Από τις Πυραμίδες στη Σαγράδα Φαμίλια: το θαύμα της δημιουργίας και η φρίκη της καταστροφής

 

Υπάρχουν έργα που ξεπερνούν την υλική τους υπόσταση. Δεν είναι μόνο πέτρα, μάρμαρο ή μπετόν. Είναι το αποτύπωμα της ανθρώπινης φαντασίας και συνεργασίας. Η απόδειξη ότι όταν οι άνθρωποι δουλεύουν για έναν κοινό σκοπό μπορούν να δημιουργήσουν κάτι που θα υπερβεί τις ζωές τους.

Οι Πυραμίδες της Γκίζας, χτισμένες πριν από 4.500 χρόνια, συνεχίζουν να προκαλούν δέος. Η γεωμετρική τους ακρίβεια και η τεράστια κλίμακα τους έχουν γεννήσει αναρίθμητους μύθους για εξωγήινους ή υπερπολιτισμούς. Κι όμως, τα αρχαιολογικά στοιχεία είναι σαφή: πρόκειται για καθαρά ανθρώπινο επίτευγμα. Χιλιάδες εργάτες και τεχνίτες, με απλά εργαλεία αλλά με απίστευτη οργάνωση, συντόνισαν την προσπάθειά τους για να δημιουργήσουν μνημεία που άντεξαν χιλιετίες. Το μυστικό δεν είναι η «χαμένη τεχνολογία», αλλά η συλλογική πίστη σε ένα έργο που ξεπερνούσε τον καθένα ξεχωριστά.

Στην πρόσφατη τρέχουσα ιστορία, στη Βαρκελώνη, η Σαγράδα Φαμίλια αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός έργου που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Από το 1882 μέχρι σήμερα, γενιές ολόκληρες συνεχίζουν το όραμα του Αντόν Γκαουντί. Το μνημείο συνδυάζει την παραδοσιακή τέχνη της λιθοδομής με τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες σχεδιασμού. Είναι μια ζωντανή υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί έργα που ξεπερνούν τη διάρκεια της δικής του ζωής, έργα που ενώνουν γενιές και κουλτούρες σε μια κοινή πορεία.

Οι Πυραμίδες και η Σαγράδα Φαμίλια δεν συνδέονται μόνο από τη μεγαλοπρέπεια ή τη φαντασία τους. Συνδέονται από κάτι βαθύτερο: δείχνουν ότι η πραγματική δύναμη του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην ατομική ιδιοφυΐα, αλλά στη συνεργασία. Όταν οι άνθρωποι συντονίζονται, μπορούν να φτιάξουν το αδιανόητο.

Κι εδώ έρχεται η μεγάλη τραγωδία: ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να αφιερώσει γενιές ολόκληρες στη δημιουργία, αναλώνεται εξίσου εύκολα στην καταστροφή.

Αυτήν τη στιγμή, λίγα χιλιόμετρα από τις Πυραμίδες, εξελίσσεται μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές τραγωδίες της εποχής μας. Στη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός δεν διεξάγει πόλεμο, αλλά μια μεθοδική εκστρατεία ισοπέδωσης. Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και πολιτιστικά μνημεία εξαφανίζονται κάτω από τις βόμβες. Χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και άμαχοι έχουν δολοφονηθεί. Μια ολόκληρη κοινωνία σβήνεται συστηματικά, με το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας στραμμένο αλλού. Αυτό δεν είναι «σύγκρουση», δεν είναι «μάχη». Είναι γενοκτονία.

Η ειρωνεία είναι σκληρή: δίπλα σε μνημεία που μαρτυρούν τι μπορεί να καταφέρει η συλλογική ανθρώπινη προσπάθεια, βλέπουμε σήμερα την απόλυτη άρνηση του πολιτισμού. Εκεί που κάποτε χτίζονταν έργα για να αντέξουν στην αιωνιότητα, ίσως και από μακρινούς προγόνους Παλαιστινίων και Ισραηλινών, σήμερα γκρεμίζονται μεθοδικά οι ζωές και οι μνήμες ενός ολόκληρου λαού.

Οι Πυραμίδες και η Σαγράδα Φαμίλια μας δείχνουν το μεγαλείο της δημιουργίας. Η Γάζα μάς δείχνει το έρεβος της καταστροφής. Το ερώτημα είναι ποιον δρόμο θα διαλέξει τελικά η ανθρωπότητα: τον δρόμο της συνεργασίας που χτίζει θαύματα, ή τον δρόμο της βαρβαρότητας που ισοπεδώνει τον ίδιο τον άνθρωπο.

Το μέλλον μας κρίνεται από το πού θα στρέψουμε αυτή τη δύναμη: στο χτίσιμο ή στο γκρέμισμα. Και αυτή η απόφαση δεν αφορά μόνο την κάτω γειτονιά αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

Από τα φεστιβάλ στην καπηλεία του τραύματος ✦

 

Το Free Earth Festival έγινε φέτος αφορμή για μια έντονη συζήτηση: μπορεί η μουσική να είναι χώρος συνύπαρξης ή γίνεται μέσο κανονικοποίησης;

Πολλοί φίλοι και σύντροφοι υπενθύμισαν, σωστά, ότι το πολιτιστικό μποϊκοτάζ έχει υπάρξει όπλο αντίστασης. Στη Νότια Αφρική, για παράδειγμα, η διεθνής καμπάνια πίεσε θεσμούς, καλλιτέχνες και εταιρείες που συνεργάζονταν με το απαρτχάιντ και βοήθησε να γονατίσει το καθεστώς. Το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιήθηκε και αργότερα, όταν διεθνείς καλλιτέχνες αρνήθηκαν να εμφανιστούν σε χώρες που βρίσκονταν σε πόλεμο ή υπό αυταρχικά καθεστώτα – από το Σουδάν μέχρι τη Μυανμάρ. Κατανοώ απόλυτα γιατί αρκετοί θεωρούν ότι η ίδια στρατηγική πρέπει να εφαρμόζεται παντού, χωρίς εξαιρέσεις. Η συνέπεια είναι ζήτημα αξιοπιστίας για κάθε κίνημα.

