η νεότερη ελληνική ιστορία με την εναλλαγή τυράννων? Γιατί δεν έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε την ελευθερία που τόσα χρόνια αγωνιζόταν κάποιοι να κερδίσουν? Γιατί ξανά και ξανά είμαστε ενώπιων συνεπειών της απραξίας μας και της ραστώνης μας? Γιατί κανείς δεν έχει την τόλμη να είναι πολιτικά και κοινωνικά υπεύθυνος? Μια ζωή ένας σωτήρας, ένας ήρωας, ένας Χριστός, ένας ηγεμόνας, ένας προδότης, ένας διάβολος, μπορεί να μας βάλει στην κατηφόρα ή να μας οδηγήσει στη δόξα. Εμείς απλά είμαστε έρμαια των διαθέσεων με τις οποίες έρχεται ο καθένας στη ζωή μας.
Από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους αποφασίστηκε από μία επιχειρηματική ελίτ γηγενών και εταίρων πως η σύσταση του νέου κράτους στόχο έχει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας λαός στην υπηρεσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Έτσι λοιπόν όταν οι πρώτοι νέο-έλληνες που κλήθηκαν να ασκήσουν τα δημοκρατικά του δικαιώματα στο νέο-ελληνικό κράτος, μπορούσαν να επιλέξουν το φιλοαγγλικό, το φιλογαλλικό ήτο φιλορωσικό κόμμα. Απίστευτη επιλογή ελεύθερης δημοκρατίας ε;… κανονικό προτεκτοράτο. Εκείνα τα χρόνια λεγόταν «Ανταντ» (Entente*), σήμερα ΔΝΤ (IMF International Monetary Fund**).
Τότε (ίσως μέχρι και πρόσφατα) το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων δεν είχε τη μόρφωση και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να αντιληφθεί πολλά σημεία της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του κράτους (επιμελώς πολύπλοκα δομημένα για να μην γίνονται κατανοητά). Σήμερα όμως ο λαός, χάρη στο διαδίκτυο και την έμφυτη περιέργεια έχει πρόσβαση σε γνώσεις και πληροφορία που όλοι θα ήθελαν να παραμείνει κλειδωμένη σε βιβλιοθήκες μοναστηριών. Πλέον γνωρίζουμε και μπορούμε να μάθουμε ακόμη περισσότερα όσο ψάχνουμε.
Ας δούμε λοιπόν εικόνες πραγματικές της Ελλάδας του χτες και του σήμερα με βάση δύο μη παραγωγικές ανθρώπινες ηλικίες. Ανήλικοι και Υπερήλικες.
Ξεκινάμε από ένα παρελθόν ενός νέου κράτους όπου η παιδεία είναι προνόμιο των εχόντων. Η γνώση έπρεπε να περιορίζεται μεταξύ της επόμενης γενιάς που θα αναλάμβανε την εξουσία και διακυβέρνηση. Ο λαός υποταγμένος στην άγνοια του, να πολεμά να φτιάξει ζωή και να ελπίζει μάταια, πως ο κόσμος έχει μια θέση και γι αυτόν.
Μετά αρχίζει και δημιουργείτε (προκειμένου να επανδρωθεί με αξιωματικούς η «αυλή») μία αστική τάξη σκαλοπάτι μεταξύ του χάους. Αρχίζει να υπάρχει η έννοια του κέρδους και για τους από κάτω και μία τάση του λαού, να έχει δικαίωμα στην παιδεία που θα του έδινε μια θέση πιο κοντά στο κεφάλαιο και πιο μακριά από τη βάση της πυραμίδας.
Εξ’ αρχής η μετέπειτα δωρεάν παιδεία στόχο είχε λανθασμένο. Άλλη έννοια πήρε στα μάτια του λαού και ανάλογο περιεχόμενο της έδωσαν οι υπεύθυνοι. Έτσι οι κάτοικοι της γης που παλιά φιλοσοφούσαν, διδάσκονταν μυθεύματα, προπαγάνδα και στείρα γνώση, με απώτερο σκοπό πάντα, να κερδίσουν μια θέση στην αυλή.
Δεν επενδύθηκε ποτέ τίποτα στην παιδεία των νέων, δεν ενθαρρύνθηκε ποτέ η δημιουργικότητα και η εξυπνάδα, δεν δόθηκε ποτέ σημασία στην πρόοδο και την καλλιέργεια.
Σήμερα η παιδεία συνεχίζει να υποτιμά τη νοημοσύνη των παιδιών και νέων και η κοινωνία τους επιφυλάσσει μία στυγνή συμπεριφορά στο ξεκίνημά τους στη ζωή. Η παιδεία τους προετοιμάζει για μία στάση παθητική, με ανόητη και στείρα εξειδίκευση, άθλιες μικροκομματικές συνήθειες και βρώμικο αλισβερίσι μεταξύ της εκεί καθεστηκυίας τάξης(βλ. πανεπιστήμια). Και μετά ακολουθεί το σπάσιμο του τσαμπουκά με έναν ανόητο υποχρεωτικό στρατό που στόχο έχει την ανοχή στην καταπάτηση της αξιοπρέπειας και τον εξευτελισμό στο όνομα της απαραίτητης πειθαρχίας με βάση το σεβασμό που προκαλεί ο φόβος. Πλέον είσαι έτοιμος και για τα αφεντικά. Έχεις μάθει τα τελευταία 12 με 18 χρόνια μέσω της «παιδείας» μόνο όσα χρειάζονται οι δουλειές τους και μετά στο στρατό και να σκύβεις ταπεινά το κεφάλι.
Τώρα λένε στους νέους πως ξεκινούν τη ζωή τους με υποθήκη, πως πρέπει να μπουν στην αρένα να παλέψουν για να ζήσει το κεφάλαιο που καταρρέει. «Θα ζεις έτσι»…. τελεία και παύλα. Και όταν τελικά την παλέψεις και βγεις μετά από 40-50- 60 χρόνια από την αρένα εξαντλημένος αλλά ζωντανός, θα σε πετάξουμε με 350€ στο περιθώριο.
Έτσι περνάμε στους υπερήλικες πλέον. Όταν έχεις ολοκληρώσει το εργατικό σου έργο και πλέον σε έχουν ξεζουμίσει είναι η ώρα να πεθάνεις. Κι αν ζήσεις?… κακό του κεφαλιού σου!
Κανένας σεβασμός σε αυτούς τους αγωνιστές της ζωής, καμιά συμπαράσταση, καμιά ανθρωπιά. Χωρίς λεφτά, χωρίς γιατρούς, χωρίς ζωή, φύγετε από τα πόδια μας. Ουστ!
Πολύ μακριά είναι για όλους μας τα γηρατειά, τόσο μακριά όσο το αύριο. Και πως πονά να βλέπεις ανθρώπους που έχουν παλέψει μια ζωή, να παλεύουν ακόμη με την κούραση στο πρόσωπο και τον πόνο, γιατί όσα κι αν πρόσφεραν δεν θα πάρουν ποτέ τίποτα πίσω. Είναι μανάδες και πατεράδες ή δεν είναι, δούλεψαν σε όλη τους τη ζωή ή όχι, είναι όμως συνάνθρωποι, ζωντανοί ακόμη, με συναισθήματα, με δικαίωμα στο χαμόγελο και στη χαρά. Είναι τραγικό να μην υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός γι αυτούς τους ανθρώπους, είναι πέρα από κάθε νοσηρότητα η αναλγησία απέναντι τους.
Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας τόπος, που ευνουχίζει τη νεολαία και πετά σα σκουπίδια τους γηραιούς και τους ανήμπορους? Τι άλλο φέρνει στο μυαλό, πέρα από μια στυγνή επιχείρηση, όπου αν δεν είσαι πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, είσαι ανύπαρκτος? Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα από πάντα. Γι αυτό υπήρξε εξ αρχής, για να εξυπηρετεί συμφέροντα.