Η σύγκριση όμως χρειάζεται προσοχή: τότε οι ίδιες οι συναυλίες με «μόνο λευκούς» καλλιτέχνες και θεατές ήταν άμεση υλοποίηση του απαρτχάιντ. Σήμερα, στο Free Earth, το κοινό ήταν πολυεθνικό, μικτό, με παλαιστινιακά φουλάρια και αντιπολεμικά μηνύματα παρόντα. Η εμπειρία του χώρου δεν αναπαρήγαγε αποκλεισμούς· αντίθετα, έδειξε ότι η σκηνή μπορεί να παραμένει διεθνιστική.

Το βαθύτερο ζήτημα είναι αλλού: η καπηλεία του τραύματος. Δύο χρόνια μετά την επίθεση στο φεστιβάλ στη Ρεΐμ, ο πόνος των επιζώντων είναι υπαρκτός. Αντί να σεβαστούμε τον χώρο του πένθους, η μνήμη τους χρησιμοποιείται, με τον χειρότερο τρόπο, από κρατικούς και φιλοϊσραηλινούς μηχανισμούς ως εργαλείο προπαγάνδας. Μια σκηνή που γεννήθηκε για την ελευθερία και την ειρήνη παρουσιάζεται ως άλλοθι για να θεωρείται ο πόλεμος «αναγκαίος». Αυτό είναι η πραγματική καπηλεία: η αρπαγή της μνήμης για να νομιμοποιηθεί η καταστροφή στη Γάζα.

Και ενώ συμβαίνει αυτό, κινδυνεύουμε να χαθούμε σε εσωτερικές κατηγορίες. Αν στοχοποιούμε αδιάκριτα το κοινό που αναζητά χώρους ελευθερίας, αντί να εστιάζουμε σε καλλιτέχνες που δηλώνουν πρεσβευτές κρατών ή σε διοργανωτές που συνεργάζονται με λόμπι, τότε μικραίνουμε το ίδιο το κίνημα αλληλεγγύης.

Δεν γράφω αυτά για να ακυρώσω τις ενστάσεις όσων πιστεύουν στο απόλυτο μποϊκοτάζ· γράφω γιατί με προβληματίζει όταν η κουβέντα μεταφέρεται από τους θεσμούς και τις κυβερνήσεις στους ίδιους τους ανθρώπους που ψάχνουν στιγμές ελευθερίας.

Τα πραγματικά πεδία μάχης είναι αλλού. Σε έρευνα του Ινστιτούτου Δημοκρατίας του Ισραήλ (Ιούνιος 2025), το 79% των Εβραίων Ισραηλινών δήλωσε ότι «δεν ανησυχεί ιδιαίτερα» για την πείνα στη Γάζα. Σύμφωνα με το aChord του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, το 64% συμφώνησε με τη φράση «δεν υπάρχουν αθώοι στη Γάζα». Και όπως έγραψε η Haaretz, το 82% υποστήριξε την εκτόπιση των Παλαιστινίων από τη Γάζα. Τα ποσοστά αυτά δεν είναι απλώς αριθμοί· δείχνουν πώς μια κοινωνία συνηθίζει να αποδέχεται την αποανθρωποποίηση και δίνουν πολιτική κάλυψη στις αποφάσεις της κυβέρνησης για πολιορκία, λιμό και εκτοπίσεις. Εκεί διαμορφώνεται η κανονικότητα της βαρβαρότητας – όχι σε μια σκηνή όπου χιλιάδες άνθρωποι από δεκάδες χώρες χορεύουν μαζί. Ας μην ξεχνάμε πως και η δική μας χώρα επίσημα τάσσεται με αυτή την λογική και η Ισλαμοφοβία που καλλιεργείται εδώ και χρόνια,  βρήκε τον εκδικητή της. 

Γίνεται διαφορετικά; Υπάρχουν κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση. ΔΙεθνώς βλέπουμε φεστιβάλ που παίρνουν καθαρή θέση. Στην Αυστραλία, το Earth Frequency Festival απαίτησε φέτος από όλους τους καλλιτέχνες να υπογράψουν ηθικό συμβόλαιο κατά της γενοκτονίας και των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η πολιτική αυτή οδήγησε στη ματαίωση εμφάνισης των Infected Mushroom, οι οποίοι διαφώνησαν με το πλαίσιο. Παρά τις αντιδράσεις, οι διοργανωτές υπερασπίστηκαν την απόφαση, τονίζοντας ότι η μουσική δεν μπορεί να αγνοεί την πραγματικότητα της καταπίεσης και του ρατσισμού.

Το παράδειγμα αυτό δείχνει ότι η ουδετερότητα δεν είναι μονόδρομος: ένα φεστιβάλ μπορεί να δηλώνει ρητά ποιες αξίες υπηρετεί και να προστατεύει τους χώρους ελευθερίας από το art-washing. Αν το Free Earth θέλει να σταθεί στο ύψος των αρχών που επικαλείται — ειρήνη, ελευθερία, ισότητα — τότε χρειάζεται και αυτό να οριοθετήσει καθαρά τι σημαίνει για το ίδιο η αποδοχή ή η απόρριψη καλλιτεχνών και κοινού.