Σήμερα όμως, δεν είμαστε αμόρφωτοι, δεν είμαστε ανίδεοι, δεν είμαστε ανήμποροι. Σήμερα μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή μας πίσω. Να απαιτήσουμε έστω αυτά τα στοιχειώδη. Ο τρόπος δεν είναι μόνο η αγανάκτηση, ο τρόπος είναι αυτός της σκέψης και της δράσης. Κάποιοι πιστεύουν πως η νοοτροπία είναι αδύνατον να αλλάξει, εγώ λέω πως είναι δυνατό. Πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε λύσεις από αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα. Πρέπει να γίνουμε κοινωνικά και πολιτικά υπεύθυνοι. Τα παιδιά μας λοβοτομούνται και οι γονείς μας εξοντώνονται, δεν είναι έξω από το σπίτι μας, είναι μέσα, ήμασταν εμείς τα παιδιά στα σχολεία και θα είμαστε εμείς στο δρόμο να ψάχνουμε στους κάδους. Πρέπει η ευθύνη να επιστρέψει στη ζωή μας και η δράση να γίνει η ουσία της. Αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δράση, αντίδραση, διεκδίκηση. Φτάνει η τεμπελιά, ας επιστρέψουμε επιτέλους ενεργοί στην εύφορη κοιλάδα. Φτάνει το σκυμμένο κεφάλι, καιρός για λίγο ουρανό.
* http://en.wikipedia.org/wiki/Triple_Entente
**88http://www.imf.org/
ή
Ιστορία μου αμαρτία μου…
Τόπος: Ελλάδα
Χρόνος: 1821 έως σήμερα
Πρωταγωνιστές: Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας
Και να που έφτασε η στιγμή που όλοι είδαν το βασιλιά γυμνό σε αυτή τη χώρα,
ή μήπως, που ξαναείδαν το βασιλιά γυμνό?
Έχει καταγραφεί άραγε η πραγματική φωνή του λαού σε κάθε «νέα» καταστροφή που αντιμετώπιζε αυτή η Ελλάδα? Θυμάμαι να διαβάζω σε βιβλία άλλων εποχών, πάντα σε στιγμές «ιστορικές», την περιγραφή «ένιωθες γύρω σου πως έβραζε ο τόπος»….
Έχει καιρό που βράζει ο τόπος στο σήμερα, οι άνθρωποι είναι έκρυθμοι, μυρίζει θυμός παντού και όλο και φουντώνει. Έχει ξανασυμβεί στην ψωροκώσταινα όμως αυτό και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και εις τους αιώνας των αιώνων…..
Τι έγινε τότε, μετά τη μεγάλη επανάσταση και τελικά αντί για το ελεύθερο ελληνικό κράτος ξεκίνησε η νεότερη ελληνική ιστορία με την εναλλαγή τυράννων? Γιατί δεν έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε την ελευθερία που τόσα χρόνια αγωνιζόταν κάποιοι να κερδίσουν? Γιατί ξανά και ξανά είμαστε ενώπιων συνεπειών της απραξίας μας και της ραστώνης μας? Γιατί κανείς δεν έχει την τόλμη να είναι πολιτικά και κοινωνικά υπεύθυνος? Μια ζωή ένας σωτήρας, ένας ήρωας, ένας Χριστός, ένας ηγεμόνας, ένας προδότης, ένας διάβολος, μπορεί να μας βάλει στην κατηφόρα ή να μας οδηγήσει στη δόξα. Εμείς απλά είμαστε έρμαια των διαθέσεων με τις οποίες έρχεται ο καθένας στη ζωή μας.
Από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους αποφασίστηκε από μία επιχειρηματική ελίτ γηγενών και εταίρων πως η σύσταση του νέου κράτους στόχο έχει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένας λαός στην υπηρεσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Έτσι λοιπόν όταν οι πρώτοι νέο-έλληνες που κλήθηκαν να ασκήσουν τα δημοκρατικά του δικαιώματα στο νέο-ελληνικό κράτος, μπορούσαν να επιλέξουν το φιλοαγγλικό, το φιλογαλλικό ήτο φιλορωσικό κόμμα. Απίστευτη επιλογή ελεύθερης δημοκρατίας ε;… κανονικό προτεκτοράτο. Εκείνα τα χρόνια λεγόταν «Ανταντ» (Entente*), σήμερα ΔΝΤ (IMF International Monetary Fund**).