---

Το ερώτημα,  λοιπόν, δεν είναι αν κάποιος πήγε σε φεστιβάλ. Είναι ποιον εξυπηρετεί ο διχασμός μας; Η ιστορία δείχνει ότι το μποϊκοτάζ είναι αποτελεσματικό όταν στοχεύει καθαρά θεσμούς, εταιρείες, καλλιτέχνες που συνειδητά στηρίζουν στρατούς κατοχής. Όχι όταν μετατρέπεται σε τυφλή ενοχοποίηση του κοινού.

Η μνήμη όσων χάθηκαν στη Ρεΐμ ανήκει στους ανθρώπους που πόνεσαν, όχι σε κυβερνήσεις και λόμπι που την εμπορεύονται και την κάνουν άλλοθι σφαγής. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να σκεπάζει την καταστροφή στη Γάζα.

Αν η τέχνη και η μουσική έχουν νόημα, είναι για να μας θυμίζουν ότι καμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι αναλώσιμη. Αυτό είναι το νήμα που μπορεί να ενώσει — πέρα από φεστιβάλ και στρατόπεδα, απέναντι σε κάθε απόπειρα καπηλείας και κάθε μορφή γενοκτονίας. Και ίσως αυτή να είναι η αφετηρία μιας πιο πλατιάς, διεθνιστικής αλληλεγγύης: να υπερασπιστούμε μαζί τους χώρους ελευθερίας, όχι να τους εγκαταλείπουμε.

Ο κόσμος μετά...

 Στο Κατώφλι του Μετα-Αμερικανικού Κόσμου: Να Μην Παρασύρει η Κατάρρευση τον Άνθρωπο

 🧱 Αυτό που συμβαίνει όλο και πιο φανερά μέρα την μέρα είναι μια κατάρρευση που θάβει ανθρώπους κάτω από τα ερείπια της αυτοκρατορικής αλαζονείας.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους αντιδρούν πια όχι με σχέδιο, αλλά με πανικό.

Και το Ισραήλ – ο πιο προστατευμένος παίκτης τους – σπάει κάθε φρένο, κάθε έννοια δικαίου, κάθε όριο ανοχής. Το αφήγημα της Pax Americana – του κόσμου υπό τη σταθερότητα και τις “αξίες” της Δύσης – καταρρέει ορατά.

Η στρατηγική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους θυμίζει Ρώμη στην ύστερη παρακμή: πολλαπλές εστίες φωτιάς, χωρίς συνοχή, χωρίς αφήγημα.

Το Ισραήλ, ως εμπροσθοφυλακή αυτής της τάξης, ενεργεί ανεξέλεγκτα, με τρομακτικό ανθρώπινο κόστος και με όλο και μικρότερη διεθνή ανοχή.

Η στρατιωτική επέμβαση δεν επιφέρει "τάξη", αλλά αποσταθεροποίηση, μίσος και βαθύ ρήγμα ανάμεσα σε λαούς και θεσμούς.

🌐 Νέες Δυναμικές, Άγνωστης Ποιότητας

Καθώς η αμερικανική αυτοκρατορική αφήγηση εξαντλείται, νέες δυνάμεις κινούνται στο κενό.

Η Κίνα, η Ρωσία, και ορισμένοι περιφερειακοί άξονες (BRICS+, SCO) προβάλλουν ένα εναλλακτικό μοντέλο:

📌 λιγότερη επέμβαση, λιγότερη ελευθερία, λιγότερη υποκρισία.

Όμως αυτό το νέο οικοδόμημα δεν είναι κατ’ ανάγκη προοδευτικό:

δεν βασίζεται σε ατομικά δικαιώματα,

δεν αναγνωρίζει μειονότητες ή διαφωνούντες ως θεσμικούς συνομιλητές,

δεν προτάσσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως καθολική αξία.

Αν η παλιά τάξη αποτύχει χωρίς κάτι ηθικά ανώτερο να την αντικαταστήσει, ο κόσμος κινδυνεύει να γίνει χειρότερος, όχι απλώς διαφορετικός.

⚖️ Ο φιλελεύθερος δικαιωματισμός της Δύσης – όσο ανεπαρκής και ελλιπής κι αν ήταν – υπήρξε ένας παγκόσμιος θεσμικός φάρος: για τις γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τις θρησκευτικές μειονότητες, τους αντιφρονούντες.

Αν αυτός καταρρεύσει μαζί με την παλαιά ηγεμονία, πολλοί άνθρωποι θα μείνουν εκτεθειμένοι σε πολιτισμικά συστήματα που δεν αναγνωρίζουν ούτε την ύπαρξή τους.

Η Ρωσία ποινικοποιεί την “προώθηση της ομοφυλοφιλίας”.

Το Ιράν φιμώνει, φυλακίζει, μαστιγώνει.

Η Κίνα εξαφανίζει ταυτότητες στη σιωπή.

Ακραίοι δεξιοί και θρησκευτικοί κύκλοι σε όλο τον κόσμο ενισχύονται από το κενό.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε η “απο-δυτικοποίηση” να σημαίνει το τέλος του ανθρωπισμού.

🌱 Ποιο Μέλλον Διαμορφώνεται – Και Ποιο Θέλουμε;

Το ερώτημα δεν είναι “ποιος θα κυριαρχήσει”, αλλά ποια ανθρωπότητα θέλουμε να χτίσουμε.

Αν αυτή η εποχή μετάβασης οδηγήσει σε:

νέους εξοπλισμούς,

κρατική παρακολούθηση,

στρατιωτικό βιομηχανικό πλέγμα χωρίς αντίλογο,

δαιμονοποίηση “του άλλου”,

τότε ο κόσμος μας δεν εξελίσσεται — επιστρέφει στην προ-ανθρώπινη βαρβαρότητα.

Αντίθετα, μια μετάβαση που θα βασιστεί σε:

αξιοπρέπεια,

ανεκτικότητα,

κοινωνική οικοδόμηση,

τεχνολογική χρήση για την ενδυνάμωση του ανθρώπου,

μπορεί να σημάνει την αρχή ενός πιο δίκαιου και συνειδητού πλανήτη.

🚨 Ό,τι βλέπουμε σήμερα – είτε στην Παλαιστίνη, είτε στην Ουκρανία, είτε στη σιωπηλή σφαγή προσφύγων στα σύνορα – δεν είναι μόνο αποτέλεσμα γεωπολιτικής. Είναι και καθρέφτης της δικής μας απάθειας.

Χρειαζόμαστε επειγόντως:

μαζική ηθική αφύπνιση, όχι “ρεαλιστική ουδετερότητα”.

επενδύσεις σε ζωή: στην υγεία, την παιδεία, την ειρήνη.

αντίσταση στην απονέκρωση της σκέψης μέσω προπαγάνδας, φόβου, ρητορικής μίσους.

κάθαρση από τη διαφθορά που υπονομεύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Δεν υπάρχει καμία “ευκαιρία” σε όλο αυτό, αν δεν την απαιτήσουμε εμείς.

Ευκαιρία υπάρχει μόνο αν η βάση του κόσμου — οι κοινωνίες, οι πολίτες, οι άνθρωποι — σηκώσουν κεφάλι.

Όχι για να γίνουν “η νέα δύναμη”.

Αλλά για να βάλουν τέλος στην λατρεία της δύναμης.

Όσο είμαστε σιωπηλοί, το μόνο που εξελίσσεται είναι η καταστολή.

Το μόνο που επενδύεται, είναι ο θάνατος.

Οι κυβερνήσεις πρέπει να καταλάβουν: η δύναμη δεν μετριέται με drones, αλλά με δίκτυα αλληλεγγύης.

Και οι κοινωνίες, να θυμηθούν: η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα — είναι συνενοχή.

🔚 Ζούμε ένα ιστορικό σημείο καμπής.

Αλλά δεν είναι μόνο γεωπολιτική η κρίση. Είναι πολιτισμική, ηθική, υπαρξιακή.

Αν η κατάρρευση της παλιάς τάξης γίνει αφορμή για να συντριβεί η έννοια του ανθρώπινου δικαιώματος,

αν “ο νέος κόσμος” στηρίζεται στο φόβο, στην εξουσία και στον μισανθρωπισμό,

τότε δεν έχουμε κερδίσει τίποτα — έχουμε απλώς αλλάξει δυστοπία.

Η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τις υπερδυνάμεις.

Τη γράφει και η βάση αυτού του πλανήτη – οι άνθρωποι που επιλέγουν να αντισταθούν στην απονέκρωση.

Ο κόσμος αλλάζει.

Και πρέπει να διαλέξουμε: ή θα σταθούμε απέναντι ή θα μας πάρει μαζί του. Ας μην αφήσουμε να γίνει ένας κόσμος χωρίς άνθρωπο.

🛑 Δεν αρκεί να είμαστε “ενημερωμένοι”.

📣 Χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση.

✊ Να απαιτήσουμε: λιγότερα όπλα – περισσότερη ζωή.

✍️ Να γράψουμε: αντίλογο – όχι αποδοχή.

🧠 Να σκεφτούμε ξανά: τι σημαίνει πρόοδος και ποιος την καθορίζει.

Αυτός ο κόσμος αλλάζει.

Ας μην τον αφήσουμε να γίνει απάνθρωπος επειδή φοβηθήκαμε να φωνάξουμε όταν έπρεπε.

People have the power

People have the power μας είπε η Patti Smith το 1988, τον περασμένο αιώνα...
Το τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα, από το ±1960 έως και το 1999, ο δυτικός κόσμος και όχι μόνο ξεκίνησε να πραγματώνει μία αισθητά εξελιγμένη ανθρωπότητα σε επίπεδο εκλογίκευσης και απαιτήσεων για το δικαιότερο συνολικά. Πολλά κινήματα σκέψης που είχαν αρθρώσει λόγο παλαιότερα, βρήκαν ακροατές και ακολούθους σε μια εποχή όπου φαινόταν πως δεν θα ανεχθεί άλλο το πόπολο να είναι πιόνι στο σκοτάδι. Οι φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, εξεγερσιακές δυναμικές που παρήγαγε αυτή η εποχή ήταν μία εγγύηση πως πίσω δεν υπήρχε πια.

Ένα από τα πολλά που άλλαξαν ήταν πως σιγά σιγά οι περισσότεροι στόχοι του φασισμού άρθρωσαν λόγο υπεράσπισης της ύπαρξης τους και δεν ανέχονταν με τον οποιοδήποτε τρόπο να θεωρούνται κατώτεροι από οποιονδήποτε του είδους τους, δηλαδή από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Ήταν ντροπή να υπερασπιστείς ναζιστικές πρακτικές ή ιδέες. Ήταν ντροπή να μισείς κάποιον για κάτι που είναι και όχι για κάτι που έκανε. Που και πάλι, η "πολιτισμένη" ανθρωπότητα έχει ορίσει νόμους διαχείρισης της παραβατικής συμπεριφοράς και σίγουρα ο αφανισμός του "παραβάτη" δεν είναι ένας από αυτούς.