Τότε (ίσως μέχρι και πρόσφατα) το μεγαλύτερο ποσοστό των ελλήνων δεν είχε τη μόρφωση και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να αντιληφθεί πολλά σημεία της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του κράτους (επιμελώς πολύπλοκα δομημένα για να μην γίνονται κατανοητά). Σήμερα όμως ο λαός, χάρη στο διαδίκτυο και την έμφυτη περιέργεια έχει πρόσβαση σε γνώσεις και πληροφορία που όλοι θα ήθελαν να παραμείνει κλειδωμένη σε βιβλιοθήκες μοναστηριών. Πλέον γνωρίζουμε και μπορούμε να μάθουμε ακόμη περισσότερα όσο ψάχνουμε.
Ας δούμε λοιπόν εικόνες πραγματικές της Ελλάδας του χτες και του σήμερα με βάση δύο μη παραγωγικές ανθρώπινες ηλικίες. Ανήλικοι και Υπερήλικες.
Ξεκινάμε από ένα παρελθόν ενός νέου κράτους όπου η παιδεία είναι προνόμιο των εχόντων. Η γνώση έπρεπε να περιορίζεται μεταξύ της επόμενης γενιάς που θα αναλάμβανε την εξουσία και διακυβέρνηση. Ο λαός υποταγμένος στην άγνοια του, να πολεμά να φτιάξει ζωή και να ελπίζει μάταια, πως ο κόσμος έχει μια θέση και γι αυτόν.
Μετά αρχίζει και δημιουργείτε (προκειμένου να επανδρωθεί με αξιωματικούς η «αυλή») μία αστική τάξη σκαλοπάτι μεταξύ του χάους. Αρχίζει να υπάρχει η έννοια του κέρδους και για τους από κάτω και μία τάση του λαού, να έχει δικαίωμα στην παιδεία που θα του έδινε μια θέση πιο κοντά στο κεφάλαιο και πιο μακριά από τη βάση της πυραμίδας.
Εξ’ αρχής η μετέπειτα δωρεάν παιδεία στόχο είχε λανθασμένο. Άλλη έννοια πήρε στα μάτια του λαού και ανάλογο περιεχόμενο της έδωσαν οι υπεύθυνοι. Έτσι οι κάτοικοι της γης που παλιά φιλοσοφούσαν, διδάσκονταν μυθεύματα, προπαγάνδα και στείρα γνώση, με απώτερο σκοπό πάντα, να κερδίσουν μια θέση στην αυλή.
Δεν επενδύθηκε ποτέ τίποτα στην παιδεία των νέων, δεν ενθαρρύνθηκε ποτέ η δημιουργικότητα και η εξυπνάδα, δεν δόθηκε ποτέ σημασία στην πρόοδο και την καλλιέργεια.
Σήμερα η παιδεία συνεχίζει να υποτιμά τη νοημοσύνη των παιδιών και νέων και η κοινωνία τους επιφυλάσσει μία στυγνή συμπεριφορά στο ξεκίνημά τους στη ζωή. Η παιδεία τους προετοιμάζει για μία στάση παθητική, με ανόητη και στείρα εξειδίκευση, άθλιες μικροκομματικές συνήθειες και βρώμικο αλισβερίσι μεταξύ της εκεί καθεστηκυίας τάξης(βλ. πανεπιστήμια). Και μετά ακολουθεί το σπάσιμο του τσαμπουκά με έναν ανόητο υποχρεωτικό στρατό που στόχο έχει την ανοχή στην καταπάτηση της αξιοπρέπειας και τον εξευτελισμό στο όνομα της απαραίτητης πειθαρχίας με βάση το σεβασμό που προκαλεί ο φόβος. Πλέον είσαι έτοιμος και για τα αφεντικά. Έχεις μάθει τα τελευταία 12 με 18 χρόνια μέσω της «παιδείας» μόνο όσα χρειάζονται οι δουλειές τους και μετά στο στρατό και να σκύβεις ταπεινά το κεφάλι.