Σε αυτή την ευμάρεια της εξελιγμένης σκέψης ήρθε η αφθονία. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μας απασχολεί πια η αδικία γιατί τα είχαμε όλα. Φθάρθηκε το μέσα μας σαν καλοταϊσμένα πειραματόζωα σε ένα κλουβί που έγινε φωλιά μας. Ξεχάσαμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν υπάρχει βλακεία και εξουσία. Καμιά εξουσία δεν χαρίζει για πολύ χωρίς απαιτήσεις. Αυτό όμως θάφτηκε όταν οι αγώνες και οι αγωνιστές έγιναν tshirts και τασάκια. Φάγαμε Ζεν και φουσκώσαμε από περηφάνια για την ειρηνιστική και αδιάφορη φύση μας. Και μετά όπως σε κάθε πείραμα ήρθε η ώρα του σοκ...

Μας βρήκε νωθρούς, μόνους, εκπαιδευμένους να κωφεύουμε, να εθελοτυφλούμε και να σιωπούμε. Να περιμένουμε ότι γυρίζει ο τροχός, ότι η ζωή κάνει κύκλους, να ξεχνάμε πως άλλοι κρατούν το χειριστήριο κι εμείς απλά αποδίδουμε αντιδράσεις στο σοκ. Άγρια εποχή ξαναήρθε στον κόσμο των μπέργκερς. Πόλεμοι που κάνουμε και μας στέλνουν τους ανθρώπους που ξεκάνουμε. Τους μισούμε. Πείνα μας είπαν γιατί πολλά φάγαμε. Τους πιο φτωχούς από μας πάλι μισούμε. Τους κάθε από εμάς διαφορετικούς. Αστείο αλήθεια, να είναι διαφορετικός ο ποντικός του διπλανού κελιού και όχι αυτός που κρατάει το κλειδί και των δύο.

Ο κόσμος λοιπόν που έχει την δύναμη όπως έλεγε η Πάττι το 1988, αποφάσισε να την επενδύσει στην αρχή αυτού του αιώνα στην φαρέτρα του φασισμού. Αντιλαμβάνεται πως η φάση είναι μόνιμος αγώνας και επειδή ποτέ δεν έχει ξοδέψει χρόνο στην ενήλικη ζωή του να οραματιστεί έναν καλύτερο κόσμο και διαφορετικό, συντάσσεται με αυτούς που του λένε πως υποταγμένος στον αρχηγό και μισώντας όλους τους άλλους θα είναι καλύτερα. Στο μεταξύ η επιστήμη φωνάζει πως ο πλανήτης πεθαίνει τάχιστα από εμάς.

 Ίσως το γύρισμα αυτό που τόσο μισιόμαστε πάλι μεταξύ μας όλοι να είναι η σωτηρία του πλανήτη από το πιο ηλίθιο αν και το μόνο με συνείδηση ον που τον κατοίκησε ποτέ. Ίσως το μόνο κρίμα είναι που το βλέπω να γίνεται, που θέλουμε να αλληλοσκοτωθούμε και κανείς δεν θέλει να ακούσει γιατί αυτό δεν είναι καλό για εμάς. Με το εμάς σαφώς εννοώ το ανθρώπινο είδος με όλα του τα μοναδικά πλάσματα. Ίσως αυτό που θα ήθελα να μην ξέρω να είναι πως μπορούμε και αλλιώς. Μπορούμε πολύ καλύτερα αλλά δεν θέλουμε. Έτσι θα φάμε στην μάπα τον άνθρωπο μαλάκα όλοι οι υπόλοιποι. Ποιοι υπόλοιποι; Γιατί ξέρεις αυτός ο τύπος είναι μέσα σε όλους μας, για την ακρίβεια είναι ο πιο εύκολος τρόπος ύπαρξης, αγγίζει την ανευθυνότητα οποιουδήποτε θηλαστικού χωρίς συνείδηση.

Ας δούμε μία σύγχρονη μονάδα παραγωγής κρέατος, αυτές τις απόλυτα βασανιστικές εγκαταστάσεις. Κλουβί αντίστοιχο του τέλειου παραγωγικού μεγέθους που θέλουν να αποκτήσεις για να τους αποδόσεις τα μέγιστα. Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Τροφή κανονισμένη για να παράγεις τα μέγιστα κέρδη στον ταχύτερο χρόνο . Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Αυξητικές ορμόνες και επεμβάσεις για να αποδώσει την μέγιστη ποσότητα παραγωγής. Το κάνουμε κι εμείς ήδη στον εαυτό μας. Ελεγχόμενο ωράριο ύπνου, ξύπνιου, διαταραχή ισορροπιών, αποπροσανατολισμός, πέταμα των άχρηστων και αδύναμων. Αυτό μέσες άκρες είναι το όνειρο του φασισμού για μία ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία στον σύγχρονο κόσμο.