Τώρα λένε στους νέους πως ξεκινούν τη ζωή τους με υποθήκη, πως πρέπει να μπουν στην αρένα να παλέψουν για να ζήσει το κεφάλαιο που καταρρέει. «Θα ζεις έτσι»…. τελεία και παύλα. Και όταν τελικά την παλέψεις και βγεις μετά από 40-50- 60 χρόνια από την αρένα εξαντλημένος αλλά ζωντανός, θα σε πετάξουμε με 350€ στο περιθώριο.
Έτσι περνάμε στους υπερήλικες πλέον. Όταν έχεις ολοκληρώσει το εργατικό σου έργο και πλέον σε έχουν ξεζουμίσει είναι η ώρα να πεθάνεις. Κι αν ζήσεις?… κακό του κεφαλιού σου!
Κανένας σεβασμός σε αυτούς τους αγωνιστές της ζωής, καμιά συμπαράσταση, καμιά ανθρωπιά. Χωρίς λεφτά, χωρίς γιατρούς, χωρίς ζωή, φύγετε από τα πόδια μας. Ουστ!
Πολύ μακριά είναι για όλους μας τα γηρατειά, τόσο μακριά όσο το αύριο. Και πως πονά να βλέπεις ανθρώπους που έχουν παλέψει μια ζωή, να παλεύουν ακόμη με την κούραση στο πρόσωπο και τον πόνο, γιατί όσα κι αν πρόσφεραν δεν θα πάρουν ποτέ τίποτα πίσω. Είναι μανάδες και πατεράδες ή δεν είναι, δούλεψαν σε όλη τους τη ζωή ή όχι, είναι όμως συνάνθρωποι, ζωντανοί ακόμη, με συναισθήματα, με δικαίωμα στο χαμόγελο και στη χαρά. Είναι τραγικό να μην υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός γι αυτούς τους ανθρώπους, είναι πέρα από κάθε νοσηρότητα η αναλγησία απέναντι τους.
Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας τόπος, που ευνουχίζει τη νεολαία και πετά σα σκουπίδια τους γηραιούς και τους ανήμπορους? Τι άλλο φέρνει στο μυαλό, πέρα από μια στυγνή επιχείρηση, όπου αν δεν είσαι πλουτοπαραγωγικό δυναμικό, είσαι ανύπαρκτος? Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα από πάντα. Γι αυτό υπήρξε εξ αρχής, για να εξυπηρετεί συμφέροντα.
Σήμερα όμως, δεν είμαστε αμόρφωτοι, δεν είμαστε ανίδεοι, δεν είμαστε ανήμποροι. Σήμερα μπορούμε να διεκδικήσουμε τη ζωή μας πίσω. Να απαιτήσουμε έστω αυτά τα στοιχειώδη. Ο τρόπος δεν είναι μόνο η αγανάκτηση, ο τρόπος είναι αυτός της σκέψης και της δράσης. Κάποιοι πιστεύουν πως η νοοτροπία είναι αδύνατον να αλλάξει, εγώ λέω πως είναι δυνατό. Πρέπει να πάψουμε να περιμένουμε λύσεις από αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα. Πρέπει να γίνουμε κοινωνικά και πολιτικά υπεύθυνοι. Τα παιδιά μας λοβοτομούνται και οι γονείς μας εξοντώνονται, δεν είναι έξω από το σπίτι μας, είναι μέσα, ήμασταν εμείς τα παιδιά στα σχολεία και θα είμαστε εμείς στο δρόμο να ψάχνουμε στους κάδους. Πρέπει η ευθύνη να επιστρέψει στη ζωή μας και η δράση να γίνει η ουσία της. Αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δράση, αντίδραση, διεκδίκηση. Φτάνει η τεμπελιά, ας επιστρέψουμε επιτέλους ενεργοί στην εύφορη κοιλάδα. Φτάνει το σκυμμένο κεφάλι, καιρός για λίγο ουρανό.
* http://en.wikipedia.org/wiki/Triple_Entente
**88http://www.imf.org/