Κι όμως

[Outro]

The power to dream, to rule 
Η δύναμη να ονειρεύεσαι, να κυβερνάς
To wrestle the world from fools 
Να παλέψεις τον κόσμο από τους βλάκες
It's decreed: the people rule 
Είναι διάταγμα: οι άνθρωποι κυβερνούν
We have the power 
Έχουμε την δύναμη
The people have the power 
Οι άνθρωποι έχουν την δύναμη.

https://www.youtube.com/watch?v=v-TM9vSXNns

"Ο Βούθουλας και ο Μπούθουλας" μία ιστορία συμπόνιας με νούμερα

Το Περού στην πρώτη φωτογραφία όπως ζει η πλειοψηφία
και το Περού δεξιά όπως παρουσιάζεται η οικονομία του 

Έφτασε ο Δεκέμβρης του 2017 και τα νούμερα της ανάπτυξης δεν βγαίνουν ούτε στα χαρτιά. Η ανεργία καλπάζει, η μετανάστευση επίσης, η επισφαλής εργασία είναι ευκαιρία καριέρας, οι συνταξιούχοι ε! που θα πάει, θα πεθάνουν , οι δημόσιοι πρέπει να καρατομηθούν, οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα μείνουν δεμένοι στο βράχο να τους τρώει το όρνιο το συκώτι και ούτω καθεξής. Δύσκολα τα πράγματα.... Στα νούμερα τουλάχιστον πρέπει να βγαίνει. Όπως στο Περού, νερό και ρεύμα δεν έχουν οι πολίτες αλλά τα νούμερα καλπάζουν. Έτσι ναι, είσαι αξιοπρεπής, είσαι μία χώρα με την οικονομία να δείχνει ταχύτατη ανάπτυξη κι ας πεινά ο λαός της.

Έτσι λοιπόν τι κάνουμε για να βγουν τα νούμερα; 
Πεντάμηνα! 
Μαζεύεις όλους τους απελπισμένους και καταργείς κάθε προσόν τους. Μεταπτυχιακό με τρεις γλώσσες και εμπειρία, 495€, ανειδικεύτος εργάτης 495€. Εργασιακά δικαιώματα, μπα... τα βασικά. Αυστηρότητα στις ώρες εργασίας; Πλήρης ! Τατααααα ! Μείωση της ανεργίας, αποτελεσματικότητα δημοσίου. Ναι αλλά το όριο της φτώχειας είναι στα 6.000€ ετησίως, τα πεντάμηνα δίνουν 2.500€ και δεν δικαιούνται και ταμείο ανεργίας. Δεν βγαίνει καλά, Φτου! 

Τι να κάνουμε; 
Οκτάμηνα! 
Γιεαααα, ίδιο σκηνικό αλλά θα παίρνουν 8*495=3960€ και δύο μήνες ταμείο άλλα 720€ το σύνολο 4.680! Κατεβάζεις και το όριο της φτώχειας στα 4.500€ και έχει γίνει μεγάλη δουλειά! Μείωση ανεργίας, λιγότεροι κάτω από το όριο της φτώχειας, αποτελεσματικό και στελεχωμένο δημόσιο χωρίς σπατάλες. Τρεις δείκτες τα σπάνε ! Μένουν όμως πολλοί απ' έξω, ένα κομματάκι πρέπει σε αρκετούς γιατί αν όλοι πεινάσουν, θα μας φάνε! 

Τι άλλο να κάνουμε; 
Κοινωνικό μέρισμα! Πςςςςς! Μεγαλοφυές ! 
Εκεί ένας μόνος για να πάρει βοήθημα 450€ πρέπει να έχει ετήσιο εισόδημα 0,00 έως 3.000€, τουτέστιν ο πιο ευτυχισμένος σε αυτή την κατηγορία λαμβάνει 250€ το μήνα.... και του δίνουν άπαξ 450€ για να γίνει στουκ**. Επίσης σε αυτή την κατηγορία το τριχίλιαρο στο χρεώνουν έτσι κι αλλιώς σαν τεκμήριο δαπανών επιβίωσης στο εισόδημα σου. Αν όμως είσαι φιλοξενούμενος αυτά τα 3.000€ που ποτέ δεν πληρώθηκες από οπουδήποτε, χρεώνονται ως έσοδο σου στο νοικοκυριό που σε φιλοξενεί! Αφού έβγαλες τη χρονιά, ε! τρία χιλιάρικα τα είχες κι ας μη φαίνονται (το ότι είναι παρμένα από το νοικοκυριό που σε φιλοξενεί και άρα ήδη εγγράφονται και φορολογουνται σε αυτούς, δεν το σκέφτηκαν μάλλον). 
Παράλογο ; Δεν απαντάει, δεν είναι!Πάντως με 260€ το μήνα , χρίζεις μικρότερης βοήθειας γιατί είσαι ευκατάστατος ας πούμε. Κοινώς, το παρόν κοινωνικό πρόσωπο μας λέει ξεκάθαρα πως δεν έχουμε ιδέα ακόμη τι θα πει φτώχεια, εξαθλίωση και εργασιακός βιασμός, τα καλύτερα έπονται.

Παράλληλα οι λίστες με τις οφσορ έφτασαν μέχρι παράδεισο, οι έμποροι ναρκωτικών και δολοφόνοι είναι δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι , τιμώμενα πρόσωπα (κυρίως από τους ομοίους τους που κάνουν φιλανθρωπίες) ευεργέτες κλπ. Σκοταδιστές φασίστες φίλοι των νεοναζί αναγορεύονται διδάκτορες, η νεολαία φεύγει ανεπιστρεπτί κι σχεδόν όση μένει μισεί τους ,"λαθραίους" ανθρώπους των πολέμων και των καταστροφών αλλά όχι τον πρόεδρο, που προαναφέραμε, και πάει λέγοντας. 

Τσοκαρίες που μισούν τσοκαρίες θα λέγαμε και τα νούμερα με περισσή συμπόνια βαραίνουν προς την καταστροφή μας αλλά δε βαριέσαι, μήπως αυτά που δίνει τώρα ο Τσιπρας θα μας τα έδιναν άλλοι; Αν δεν απαντήσουμε άμεσα σε όσα ζούμε θα φάμε τις σάρκες μας, να το ξέρετε κι αν έχετε οργή μη ξεσπάτε στους πιο εξαθλιωμένους από εμάς, μόνο αυτούς θα έχουμε δίπλα μας αν είμαστε ρεαλιστές. Ο Μπύθουλας μας έτυχε Σουσούδες μου, τι να κάνουμε κι όποιος μας τάζει Βούθουλα το κάνει για να μας φάει και το κοινωνικό μέρισμα ...

... κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου....

* Λαϊκή φράση «ο Βούθουλας κι ο Μπούθουλας» που αντιστοιχεί στην σημερινή έκφραση «λαός και Κολωνάκι»... Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/se-pia-periochi-vriskotan-o-perifimos-bithoulas-me-ton-laoutziko-stin-mantam-sousou-tou-dimitri-psatha-i-fantasmeni-gineka-pou-egine-theatriko-tenia-ke-tileoptiki-sira-me-tin-anna-panagiotopoulou/

**χαρτοπαικτικός όρος

Ο λεκές κι η λαδιά

Ή πως η ξευτίλα του Σύριζα ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Ήταν 5 Μαΐου του 2011 και οι πλατείες γέμισαν με κόσμο. Εμένα με βρήκε το απόγευμα αυτό στη Θεσσαλονίκη και στην πρώτη συνάντηση στο Λευκό Πύργο, όπου οι χιλιάδες που κατέφθαναν ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Μοναδικές στιγμές την πρώτη ανοργάνωτη και υπέροχη ημέρα που έκαναν δεδομένη την ύπαρξη και δεύτερης. Μέρα 2^η και από το πουθενά έχουν εμφανιστεί μικροφωνικές, τέντες, οργανωνόμαστε σκέφτομαι. Ο κόσμος είναι ζωντανός και έτοιμος. Σε κάθε ανακοίνωση εξελίξεων από τη βουλή σε ελάχιστα λεπτά διαφορετικές παρέες είχαν βγάλει ήδη συνθήματα. Το μυαλό του κόσμου ήταν σε εγρήγορση, υπήρχε παλμός και ένιωθες την ετοιμότητα για δραση. Έβραζαν όλοι κι άφριζαν, ήθελαν να δράσουν. Ήμασταν οι Αγανακτισμένοι.

Καθώς οι μέρες περνούσαν η οργάνωση ήταν οργιώδης. Γίνανε ομάδες και στελεχώθηκαν άμεσα. Πολλή ετοιμότητα! Ενθουσιασμένη μπήκα σε μία δύο ομάδες. Είδα πως ήταν μάλλον παρεάκια και όχι τυχαίοι. Ήξεραν ονόματα, ποιόν, προέλευση, έκλειναν μάτι και συνεννοούνταν. Ήταν και λίγο κρύοι έως εχθρικοί με τους αγνώστους εθελοντές όπως του λόγου μου. Ήταν ζήτημα χρόνου να καταλάβουμε αρκετοί πως οι ενορχηστρωτές ήταν συνιστώσες του Σύριζα με πολύ συγκεκριμένη ατζέντα. Οι δημοσιεύσεις στη σελίδα γινόταν κυρίως από υποψηφίους του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του Κουράκη και πλέον η ορμή που αναφέρθηκε είχε γίνει ήδη πιο εύπλαστη. Έκλεισαν μικρόφωνα όποτε ένιωθαν πως χρειαζόταν, έθαψαν διαφορετικές φωνές σε «καμμένες» μέρες, αρνιόταν την κομματική τους ταυτότητα αν μιλούσες για κατευθύνσεις.

Σε μία από τις συνελεύσεις η τοποθέτηση μου ήταν να πάψουμε να μαζεύουμε υπογραφές για την κατάργηση του μνημονίου καθώς ήταν μόνο οι κανόνες εφαρμογής της δανειακής σύμβασης και θα μπορούσαν άνετα να αντικατασταθούν από επόμενα μνημόνια. Το πρόβλημα ήταν καθαυτή η δανειακή σύμβαση. Την ώρα της ψηφοφορίας για το ποιες τοποθετήσεις εγκρίνονται και ποιες όχι από όλους μας, διαβάζεται η τοποθέτηση μου και απαντάται από μικροφώνου πως η νομική ομάδα αποφάνθηκε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως το μνημόνιο είναι το πρόβλημα μας, οπότε απορρίπτεται χωρίς να ψηφήσουμε υπέρ ή κατά. Κάπως έτσι οι χιλιάδες της πλατείας, που έφθιναν αργά αλλά σταθερά, εκπαιδεύτηκαν να γίνουν ψηφοφόροι του Σύριζα. Εκπαιδεύτηκαν στο τι πρέπει και δεν πρέπει να μας αφορά. Μα το κυριότερο είναι πως εκπαιδεύτηκαν να χαλιναγωγήσουν την αγανάκτηση και την ορμή με το να καθίσουν κάτω και να αποφασίζουν για πράγματα που θα έκαναν ποιοι, άραγε;

Το βράσιμο του κόσμου ξεθύμανε σε ένα ανάλαφρο φιλολογικό ατμό που έβαλε μπρος στη μηχανή του Σύριζα για να πάει από το 4,6% του 2009 στο 16,78% του 2012. Εκεί ξεκίνησε η προετοιμασία για την εξουσία. Και μιλάμε για εξουσία λακέ φυσικά, μόνο τέτοια έχει η χώρα. Η απάντηση που είχα πάρει τότε από βουλευτή του Σύριζα ήταν πως είναι απαραίτητο να προσέξουμε με την ορμή του κινήματος μη ξεφύγει, πρέπει να στρέψουμε τη ροή του εκεί που πρέπει. Φυσικά η μόνη ανταπάντηση που υπάρχει είναι πως όποιος αλλάζει τη ροή του ποταμού είναι για να ποτίσει τα χωράφια του. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Σύριζα, έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο ένα χρόνο μετά τη μεγαλειώδη πορεία που κατέληξε στην τραγωδία της Μαρφίν και τον εκπαίδευσε στη μη αντίδραση. Εισέβαλε σε όλα τα κινήματα που μπορούσε να επηρεάσει και τα άλωσε. Τα βρώμισε με το «μία από τα ίδια και αυτοί “οι αριστεροί”» και τον άφησε χωρίς στόχο.

Η αλήθεια είναι πως η μη τήρηση ούτε του ελάχιστου των όσων υπερασπιζόταν πριν την εξουσία ήταν μη αναμενόμενη ακόμη και από τους σπόνσορες του. Αποδείχτηκε μοναδική σκουληκότρυπα το κόμμα των ρομαντικών και ποιητών. Φαντάζομαι τη φρίκη των καημένων που έχουν φάει ξύλο στο δρόμο για να βγει αυτή η βρώμα στην επιφάνεια και να τους εξευτελίσει ως «μία από τα ίδια» δίνοντας παράσημα στους νταήδες που τους έδειραν και τους έπνιξαν στα χημικά. Τώρα εσύ που ακόμη αγανακτείς βλέπεις ελπίδα στον Κυριάκο; Στη ΧΑ; Στη μετανάστευση; Στο τίποτα; Να ξέρεις από εκεί που σε τρόμαξαν οι παλιοί και σε μάζεψαν οι τελευταίοι πρέπει να ξεκινήσεις πάλι. Από το δρόμο!  

Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!

Μέρες γιορτών στην εποχή που έχει ποινικοποιηθεί η χαρά και η ανεμελιά έχει περιοριστεί σε χαρακτηριστικό των παιδιών νηπιακής ηλικίας.
Μέρες γιορτών που επιβάλλεται να βάλουμε λαμπιόνια στη συνολική κατάθλιψη και να βουλιάξουμε σε ουσίες που θολώνουν για λίγο τον πόνο.
Μέρες γιορτών και τα παιδιά πρέπει να πάρουν δώρα που θα τα αποστασιοποιήσουν κι άλλο από την πραγματικότητα και θα τα κρατήσουν κλεισμένα σε εναν κόσμο που δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Μέρες γιορτών και μιλούμε για αγάπη, χωρίς αγάπη. Θυμόμαστε τη συμπόνια, χωρίς συμπόνια. Ευχόμαστε ελπίδα και υγεια, όντας απελπισμένοι και εκτεθιμένοι.
Αν θέλουμε αυτές οι μέρες οι γιορτινές να είναι γιορτή, πρέπει να αγκαλιασουμε την αλήθεια του παρόντος κι όχι το ψέμα που μας έκανε χαζούς, μαλθακούς, απαθείς , αρρώστους, αδύναμους και μόνους. Ας εκθέσουμε την ανάγκη μας για αγάπη, τον πόνο, το φόβο, τη μοναξιά, τις ενοχές , τα θέλω κι ας αντικρύσουμε και τα αντίστοιχα των διπλανών. Δεν μας ενώνει η λάμψή  που επιβάλλεται λόγω των ημερών, ποτέ δεν το έκανε. Μας ενώνει η κοινή  αδυναμία. Μας ενώνει η τρυφεράδα που σακατέψαμε. Μας ενώνει η αλήθεια μας, που είναι κρυμμένη στα χαντάκια της μοναξιάς.
Σπάνε οι άνθρωποι, γίνονται κομμάτια, κομμάτια που κόβουν σαν ξυράφια και κομμάτια που θρυμματίζονται σα γυαλί. Κάθε ένας, κάθε σπίτι, έχει έναν από αυτούς, εμας, κρυφά, βουβά, βασανιστικά. Έναν άρρωστο σωματικά ή ψυχικά, έναν φυλακισμένο, έναν μοναχικό, έναν "τρελό", ένα ναρκωμανή, έναν απελπισμένο, έναν ξεχασμένο. Αυτοί όλοι είμαστε εμείς.
Αν θέλουμε να είναι καλύτερος ο χρόνος, ας μείνουμε λιγότερο μόνοι, ας αφεθούμε πιο ευάλωτοι κι ειλικρινείς στους διπλανούς, ας αφήσουμε περιθώριο στη συνύπαρξη, ας γίνουμε μία αγκαλιά έτοιμη να ζεστάνει και να ζεσταθεί.
 Σηκώστε το τηλέφωνο και καλέστε κάποιον, μοιραστείτε φαγητό και θαλπωρή και τώρα μα και μετά. Δεν τελειώνει η ανάγκη μόλις κλείνει η πόρτα και σβήνουν τα φώτα, δεν παύει η αγάπη που δεν διοχετεύεται να πονά σαν ανοιχτή πληγή. Αν θέλουμε κάτι να γυαλίζει, ας είναι τα μάτια μας που θα λάμπουν από χαρά, συγκίνηση , έρωτα, αγάπη, μέθη και αν θέλουμε ξενύχτια, ας είναι για να χαρούμε λίγο παραπάνω το μαζί.
Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!

Υγ. Αν τα καταφέρουμε οι κοντινοί να νιώσουμε έτσι, θα καταλάβουμε πως κοντινοί είναι όλοι, μα μόνοι βλέπουμε τον καθένα σαν απειλή.

Υγ2. Πρέπει να κάνουμε ειρήνη μέσα μας και γύρω μας για να παλέψουμε για ειρήνη παντού.